Vreemdgaan bij zonsopgang, ontroerende ontmoetingen en teveel scherpe scheerliedjes

Niks te doen? Ga naar de bioscoop. Niet alleen zie je daar de wereld, maar tevens ben je snel anderhalf tot twee uur van je tijd kwijt. En dat is niet erg, zolang de films maar niet gaan vervelen. Drie films die te lang zijn, maar toch blijven boeien zijn Stellet licht, The Band’s visit en Tim Burton’s Sweeney Todd. Films waarbij ik niet halverwege ben weggelopen. Waarom eigenlijk niet?

Carlos Reygadas - Stellet licht

De Mexicaanse regisseur Reygadas maakte Japon en Battala en el cielo. Veelbekroonde films met een zeer eigen stempel. Rauwe, levensechte, harde en stijlvolle films. Geen makkelijke films. Stellet licht past binnen dat kader. Wel is dit zijn sloomste film. Zo begint de film al met een 6-minuten durende zonsopgang. Prachtig gefilmd, maar de schoonheid is natuurlijk enorm gejat van de natuur zelf, waar elke dag de zon voor niets opgaat. Het verhaal is simpel: een streng gelovige (Mexicaanse mennoniet) boer raakt in crisis als hij verliefd wordt op een andere vrouw. Wat te doen, vraagt hij zich af. Vervolgens vraagt hij het een vriend, die hem bevestigt in zijn verliefde gevoel. Hij vraagt het zijn vader, die hem wijst op zijn plicht als mens ten opzichte van god. Tot slot vraagt hij het zijn vrouw, de moeder van zijn zeven kinderen. Dan is de crisis compleet en heeft de boer zijn gedachten eindeloos over het platteland laten gaan en zijn we al anderhalf uur bezig. Als de film dan in het laatste half uur zijn hoogtepunt bereikt, is dat ook daadwerkelijk indrukwekkend. Die saaie anderhalf uur, waarbij een fast-forward-knop erg handig zou zijn, zijn blijkbaar de juiste voorbereiding op dat einde. Doordat je tot in den treuren mee hebt geleefd en gevoeld met de boer, zijn vrouw en zijn minnares komt het einde overtuigender over.

Eran Kolirin - The Band’s visit

Een Egyptische politiefanfare gaat spelen in Israël. Ze komen op een verkeerde plaats terecht, een verlaten stadje in het midden van de woestijn, waar geen bus meer rijdt en ook geen hotel is. Snackbarhoudster Dina weet wel een oplossing en regelt onderdak voor de heren. Wat volgt is een nacht van ontmoetingen tussen Israëlieten en Egyptenaren. Aldus de synopsis van The Band’s visit (Bikur Ha-Tizmoret). Meer kan ik er niet van maken.

Binnen een half uur weet je wel grofweg waar deze film naartoe gaat. Dit gaat een gemoedelijke, verbroederende film worden. Toch is het uur dat nog volgt niet te lang. De kracht van deze afsluiter van het Rotterdamse filmfestival zit dan ook niet in de spanning, maar in de ontmoetingen. Die ontmoetingen zijn geloofwaardig, humoristisch en soms confronterend of dramatisch. Bijvoorbeeld het gezin dat ruziet in de nabijheid van hun buitenlandse gasten. Of de schuchtere jongen die met behulp van de stoere Egyptische agent een meisje durft aan te spreken in de verder uitgestorven disco. En dan de hoofdagent/dirigent die de snackbarhoudster vertelt over zijn persoonlijke verlies.
Stuk voor stuk gevoelige en goed geacteerde ontmoetingen die van deze kleine film een typische filmhuishit zullen maken.

Tim Burton - Sweeney Todd

Na Edward Scissorhands, Ed Wood, Sleepy Hollow, Charlie & Chocolate Factory en Corpse Bride is Sweeney Todd de zesde hoofdrol van Johnny Depp in een Tim Burton-film. Daarnaast is dit alweer de vijfde Burton-film op rij waar Burton’s vrouw Helena Bonham Carter een grote rol in speelt. Overbekende gezichten dus in ook nog eens bekende Burton-settings. Zo zijn er hoge shots van het oude Londen (zie Charlie-begin) eindigend bij een schuin dakraam, dat sterk doet denken aan de zolderkamer van Edward Scissorhands. Wederom heeft Johnny Depp vlugge vingers, al zijn het geen scharen, maar ouderwetse scheermesjes die aan hem vergroeid lijken. Sweeney Todd is een horrormusical van Stephen Sondheim waarin Depp een kapper speelt die na jaren wraak komt nemen op de rechter die zijn dochter gevangen nam. Hij spant samen met een pasteitjesbakster (Bonham Carter) die hem wel ziet zitten. De decors zijn prachtig, de grime en de aankleding fantastisch (veel grauwe kleding en donkeromrande ogen - remember Corps bride, Sleepy Hollow), het verhaal is onderhoudend. Toch wringt er iets in Sweeney Todd. De liedjes misschien? Depp en Bonham Carter hebben beiden geen geweldige stem, ze overtuigen wel met hun krakende zang, omdat die past bij hun karakters. Daarnaast zingt de jonge generatie (Todd’s dochter en diens geliefde) perfect. Ook de kwaliteit van de composities en liedteksten is hoog. Het zijn ook niet de liedjes op zich, maar het aantal dat de film uit balans trekt. Natuurlijk horen er veel, lange liedjes in een musical, maar ze gaan hier in de weg zitten. Met vijf songs minder zou dit een perfecte nieuwe Burton zijn geweest, nu is het niet meer dan een goede nieuwe Burton.

Ricco van Nierop

Meer recente filmrecensies op de Recensent:
Jason Reitman - Juno
August Rush / Things we lost in the fire / Alibi
Mike Nichols - Charlie Wilson's War
TBS / Mio fratello e figlio unico / Unfinished sky
Gone baby gone / The Flock