De allernieuwste Anderson, die andere nieuwe Anderson en de alternatieve Andersson

There will be blood, The Darjeeling Limited en You, the living gaan deze weken in premiere. De eerste film gaat over een oliemagnaat in Amerika. De tweede film over drie broers op een spirituele trip in India. De laatste film zit vol met tragikomische scènes in Zweden. De drie films hebben behalve die releasedatum niets gemeen, behalve dan de naam van de regisseurs: Anderson, Anderson en Andersson.

In de eerste tien minuten van There will be blood wordt er niet gesproken. Het is tekenend voor de rest van de film. Veel blijft onuitgesproken. Het drama speelt aan het begin van de 20^e eeuw in het zuiden van de V.S. en gaat over Daniel Plainview die samen met zijn zoontje op zoek is naar oliebronnen om deze uit te baten. De onderhandelingen met de lokale bevolking en met name een dominee over het opkopen van boerenland lopen allemaal stroef. De omgeving is niet gewend om te gaan met een harde businesstycoon-avant la lettre, die ook nog eens een kind heeft, maar geen vrouw of geloof. ‘Where is your wife? What church do you belong to?’ vragen ze hem. Hij doet uiteindelijk water bij de wijn, om verder te kunnen met zijn zaken.
P.T. Anderson is een opvallend goed filmregisseur die telkens verrast door met iets geheel anders te komen. Na de rechtlijnige en grappige porno-biopic Boogie nights (1997) verscheen zijn meesterwerk Magnolia (1999) gekenmerkt door de vele met elkaar verweven verhalen. Vervolgens maakte hij een romantisch drama in prachtige kleuren met Adam Sandler (Punch-drunk love, 2002). En nu dus een epos met weidse vlaktes en uitgerekt drama alsof het een western is. Wat de films gemeen hebben, is dat ze telkens de beste in hun soort zijn.
There will be blood is een klassiek dramatisch epos met een sterke Oscar-winnende hoofdrol voor Daniel Day-Lewis en een opvallende rol voor Paul Dano, die de dominee speelt. De vele beelden van de landschappen doen niet voor niets denken aan No country for old men en de James Dean-klassieker Giant. Alle drie de films werden in Marfa, Texas opgenomen. De film is een must voor liefhebbers van klassiekers, voor de liefhebbers van Anderson, voor de liefhebbers van Daniel Day-Lewis en voor de liefhebbers van Johnny Greenwood, de gitarist van Radiohead, die de indringende muziek maakte.

Wes Anderson – The Darjeeling limited

Hoge verwachtingen. Zeker. Terecht ook, als je de vorige titels van deze Anderson eens op een rijtje zet: Rushmore (1998), The Royal Tennenbaums (2001), The life aquatic with Steve Zizzou (2004). Stuk voor stuk originele films met mooie, bitterzoete familieverhalen. Wederom spelen de familieverbanden een grote rol in zijn nieuwste film. Drie broers (Owen Wilson, Adrien Brody en Jason Schwartzman) stappen in een Indiase trein genaamd Darjeeling Limited, op weg naar verbroedering. Francis (Wilson) neemt zijn twee broertjes mee op sleeptouw, terwijl die daar niet erg op zitten te wachten. De interactie tussen de broers is geweldig: tijdens de vreemde avonturen schuurt het voortdurend tussen de broers.

Ze bekvechten, spannen met twee tegen één samen, slaan er op los en leggen het weer bij. Dat het meer is dan slechts spelletjes spelen, blijkt als ze hun moeder (Angelica Huston) opzoeken en het verleden (met name de begrafenis van hun vader) ter sprake komt. Wilson, die ditmaal niet meewerkte aan het scenario, speelt wederom een sterke hoofdrol. Adrien Brody is een nieuw gezicht in het Anderson-gezelschap. Ondanks zijn vele dramatische rollen in het verleden, kan hij deze ironische absurde humor ook prima aan. Wes Anderson heeft een film gemaakt die geheel in de lijn ligt van zijn vorige twee films. De film is niet beter of slechter, hoogstens wat minder verrassend. En dat komt simpelweg doordat de humor, de stijl en de verhalen ondertussen bekend zijn voor de Anderson-liefhebbers. Jammer is natuurlijk dat Bill Murray enkel een cameo-optreden doet. Wel een leuke cameo, daar niet van.

In 2000 brak de Zweedse filmmaker Roy Andersson door met zijn derde lange film Songs from the second floor. Een film met meerdere apart vormgegeven verhalen over schuld. Ditmaal heeft Andersson zijn aparte vormgeving gebruikt om wat luchtigere verhalen te vertellen.
Verhalen over hoe mensen met elkaar omgaan. Deze fragmentarische film laat zien dat humor het treurige leven prettiger maakt. Een van de leukere scènes is die van een tubaspeler in een flatgebouw die stug doorspeelt als zijn vrouw komt schreeuwen dat het zachter moet, of als zijn buren op de muren en vloeren en plafonds gaan tikken.
De vormgeving is wonderbaarlijk en doet soms denken aan bordkartonnen decors uit musicals. De mooiste scène is die waarin een jonge gitarist met zijn nieuwe bruid thuis komt. Buiten staat een menigte (waaronder een fanfare) te kijken naar de populaire muzikant, die voor het raam nog een liedje speelt en vragen beantwoordt. Of ze op huwelijksreis gaan bijvoorbeeld. Even later zwaait de menigte het paar uit, dat vanuit hun raam terugzwaait. Het appartement rijdt in zijn geheel de straat uit.

Ricco Anderson

Meer recente filmrecensies op de Recensent:
Stellet licht, The Band's visit, Sweeney Todd
Jason Reitman - Juno
August Rush / Things we lost in the fire / Alibi
Mike Nichols - Charlie Wilson's War
TBS / Mio fratello e figlio unico / Unfinished sky
Gone baby gone / The Flock