• Artiest: Blind Sun
  • Titel: New Century Christology
  • Label: Sound of Cobra
  • Datum bespreking: 18 Oktober 2016

De Kleur van Rots.
De Kleur van Verval


Stof. Stof en spiegels. Stof en spiegels, en onzichtbare steden. Sommige mensen kruipen voort met een hele stad op hun rug, wist je dat?

In de woest waait. Blinde maan. Blinde zon. Kamers hangend midderlucht. Mijn gedacht in het halflicht. Hoe klinkt een kobra? Ik zou naakt kunnen zijn, en vijgen eten. Maar in plaats daarvan staar ik doorheen mijn glas (en zie: de kamer is rood!) en denk aan stof en spiegels en onzichtbare steden en duisternis en amandelbrood (maar dat laatste hoort er niet echt bij).

Aan blauwe eetstokjes ook een beetje.

Aan niks niemendal, het hoofd van Vitus Bering en een moment afgebroken van alle momenten eromheen.

Maar ik zou er niet aan denken daaraan te denken. Je kan beginnen met een landkaart, en een vel papier. Denken is plaatsgebonden.

Je kan beginnen met een rij ijspegels. De schaduw van een rij ijspegels op wit stucwerk, en denken, en zeggen: hoe het weer in je leest (in je kruipt): een zin achterin je keel. Een zin die niet tot bloei wil komen.

En denken en zeggen: het kon ook net zo goed of meer nog hoogzomer ween daar, en het stof blaast heen en het stof blaast terug.

De poëet, de leeuw, foto’s praten, El Farolito, een trouwerij in St. Roch, de grotedozenwinkel, de vervorming in de spiegel, lente, middernachten, vuur en alles.

Of een warme herfstdag misschien. De kinderen en ik. Later. Avond en rust. Het duister als stof op mijn gezicht. De dingen, en het laagje dat over de dingen ligt. De kleur van rots en de kleur van verval.

Je kunt niet uitmaken wat. Je kunt niet.

De guitaar als stof op mijn gezicht. Als er een gong slaat dan is dat vanwege Andrea Belfi. Altijd weer die Andrea Belfi. Soms overstemt hij zelfs Stefano Pilia altesaam.

Wie?

Blinde Zon, daswie.

Blind Sun . New Century Christology . Uit op Sound of Cobra. Maar Blind Sun, das dus eigenlijk Stefano Pilia. En Pilia ja, menSEN, die had niet altelanglee (in 2013 als ik me hier niet schromelijk zit te vergissen) nog een seedee uit op dat onvolprezen prachtlabeltje Blue Chopsticks. Dust & Mirrors, zo heette die seedee en hij deed dat samen met Andrea Belfi (dus) en David Grubbs.

(ik viste die seedee – die Dust & Mirrors kmeen – uit een aanbiedingsbak van een platenwinkel hier ter stede maar eigenlijk moet ik zeggen daar ter stede want het was in utrecht en ik ben inmiddels een dorp verderop wonen gaan toen ik op een keer nog wat uurtjes stuk had te slaan voor een uitetentje met mijn zus. ik viste, en hield. want Grubbs is altijd wel goed eigenlijk en Belfi is altijd wel Belfi en die Pilia die daar dan ook nog bij stond, die deed een hele verre bel rinkelen. en later aten we, en later ging ik huiswaarts, en later viel deze hier Blind Sun op mijn mat en dat vond ik mooi en daarom vertel ik dat hier)

De amnesieïstiese zon.

Tijden, en opnieuw. In elke noot voorafgaande noten.

Want elke noot spreekt hier, en zegt. Spreekt en zegt John Fahey. The invisible city is zelfs een (Calvino-geïnfuseerde?) (o vond je niet kalvino de zwakste oulipiaan?) variant op een nummer van John Fahey.

Alles is oud.

Alles is er of het er uit zichzelve was. Alsof deze seedee niet het voortbrengsel is van Blind Sun maar Pilia of op zijn minst diens alter geboren is uit deze mjoeziek.

Het hoofdbestanddeel is hier een eenzame waaiguitaar. Fingerpickin’. Blues. Roots. Folk, Guthrie of psych-. Misschien zelfs country maar dan wel van de altste alt. We blijven bij de woestijn.

We blijven.

Ga achter de man met het snoer staan. Blijf achter de man met de baard lopen. Je kon het horen komen doorheen de druivengaard, maar ik had geen zin om weer dat hele eind terug te moeten lopen naar waar mijn jeuk begonnen was.

De guitaar is niet alleen. De guitaar komt nooit alleen. De guitaar blijft seldompjens de guitaar. Overheen liggen andere klanken. Een “sahai baaja” BIJvoorbeeld (misschien allicht mogelijkerwijs (bijwoorden van twijfel) wordt hier een shahi baaja bedoeld). Een violijn. Simbalen. (simbalen als simbolen). Gongs. Perkussie. Veldopnamen (ahaa en daar is het veld en het klinkt, neem het op). Pauken (die van boembaf, u weet). Maar het doet alles dezelfde geesten wajen.

De geest van de kobra.

(het geluid van de cobra, dat label, u weet, een label, dat scheert, langs toppen, toppen als, saje masjiens, of, u weet, b-muziek, n verdraaide nerf, vhf & n laatste zichtbare hond ofnee die blaft niet meer, in ieder geval opkomend, met ekts, ekts als, Burial Hex, Plankton Wat, Dead Skeletons, The Cosmic Dead, Squadra Omega & natuurlijk Der Blutharsch and the infinite church of the leading hand (wie kent ze niet))

De geest van het stof.

(het stof op de wegen het stof van laat maar wajen het stof onder mijn bed het stof van een stofje in mijn oog het stof van waaruit en het stof waartoe wederkeren de stof die je leren moest maar niet deed omdat je met sandra het stof in de lucht het stof op de grond het stof op de auto’s de stof tot nadenken of een stofje in je bloed de stof waarvan je jas gemaakt is het stof de fameuze blauwe winterjas of de jas die je aanhebt als je stapt en stapt en stapt en stapt en)

De geest van gisteren.

(waar je gisteren nog was toen ze zei iemand zee nee water je stond je zwom & de druppels op haar gezicht in de zee & hoeveel je toen nog van haar hield & dat je werkelijk dacht dat dat nooit zou overgaan & gisteren nog, stond ik in den hof te wachten naar haar gisteren stond ik den hof nog te wachten naar haar gisteren nog stond ik in den hof te wachten naar haar en gisteren in den hof en het licht dat overal om me heen was, en nu, hier, het wachten heb ik opgeheven en onophoudelijk neerkletteren de tijden nu hier)

De geest van het land.

(het land van this land is your land. het land van de wegen. het land van de lucht. het land van de trillende guitaarsnaren. het land van jack rose. het land van afstanden. het land van modderregen & hitte die zindert. het land van gennadi ajgi. het land van blinde maan, en donker was de dag, en koud was de grond. het land van blinde willie. het land van hete hond. het land van hoa nguyen. het land van ijzer en staal. het land van joseph massey. het land als een laars gemaakt om één dezer dagen het zand op te schoppen en te gaan)

De geest van de blues.

(waar dood & smart & ellende & hopeloosheid & uitzichtloosheid zitten samengebald in één ekstra lang aangehouden noot die pas laat openbreekt en dan het duuster van binnen toont & het is daar dat het woont, het is in de traagte dat het woont, het is mjoeziek die tussen de noten woont: daar, en daar, en daar, en spreekt en zegt ik ben teveel ik ben voor altijd en elke dag je komt nooit naar mijn huis & dan stilstaat en dan hoor je het altijd nog)

(hoor je wát nog? hoor je de stem van de zeven bossen nog, daswat)

Geest dus, u proeft, u proeft wel, u opent uw mond, u bevochtigt uw lippen, en u proeft, die het beste wajen als het middernachtelijk uur reeds verstreken is – niet per se ver maar verstreken toch. In andere woorden: met New Century Christology heeft Blind Sun een bloedstollend moje oeroude fonkelnieuwe nachtplaat gemaakt.

(en daar als tromroffelstokken kennen de alfabetten van de wilde kinderen geen einde)

Een plaat die blijft klinken als hij is afgelopen. Ofnee, dat is niet heeltemaal juist. Het is veeleer of de noten wijlenlang in de lucht blijvenhangen: midstkamers voel je ze eerder dan je ze hoort of ziet. Soggus blijken ze dan weder fijnstoffelijk te zijn opgelost. Minieme beetjes ervan krumpelen nog in je ochtendkoffie: andermaal oor op je tong.

O dan weder de taal van Blind Sun op je tong te voelen branden –

en daar als tromroffelstokken kennen de alfabetten van de wilde kinderen geen einde

(-)

(tim donker)