Het grillige talent An Pierlé wordt steeds completer. Begon de Vlaamse zangeres als eenling op een skippybal (op haar debuut Mud stories (1998) is alleen zijzelf te horen), haar muziek ontwikkelt zich naar een steeds diverser geluid. Haar jongste cd wordt nadrukkelijk gepresenteerd als het product van een band en is dan ook titelloos gebleven: An Pierlé & White Velvet. Het geluid bouwt voort op dat van haar tweede cd Helium sunset (2002), ook door een band gemaakt maar gepresenteerd als een solo-cd.
De term ‘voortbouwen’ moet heel letterlijk worden opgevat. Het betekent: een rustig, warm geluid, waar de stem van Pierlé een prominente rol in speelt en waar op de achtergrond zeer veel te beleven valt. Maar was Helium sunset al een heel fraaie en bij vlagen experimentele plaat, deze nieuwe cd doet daar nog een schepje bovenop. Ook op An Pierlé & White Velvet is de overheersende stemming vrij rustig, bijna loom. Maar het theatrale talent, dat Pierlé óók is, wordt nu nog veel meer uitgebuit. Pierlé kan namelijk niet alleen heel goed zingen, ze kan haar stem ook nog eens eindeloos verdraaien. Zo klinkt ze het ene moment als het lieve klasgenootje dat een liedje op de piano uitprobeert, het andere als de boze heks uit Sneeuwwitje. Het ene moment als Aimee Mann, het andere als Kate Bush. De band volgt deze stemvirtuositeit moeiteloos en zorgt ervoor dat de cd toch als een geheel klinkt.
Het resultaat is een cd die vele vergezichten oproept, maar niet ophoudt in sprookjessferen te verkeren. De cd is daardoor niet aangrijpend, wel meeslepend. Pierlé is immers meer een verteller dan iemand die haar eigen emoties kwijt wil. Vooral aan het begin van de cd levert dat een handvol zeer sterke songs op. ‘Jupiter’, ‘How does it feel’, ‘Good year’ en ‘I Love You’ zouden geen van allen als single misstaan. Naarmate de cd vordert, volgen een aantal minder toegankelijke tracks, zoals ‘Not the end’ dat gekenmerkt wordt door een repeterend ritme op de radio en jankende gitaren. ‘Poor Danny’ is een zeer theatraal, zelfs pathetisch nummer dat refereert aan Melanie in haar meest psychedelische tijd. Maar de liedjes zitten zonder uitzondering heel knap in elkaar. Zowel Pierlé als haar band overtuigen van begin tot eind: dus van het mysterieuze ‘Jupiter’ het gevoelige ‘Tenderness’, het vrolijke ‘It’s got to be me’ (let op de rap!) naar de meeslepende afsluiter ‘Closing time’.
De naam An Pierlé staat al sinds het indrukwekkende debuut garant voor kwaliteit. Niet zozeer vanwege de teksten, die steevast in een merkwaardig Engels zijn opgesteld (“I love you anymore”), maar des te meer in muzikaal opzicht. De grilligheid die ze al op Mud stories etaleerde, aanvankelijk nog als Tori Amos-kloon, zet zich steeds overtuigender voort. De enige klacht die ik nog kan bedenken is de ruime tijd die Pierlé zich gunt voor het maken van een nieuwe cd. Met een frequentie van eens in de vier jaar een cd is het wachten op de opvolger (2010!) een haast onmenselijke beproeving.
Verder lezen op de Recensent:
An Pierlé – Helium sunset (recensie)
Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.