Redelijk vermakelijke
‘do-it-yourself-movie’

Don Johnston (Bill Murray) is een zwijgende nurks die de hele dag in wanstaltige trainingspakken op de bank zit. Ooit was hij een vrouwenverslinder, maar die dagen lijken voorbij. Een roze brief van een anonieme ex deelt hem mede dat hij een negentienjarige zoon heeft, maar feiten en details ontbreken. Het is dat de Ethiopische buurman Winston (Jeffrey Wright) een wannabe privédetective is en alles regelt voor een reisje langs Don’s exen om deze zoon te vinden, anders was hij met brief en al op de bank gebleven.

Broken Flowers geeft weinig uitleg over de avonturen van Don Johnston. Hoewel de jongste film van Jim Jarmusch een stuk toegankelijker is dan bijvoorbeeld zijn Coffee and Cigarettes (2003) of Ghost Dog (1999) is het geheel toch vooral een aaneenschakeling van pijnlijke stiltes, schreeuwende verveling en bijzonder weinig actie.

Deze trage, ongedefinieerde opzet van Broken Flowers werkt gedeeltelijk. Bill Murray is na Lost in Translationinteressant genoeg om zelfs via een opgetrokken wenkbrauw te kunnen acteren en ook de actrices leveren vakwerk. Maar met het gebrek aan plot en een fatsoenlijk slot vraagt Jarmusch net iets te veel aan de kijker. Wat daarom hoopvol begint als een gedegen opbouw van scènes blijkt na afloop los zand te zijn, waar de kijker maar zo’n beetje de eigen conclusies van moet breien.

De kracht van de film is dat tussen de bedrijven door genoeg te gniffelen valt. Trailer-ex Laura (Sharon Stone) heeft een beeldschone dochter die de naam Lolita weer nieuw leven inblaast. Dokter-ex Carmen (Jessica Lange) praat met dieren en schrijft boeken als ‘Animals and their identity issues’. Treur-ex Dora was ooit de ‘acid queen of San Francisco’ en heeft nu een verdacht opgewekte echtgenoot. Asokip-ex Penny laat hem gewoon meteen maar een blauw oog slaan. Gelukkig zegt de Gevelde-ex als laatste niets terug vanuit haar graf en kan Don weer naar zijn bank. Het hoe en waarom van deze vrouwen blijft onduidelijk, onderlinge verbanden zijn er niet en wat Don er zelf van vindt blijft al helemaal in den vage, al zegt hij halverwege wel zich ‘een stalker in een Ford Taurus’ te voelen. Tja. Verzin zelf maar wat dus. Misschien hadden ze dat in Cannes ook wel zitten doen, toen de film dit jaar de Grand Prix de Jury kreeg.

Het gevoel van Broken Flowers wordt wel vergeleken met dat van Sideways en dat klopt gedeeltelijk. Het idee van een roadtrip die het gladde Hollywoodplaatje doorprikt en gewone mensen met gewone zorgen laat zien is ook in deze film terug te vinden. Maar ondanks de melancholie en eenzaamheid die ook in Broken Flowers overduidelijk is, ontroert deze film geen moment. Wat rest zijn een aantal vermakelijke scènes en mooi gefilmde details. En zelfs nog een verwijzend grapje in de aftiteling: wie goed leest ziet daar dat de mogelijke sleutelfiguur ‘boy in car’ als achternaam ‘Murray’ heeft. Levert meteen weer een mooie aanleiding voor een robbertje ‘verzin je eigen plot’ na afloop.

Liesbeth Smit

Lees verder in relevante recensies op de Recensent:
- Sofia Coppolla - Lost in translation
- Alexander Payne - Sideways
- Jim Jarmusch - Coffee & cigarettes