Wat zou ik doen?

Ik kende het origineel niet, dus ik wist niet wat er ging gebeuren. Wat een hel! En de film bewijst dat iedereen binnen no time in die hel kan belanden. En dat door toedoen van twee onnozel ogende gasten die even wat eieren komen halen bij de buren.

Daarmee geef ik al teveel weg van de film, waarin de gijzeling van een gezin in hun eigen huis centraal staat. De Oostenrijkse filmmaker Michael Haneke maakte tien jaar terug het originele Funny Games en komt nu zelf met een Amerikaanse remake. Haneke maakte films als Code inconnu, La Pianiste en Chaché. Wel opvallend dat een groot filmmaker zich laat verleiden tot het herhalen van een oud kunstje. Maar de film heeft een dusdanig sterke plot en goede spanningsopbouw, dat hij niet overkomt als versimpelde Amerikaanse remake. Laat staan als een koud kunstje.

Het sterke plot en de goede spanning worden door de cast naar een nog hoger plan gebracht. Naomi Watts bewees al eerder een goede actrice te zijn (Mulholland Drive) en vooral ook in spannende films (The Ring) goed tot haar recht te komen. Hier speelt ze de moeder, die als eerste te maken krijgt met de indringers. Tim Roth speelt haar man en overtuigt in gelijke mate. De ster van de film is echter Michael Pitt, die de oudste van de twee gijzelnemers speelt. Deze jonge acteur speelde eerder een degelijke hoofdrol in Silk en een sterke rol in Last Days, maar in Funny Games is hij geweldig. Dusdanig zelfs, dat ik het vermoeden heb, dat ik hem voorlopig alleen nog maar met deze rol zal identificeren.

‘Wat zou ik doen in zo’n geval?’ is de gedachte die het vaakst terugkeert. Bijvoorbeeld als de gegijzelde man moet kiezen tussen het laten martelen van zijn zoontje of zijn vrouw. Het treiteren van de twee ongenode gasten gaat namelijk heel snel van kwaad tot erger. Zodanig zelfs dat de andere veel terugkerende geachte bij mij is: ‘Zal ik mijn ogen en oren even dicht doen, tot ik weet hoe de film afloopt.’

Ricco van Nierop