Hoe leer je nieuwe artiesten kennen? Internet afstruinen: last fm, 3voor12 luisterpaal, doorverwijzingen via bekende artiesten? Of ouderwets door een plaatje op de radio? Kimya Dawson had al een beetje naam gemaakt tot ze de soundtrack van de leukste film van het jaar, Juno, vol mocht zingen. Een goede gelegenheid om deze lieve naïeve zangeres beter te leren kennen. Van Simone White had nog niemand gehoord tot ze een reclamefilm voor een auto begeleidde met haar zoete stem. Dat ze meer kan dan ‘beep, beep, beep, beep, beep,’ zingen blijkt uit haar album.
Kimya Dawson e.a. – Juno (soundtrack)
Om half februari al te zeggen wat de leukste film van het jaar is, gaat misschien wat ver. Toch is Juno het. Aangezien dit een muziekrubriek is, hier aandacht voor de soundtrack. En niet voor niets. De helft van tracks zijn van de hand van Kimya Dawson. Een naam die wel een klein belletje doet rinkelen als je weet dat zij lid van de groep Moldy Peaches is. Een ander beroemd lid is Adam Green. Op de soundtrack staan bandsongs, solosongs en werk van haar nieuwe project Antsy Pants. De filmmakers hebben duidelijk voorkeur voor de naïef klinkende lo-fi-liedjes. Want naast de songs van Dawson staan er ook lieve liedjes van Buddy Holly, Velvet Underground en Belle & Sebastian op deze cd. De Sonic Youth-cover van ‘Superstar’ van The Carpenters is niet naïef te noemen, maar zeker stuntelig. Al deze artiesten verzorgen een prima referentiekader voor de anti-folk van Dawson.
Dawson (1972) is zo’n tien jaar bezig en bracht onder diverse namen al albums uit, maar weet dankzij het succes van de film nu pas door te stoten naar een groter publiek. Het kost me moeite om liedjes van de plaat los te zien van de bijbehorende scènes in de film. ‘Treehugger’, ‘Tireswing’ zijn al geweldig, maar de slottrack ‘Anyone else but you’ is de lievigheid ten top, terwijl het niet vergeet om ook nog een goede compositie te zijn. De song schittert twee maal op de plaat. Eerst in de Moldy Peaches versie en vervolgens gezongen door acteurs Michael Cera en Ellen Page, zoals zij het ook in de film spelen.
Een beter visitekaartje kan Kimya Dawson zich niet wensen.
Lees hier de filmrecensie van Juno.
Simone White – I am the man
‘Beep, beep, beep, beep, beep,’ zingt een lievige stem, ‘go the horns in the cars in the street’. In de opvallende reclame waar het liedje bij hoort, wordt een auto als vanzelf in elkaar gezet. De combinatie van deze futuristische beelden met de langzame muziek werkt wonderbaarlijk. Niet dat je direct naar de autodealer racet om de betreffende Audi te halen. Eerder zul je een bezoek aan je muziekdealer brengen voor de bijbehorende audio. De zangeres die het liedje zingt, heet Simone White en haar cd heet I am the man. Het is niet de eerste keer dat een reclameliedje mij naar een interessante artiest leidt. Ik leerde Nina Simone en Jacky Wilson pas kennen nadat ze in de jaren ’80 spijkerbroeken op tv verkochten en recentelijk was er de prachtige zangeres Regina Spektor die iets voor KPN deed. Net als dat er af en toe een mooi vormgegeven reclame voorbijkomt, zo komt er dus ook af en toe mooie muziek voorbij in de Ster-blokken.
De Hawaïaanse White maakt net zulke relaxte hangmatmuziek als haar (ei)landgenoot Jack Johnson. Daarvoor heeft ze niet veel meer nodig dan een gitaar en haar stem. De stem die op alle tracks zeer lief overkomt. Songs als ‘You may be in the darkness’ en ‘Why is your raincoat always crying’ doen vermoeden dat White behalve lief, ook een beetje depri is. Maar het is maar schijn, getuige haar ‘Sweetest lovesong’, waarin ze op vrolijke wijze de liefde bezingt. I am the man is zo’n lekkere rustgevende cd dat je erbij in een verkwikkende slaap valt, waaruit alleen een zachte autotoeter je kan wekken.
Een ontdekking met dank aan die ene auto.
Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.