• Daniel Lercher - Missa Brevis
  • Unbehagen - Unbehagen
  • Susanna Gartmayer - Aouie
  • Klement / Siewert - Hoverload
  • )))))((((( - {}
  • Deepseafishᴷ - Offshore zone (LP)
  • le FLANGE du MAL - Carrion, my wayward son… (LP)
  • Label: CHMAFU Nocords
  • Datum bespreking: 10 Juli 2016

…and for a moment the pain of being alive faded…


En ik zit daar maar, & mijn huis is vergeven van betekenis, & ik zie haar in elke lamp, & iemand heeft me platen gestuurd, & ik zit daar maar en denk aan, & avond, & de dochter van de korenaar moet alles zacht maken nu, & ik denk aan, & iemand heeft me platen gestuurd, & de dingen zijn nog steeds de dingen (ik dacht dat alle dingen subiet uit hun dingheid geschokt werden toen zij niet meer met mij wilde praten), & de stilte, & de klank, & iemand heeft me platen gestuurd, maar het is zo ver lopen naar de platenspeler nu in het tegen dat woordig is, wel twee hele trappen op naar de platenspeler nu in het tegen dat woordig is.

En iemand heeft me platen gestuurd (het was Maru! het wat Maru!! het was Maru van Chmafu!!!) – en de trappen, wat herinner je je van de trappen? Dat ze hoger waren. En haar, wat herinner je je van haar? Dat ze mojer was als ze droomde.

& ik zit daar maar & de dochter van de korenaar moet alles zacht maken & ik denk aan & denk als je het één keer kunt dan kun je het misschien ook wel twee keer & als je het twee keer kunt dan kun je het ook wel drie keer oowjaa sleep me drie keer door die hel denk ik & aan, aan de zee na de lunch en de dag na een stevige avond.

En iemand heeft me platen gestuurd. En ik denk aan boeken. Vond ik Hardly War van Don Mee Choi mooi of alleen maar indrukwekkend? Vond ik de “loop”-poëzie (spr. uit loep) (spr. uit poohWUHzieh) van Anselm Berrigan alleen maar interessant of ook lezenswaardig? Vond ik Kalfsvlies van Marieke Rijneveld alleen maar opwindend of ook intoksikerend?

De dochter van de korenaar moet alles zacht maken nu op de avond na een stevige dag. Ik denk aan de zee na toen dat dienee (& zij had vis, ik een vegetariese wrap waar ik nauwelijks drie happen van nam want ik had het veel te druk met kijken naar haar) en iemand stuurde me platen maar het is veel te ver lopen naar de platenspeler vandaag & twee trappen lopen gaat niet lukken nu de dochter van de korenaar alles zo zacht gemaakt heeft.

Kun je denken “gelukkig geeft het boeken” – “het eindeloze gemurmel dat we literatuur noemen”, als Foucault zegt – en vond ik Phantom Pains of Madness van Noelle Kocot alleen maar kontemplatief of vielen die woorden ook echt als lenteregentjes op mij?

En ik denk gemurmel is een woord mjoeziekaal,,, mjoeziekaaltaal,,, ja geef de mjoeziek terug aan de taal – of geef taal aan mjoeziek. Gelukkig gaf het ook seedees in dat pakket dat kwam of anders wel in andere pakketten die kwamen en staat de seedeespeler heel gewoon daar, op een paar passen maar.

Is God. Is vloer. Is wat rechtstandig is.

Susanna Gartmayer - Aouie (ism God Records)

Het was Maru!, van Chmafu!! – hij stuurde me platen toe!!! Maar ook seedees dus, een klein wagonladinkje. En ik denk aan dingen die verzachten, aan woorden, aan taal.

Aan het leven binnenin het woord, en mjoeziek groeit daaromheen. Is wat gaat, is wat leeft, is wat nondiscript is . Gartmayer is afgekomen met een plaat (en dan bedoel ik een seedee) vol basklarinetsolo’s en wie riep daar abstraktisme? (hef de glazen!) (maanlicht maanlicht) (droef uitziend konijntje op een lelijke sofa). Awkee, ik ga je zoveel zeggen: de valkuil louter gimmicky te zijn weet ze niet altoos glansrijk te omzeilen: een doodenkele keer ist misschien niet t geluid zelve maar de idee “dat dat geluid uit een basklarinet gehaald kan worden” wat erstaunen wekt.

(niet gans ongelijk, BIJvoorbeeld, aant welgekende Institut Für Feinmotorik, die heel hun “sound” (sound! hoor mij bezig! nog even en ik kan in de zjuurie van een talentensjoo) haalt uit platenspelers, echter zonder ooit een enkele schalplaat te gebruiken)

(op twede gedacht, welke basklarinet weet na die van beefheart nog ongehoorde geluiden te laten horen?)

Doch meestentijds zwabbert Aouie van freejazzy naar dezolaat en overheen mysterieus naar bezwerend en bij vleugjes en vlaagjes rockt t zelfs als cool als Morphine doet. En met dat alles geprakt in een totale speelduur van nog geen half uur kan men gerust van een bijzondere plaat spreken.

Dan bedoel ik intrigerend.

Zinderend. Want zie: lang nadat die Klang aufgehört is, bewegen sich die Wellen immer noch door mijnen Raum.

(nadenkend over ruimte, dacht ik aan Iris)

(nadenken over Iris, dacht ik aan (…))

En ook nog altijd platen in mijn ruimte & denksels in mijn ruimte & mieren op mijn schrijftafel & woorddingen die loeft niet lög nee lucht.

(als er hangt wat in)

(zegt Robert Hughes: Zelfs Amerika’s populaire kunst, die ooit de wereld verbaasde en verrukte, is afgetakeld; er is een tijd geweest die sommigen van ons zich nog wel kunnen herinneren, dat de Amerikaanse populaire muziek vervuld was van vervoering, pijn en geestigheid, en volwassenen aansprak. In plaats van de rauwe intensiteit van Muddy Waters of de viriele inventiviteit van Duke Ellington zitten we tegenwoordig met Michael Jackson, en van George Gershwin en Cole Porter zijn we afgezakt tot debiele spektakelstukken over katten of de val van Saigon. De grote Amerikaanse muziekvorm is zo compleet door over-technologische en bedrijfsmatige molens gehaald dat ze voor 95 procent synthetisch is geworden.)

(George Gershwin dan nog! is that guy kidding?)

(het leven inkant het woord. en de mjoeziek groeit daar gewoon omheen)

Unbehagen - Unbehagen

Dagen gevuld met absoluut niets (nu zij er niet meer is), & zelfs het onbehagen behaagt niet meer (google op unbehagen en je krijgt vooral Nina Hagen) (denk ik… waar zou Robert Hughes Nina Hagen plaatsen?) (en ooit de spoelkeuken, twintig jaar geleden vijfentwintig jaar geleden, wie hield het bij nam nota keek er op zijn almanack?, en de kok & ik altijd maar lullen over jazz en poëzij en philosophie, en bier drinken, en whisky, en hij vertelde me dat hij De Klaagcultuur aan het lezen was en ik iedere keer Als je gedaan hebt met lezen, wil ik m van je lenen, en hij iedere keer Ik ben er nog in bezig.

En zoveel mensen verlies je uit het oog, zo ontzettend veel meer dan er blijven, en Hans de kok sprak ik al nooit meer toen ik in ieverans een twedehandsboekwinkel een eksemplaar van De Klaagcultuur tegenkwam en in eerste instansie geschokt was omdat het zo dun was;;; had ik, op grond van zijn eeuwige Ikbenernoginbezig iets teeljefoonboekdiks voorgesteld maar er zelve in lezend, weer wat jaren later inmiddels, begreep ik het wel: het is ook wel n beetje kaum leesbaar benepen (bijkans rechts) (bijkans ouwelullerig) gebral hier en daar)

Ik zag een vrouw verkeersdeelnemers tellen. Ze nam nota. Ze zat op een ouderwetse campingstoel. Ik stapte van mijn brandweerrode Montego Mover om haar te zeggen dat ik haar zitten het mooiste zitten van vandaag vond, en daarna stapte ik op en fietste ik weer verder. Dagen gevuld met absoluut niets.

Dagen gevuld met absoluut niets: een andere dag of dezelfde dag vonden een andere vrouw (of was het dezelfde?) & ik (of iemand anders?) een portemonnee op staat met heel veel pasjes in en papiertjes in en photootjes in en we waren het er alletwee over eens dat het de zotste portemonnee ooit was: dagen gevuld met absoluut niets.

Zelfs het onbehagen behaagt niet meer.

Maar iemand stuurt me platen.

En seedees.

Dagen gevuld met absoluut niets, en dan ineens stuurt iemand platen, en seedees. Een dubbelseedee zelfs. Unbehagen heet die. Ja met Unbehagen heeft Unbehagen een dubbelseedee afgeleverd.

Unbehagen is Arden Day en Wysozky. Arden Day zit meestal aan de “extended piano” en de “e bow” en de “sticks”; Wysozky speelt wasmasjien. En “granular synthesis”, “am-radio”, “tape-machine”, “editing”, “processing” & dezulken.

Sij brengt ons – drones denk ik. Ja toch klopt toch? Als droney drones dat zelfs James Plotkin ze nog wel drones zou noemen. n Trage mjoeziek, die kruipt alvorens te gaan, en krjiept voor het krjaapt. Droemt & blaast & graamt.

(al is het, sorry Plotkin, niet ál drones waaruit Unbehagen hun mjoeziek optrekt: er is post-gekomponeerd in de miks, er is elektroakoestiek in de miks, er is misschien zelfs –o gruwel- postrock in de miks)

De mannen zijn niet vies van een pretensietje of twee (of drie, of vier). Het retro-futuristiese artwork is licht artistiekerig; Stratagëme # 1 werd geïnspireerd door een esseej van Juliette Vocler; in Musical Banks wordt een sample van n werk van Luc Ferarri gepaard aan een fragment uit een roman van Samuel Butler; in de inlay wordt gesproken over “two opposite ways of confiscating time: music and money”; en diezelfde inlay bevat verdermeer nog de nodige sietaten uit hiere of dare Klassieke Werken.

(al ben ik uiteraard de laatste die zich ooit zou mogen uitspreken tegen sietatenwoekering)

Van één der sietaten kan, dan nog, Pinocchio als vindplaats gelden en eerstjens dacht ik nog even dat dat was om elke verdenking van zich af te wentelen: hey wij bent geen intellektualisten hoor, ons lievelingsboek is nog altijd als was in onze jeugd Pinocchio --- maar dan weder: de Pinnochio van voor Disney zijn antisemitiese snaze erin stak is eigenlijk best wel salonfähig, toch?

(Hieu Minh Nguyen zelve, toch goed voor n prachtgedichtje of wat, kwam in This Way to the Sugar ook al af met een carlocollodisietaatje, afkomstig uit het enige werk waarom Collodi überhaupt herinnerd zal blijven)

(plus daarbij, misschien is nooit die tijd geëindigd die halverwege de nainties begon (als ver als ik kan nagaan) dat het hip was (is?) om van uw daken te schreeuwen dat ge ook/voornamelijk/alleenmaar kinderboeken las (met de in dat soort vertogen altijd weer om mij onduidelijke redenen onvermijdelijk gebleken Toon Tellegen) “want daarin is de fantazie ten minste nog aan de macht”? (ik herinner me iemand die die mening was toegedaan & ik herinner me mij, toen, zeggend dat zij (ja het was een zij) als ze in de gewoonsliternatuur dan zoveel “fantazie” miste, beter es wat dadaïsten lezen ging, of futuristen, of absurdisten, of surrealisten maar DAAR zat zij dan weer niet op te wachten (phantazieieieieiejjj moet wel leuk blijven he)))

“Wir wollen ein bürokratische Musik machen” zei Blixa Bargeld over Einstürzende Neubautens Faustmusik; langs diergelijke lijnen heeft Unbehagen misschien een filosofiese Musik willen maken: zelden hoorde ik een bandnaam zó goed verklankt als op deze dubbelaar gebeurt.

O. Het ongemak. O. De dreiging. O. De verstikking. O dat kontinue gevoel dat er iets heel erg niet in de haak is: als duuster als dit vreten we onze drones doorgaans alleen bij Phil Niblock. (awkee Demdike Stare KAN TELLEN) (awkee Alessandro Cortine KAN TELLEN)

Op seedee twee, een lange track live opgenomen in Parijs, hoor je nóg beter hoe Unbehagen je langzaamaan inkapselt in je allerbeste dagmerrie. En je vindt het ook nog leuk ook.

(ach dag zo zal het toch niet verder gaan nergens heen in niemandsnaam: zo viel over de grijze aarde de losgeraakte steen wie zal hem langs het lawaai dragen: van de zo en zoveel erbij verzonnen dingen en hun houterige toebehoren waarheen toch met al het gewicht: allang rollen wij ja rollen wij bevrijd van de voeten aan de doorgetreurde zool ontgroeid op de bergen af)

(dit wonderlijke dier), (het nooit eindigende gebeuren): het nooit eindigende gebeuren & ik vraag me af was het Gerrit Krol die zich afvroeg wanneer iets een gebeurtenis is? Iets in de stroom der veranderingen die nooit ophoudt?

Iemand stuurt me platen toe: stroom of gebeurtenis?

Na Unbehagen lijkt er iets in de orde der dingen veranderd te zijn: gebeurtenis of stroom?

Met de platen kwamen ook nog seedees mee: verandering of feit?

Wat staan doet: gebeurtenis?

En staan is opheffen. (staan is zitten opheffen). Zegt Ken Sparling: “Sometimes I would hear some music that stopped me in my tracks and for a moment the pain of being alive faded and I felt myself inside the glow of who I am.”

Daniel Lercher - Missa Brevis

pijporgel

gongs

gebogen simbalen (simbalen als simbolen)

bellen

7kanaal elektronieke teep

(ja dat is als Rhys Chatham als dat klinkt)

(is wat het is) (als het zich uit haakjes loszingt) (is) wat het is: “in the first part of the piece 2 gongs in the room get excited by their respective spectral harmonics using sound pressure transducers and a fieldrecording of an african mass is projected onto a large glass plate in the church via a third transducer. the second part enters with sub-bass sine tones, continuing in higher spectral tones distributed over 4 loudspeakers and joined by the organ. in the third and last part 4 voices of a choir -where each singer was recorded seperately- are assigned respectively to the 4 loudspeakers and solidify over time by a spectral transformation process. the organ accompanies the spatial choir and ends the piece along with the excited gongs)

(daniel lercher zegt. ergens op het hoesje)

(Arnold Dreyblatt, iemand?) (aahh de opgewonden snaren! de opgewonden snaren!)

Is wat dit is.

Nee.

Dat is niet wat dit is.

Dit is niet wat dit is.

Wat dit is.

Wonderschoon.

Dit is.

Stijgen nimmer dalen. Gloeien. Warmer worden. De gloed. Het drinken. Het voelen. Het zijn. Het woekeren.

Dat is wat dit is. Het is groejen. Voller worden. En verstaan niettemin.

Verstaan is begrenzen. Gestaan is vergrenzen. En dan weer alles opnieuw. Totdat het los is. Totdat alles steeds opnieuw.

Fuck.

Dit is katarsis menSEN.

Dit is zwieren zwajen zweven zwalpen. Zwemmen. Zwelgen. Zweren. Zweten.

Dit is de allerdiepste eenzaamheid en de alleronverbrekelijkste band.

Dit is onophoudelijk in en uit jezelf worden gegooid.

Dit is adem worden. Lucht zijn. Transparant zijn. Oplossen, en toch vorm behouden.

Dit is mooi.

Jezus wat is dit mooi.

& seedees als deze worden me zomaar geworpen / in de schoot / (het geworpen zijnde) / en het is bijna teveel, en het is bijna te mooi, en dan platen ook, bijna teveel mjoeziek, en ik ga / opwaarts / trap op / bed in

en als ik loop, op trap, vallen mjoezieknootjes van me af / klingelklangelen kleinstnootjes met een grappige tingeltangel treden af & liggen daar, in de gang, te glimmen in het maanlicht

en vlak voor ik in slaap val denk ik aan The never ending happening van Bill Fay en hoe ik ooit gezeid haadt aan een meisje met een rode gloed in heur haar dat dat het allermooiste liedje is dat ooit gemaakt is,

en daarna ik dacht aan een kortverhaal van Gary Barwin waarin ouders hun kind vervangen door mist (en het kind doorheen het raam moet toezien dat de mist zijn kamer, zijn favoriete ontbijtgranen, die nieuwe fiets & oma’s koekjes krijgt) en dan denk ik niets meer || en dan is er slechts nog droom:

de mist, de nooit eindigende mjoeziekmist, die klinkt, en aanraakt, en is is is

---

& - (zegt Marcel Beyer:) afijn – ik heb wekenlang in mijn hoofd geslapen […] [&:] [w]ekenlang bloementaal [w]ekenlang niet geschoren,,, en iemand stuurt me meer seedees zelfs nog nee wacht zo is het natuurlijk niet gegaan ik had al langer geen tijd meer om me te scheren en sommige seedees kwamen eerder nog dan de platen.

Dinsdag kwam de vale vrouw weer. Alle kleur was uit haar weggetrokken. Alsof ze haar hele leven lang al te heet was gewassen.

Di

(denk ik stof bedekt niet) (theo verhaar, anyone?)

Kleinstmens met kleinstmenserij als god. Gewoonstmens met gewoonstmenserij als ideaal. Alles anders riekt almeteens fout. Ik moet dus wel fietsen, gaan van daar, en bomen langs mij steeds sneller, en als ik terug kom is de vale vrouw weg (gelukkachtig!, zou Zlotz zeggen) (Zlotz is cool) en ligt er op een plek waar ik het niet verwacht een pakketje. &. (ampersand) (wie schreef over ampersand?) (Gary Barwin schreef (ook) over ampersand) (een) (groteske / kortverhaal / proospoëem) (wij proosten op het proospoëem) –

Iemand, DUS, stuurt me seedees toe. Het is later nu, en altijd nog ben ik niet als opwaarts geweest als de platenspeler me gebiedt & iemand -aaah Maru weer- stuurt me seedees toe. Als de platen vooralsnog steeds onbeluisterd gaat, en iemand stuurt, seedees, en ik me slaan kan, met pijnvolle nonfigurativiteit, om de oren (en een saxophoontje om het draaglijk te maken):

)))))((((( - {} (ism Setola di Maiale)

Awkee: )))))((((( is gewoon maar Margaret Unknown en Markus Krispel, en {} is een amalgaam van freejazzy saxophoons (alto tenor én bariton nogal liefst) en “konkrete” guitaarpartijen (als konkreet als beton), en stem, en elektroniekjes

en

is dat vreemd? die bandnaam ik meen en de seedeetitel en diez sorta mjoeziek?

Nee.

(de dingen die vreemd zijn & de dingen die het niet. het mobydickalbum bleek niet meer te bestaan maar haar feesboekpagina nog wel. en nooitnooitnooit kreeg ik een melding dat de belfamielje was opgeheven) (denk ik is ze dood) (denk ik houdt ze zich schuilt) (Randy Newman, anyone?)

(in mijn ziel is ze dood)

De dekonstruksie van het WOORD en de dekonstruksie van mjoeziek. Teruggeworpen op zichzelve: louter nog taalteken EN DUS louter nog de immernaarzichzelveverwijzende mjoeziek. Dat is niet gans zonder presedent.

(Mallorca, BIJvoorbeeld)

)))))((((( vist in wateren waar ook Little Women in vissen, en daarvoor nog gasten als Karel Appel, The Nihilist Spasm Band, Wild Classical Music Ensemble, The Spontaneous Music Ensemble en Derek Bailey, Pat Metheny, Gregg Bendian en Paul Wertico met hun bij mijn weten enige samenwerkingsprojekt: het alom verguisde Sign of 4.

(komaan: Pas Deleuze toe op de Schone Kunsten (ach, hoor mij) & waar kun je dan nog anders uitkomen behalve hier?)

Is het takkeherrie? Ja natuurlijk is het takkeherrie.

Maar weinig ter wereld kriebelt zo lekker in mijn oor en op mijn huid als takkeherrie van dit slag en PHUK weet dat je met de komst van de vale vrouw weinig harder bruikt dan )))))(((((‘s {} op tien & op repeat.

& awkee als lang als ik toch op dat hoogje zit:

Klement / Siewert

Hoverload

Fameuze neezeggers. Je kijkt de dag aan, en de dag staart terug. Je zegt NEE tegen die dag alleen maar omdat hij eruit ziet als dag en niet als nacht. Nee zeg je nogmaals, en dan NO omdat de dag maar blijft & blijft en je langzamerhand peinzen gaat dat de dag misschien geen neerlands spreekt.

No.

No , zo heet track 1 op Hoverload. Er is flinkst de tradisie is No-liedjes. Al kun je je afvragen of deze 11minuut15 durende “soundscape” (o vergeef me o mijn god ik heb het vermaledijde woord gebruikt) zonder herkenbare songstrukturen door Leo en Janine nog wel “liedje” genoemd zou worden.

Maar dat zijn Leo en Janine maar, en die zeggen zoveel maar noemen zo weinig.

No is mooi. Veel No’s zijn mooi, is dat je al ooit es opgevallen? Neezeggen is ook wel mooi misschien, of toch veel meer daad dan jazeggen alleszins.

Welk is de daad van Katharina Klement en Martin Siewert in No en bij uitbreiding dan ook maar op gans Hoverload? Met drie soorten guitaren (elektrieke, stalen en baritoone), piano en elektroniekjes iets nederzetten dat nérgens takkeherrie wordt en vrijwel nergens vormloos gepiel.

Misschien dient de meeste eer daarvoor nog wel te gaan naar Siewert: zijn vaak “meanderende” (o vergeef me o mijn god ik heb het vermaledijde woord gebruikt) guitaren (reminiscent, BIJvoorbeeld, aan Trio Schmetterling of vonneumann) scheuren vaker niet dan wel, en op de momenten dat zun spel een iets “opener” klank aanneemt is iets als “eksperimentele mathrock” geeneens een al te gekke omschrijving voor wat er op Hoverload te beluisteren valt.

Dreigend. Duister. Kripties. Onderhuids. Intrigerend. Denk ik. Maar ook: onrijmbaar. Het doet me denken aan Gira’s Bodyhaters-projekt, het Elizabeth Vagina-album van Queen Elizabeth en Uncode Duello, en soms zelfs dat alles ineens.

(en het pianospel dan, dat raakt aan het “springerige” van Sofia Gubaidulina of, treffender nog, Cornelis de Bondt ten tijde van De Tragische Handeling)

De getoonzette stilte (ook zoiets) (is stilte een autonoom geluid of de afwezigheid van elk geluid & zulke zwets) --- daarin ook vederlicht kunnen (durven?) zijn.

Moje, haast philosophiese plaat.

En dan nogmaals maar onontkoombaarder nu die vraag. Is stilte een autonoom. Of de afwezigheid. (het krassen van de pickupnaald in de aanloopgroef BIJvoorbeeld) (stilte die klinkt) (stilte die zingt) (denk ik ojaa iemand zond me platen) (en doorheen de seedees nu, nu platen nu).

Nu platen nu. Awkee. Opwaarts. Twee trappen op. Naar zolder, waar het licht anders schijnt te schijnen.

Denk ik via Jacques Roubaud met Blaise Cendrars “in duizend lampjes prachtig hier de wijze zee met de grammofoon vermengt”/ denk ik o god was (…) maar hier.

Staat daar. Welja. De platenspeler. Ah. Een plaat opleggen – zoiets is nogal eens een BEZIGHEID zie. Zoiets als eigelen van ei witten scheiden, of je scheren voor het eerst in twee weken. Was (…) maar hier. (maar het mobydickalbum was weg).

(noem mij maar)

noem me niet bevestig niet mijn bestaan voor wie bij mij weg wil wil ik niet heten en ik wil niet in mijn bestaan bevestigd o was niemand maar hier ik wil alleen nog maar plaatjes drajen godverdomme.

Is.

Draait.

Le FLANGE du MAL - Carrion, my wayward son… (LP, ism Resipiscent Records)

is weg is draait is gaan is mjoeziek is punk is dada

punk = dada

is wat het is

een kansontmoeting tussen een paraplu en een naaimasjiene op een operasietafel is wat dit is (hAh) is wie het brandend vaandel in de wolkenstaart verbergt

nee

er is geen vaandel en daarbij het brandde niet

dit is het glaasje teveel dat je op hebt

dit is het glaasje dat je teveel op hebt

nee

dit

Dit is wat wij vroeger feitelijk een minielpee zouden noemen. Ofwel: moet ik nu godverdomme alweer opstaan om dat ding om te gaan drajen?

Een plaat drajen, dat is nogal es een AKTIVITEIT. Halverwege sta je op om m om te drajen.

Is een kansontmoeting van mijn stappen op de zoldervloer en het kraken van de naald in de aanloopgroef (zei ik zoiets niet al?). Is het licht? Is het trompet synthersizer fluit drum orgel weetikveel er is zoveel in dat dare instrumentarium zoveel, akoestieke guitaar, maar, opmerkelijk bij zoveel PUNK, geen elektrieke.

Is een nummer van Crass. Ja. Shaved Women wordt hier gekofferd (geofferd) zowaar. (aaahhh Annie Anxiety aaahhh little annie aaahhh) (aaahhh)

(aaahhh)

Is n aan Ne Zhdali verwante gekte.

Is politieke “art-punk”.

Is Henry Cow meets Ruins.

Is surrealistiese anarcho-punk.

Of peins, als je kunt, aan een mikstuur van Pere Ubu, KMFDM, Aux Raus, The Striggles, Leonid Soybelman, Zoviet France, The Red Crayola, Boredoms, Melt-Banana, SPK, Sun Ra, Laibach, Ground Zero, Zazen Boys, Smegma, Genocide Organ, Deutsch Nepal, Sleaford Mods en ach pak m beet Miles Davis.

Is dada. Is punk.

Dada = punk.

Punk is een manier om een politiek open te breken.

Dada is een manier om een denken open te breken.

Le FLANGE du MAL is een manier om uit te breken.

(en dan steeds verder)

En dan steeds verder. Of dieper. De diepzee in, waarom niet.

Deepseafishᴷ - Offshore Zone

Ah. Zeegroendoorschijnend vieh-niel. Hoe mooi. Ik was metalhead tijdens het gros van mijn plaatkoopdagen (de laatste plaat die ik kocht -wat rommelmarktvindsels die ik mezelf in latere jaren toestond niet medegerekend- was The Razor’s Edge van AC/DC (ja lach gerust, ik wacht wel even)

Vieh-niel was in die dagen langstwijltjens lang gruwelijk onhip: ook in alternatieve platenzaken was het teruggedrongen tot twee of drie bakken, vaak heeltemaal achter in de winkel, en wachten op “de plaatversie van” begon steeds meer op een hellevaart te lijken.

They bullied me into buying a cdplayer, piePUL en daar de overstap naar een ander afspeelmedium toevalligerwijze samenviel met een breuk in mijn mjoeziekale voorkeur duurde het jaren (als niet dekaden) vooraleer ik er zelfs maar aan DACHT die goeje ouwe platenspeler weer es af te stoffen) en hardrockers waren zelden frivool als t om de kleur van vieh-niel ging. Ze mochten al es een bloedrode schijf uitbrengen, maar voor het overige werd de zwarte grondkleur zelden verlaten. Mun plaatjes in andere kleurtjes vinden, tovert dus nog altoos een wat kinderlijke grijns op mijn smoel.

Van kinderlijk gesproken: juun, die samen met Katherina Klement en Manon Liu Winter Deeseafishᴷ uitmaakt, speelt speelgoedpiano op deze plaat (en “pianoïngewand” en “hammered dulcimer” (is de dulcimer bezopen? nee truttemie, hij wordt met hamertjens bespeeld)).

De andere twee dames laten klinken de piano, het klavichord, de synthersizer, de citer (die u niet moet misbegrijpen voor een sitar, uiteraard) en elektroniekjes & Offshore Zone is geen pijp en ook geen kamermjoeziek.

Voor al wat je erover zeggen kan, kan / moet je eerst en vooral zeggen dat deez mjoeziek ademt. Owjaah hier wordt geademd godverdomme, en de ademruimte is als rond als het ook vierkant is.

Dit is een “organiese” mjoeziek (o vergeef me o mijn god want ik heb het vermaledijde woord gebruikt) die heur zeggingskracht vooral in (diepzeese) diepte zoekt, en het mysterie voorop durft laten gaan.

Meermaals had ik een assoosjasie met (the) L.K.A. Sonar Kit van Cranioclast (nee niet de moskouse deathmetalband).

Se benadert hun instrumenten als dierbaren: ajen, aftasten, schrapen, strelen, tokkelen. En het mag her en der tot een onderzeese eksplosie komen die het zeewater metersver de hoogte instuurt; alras zakt het weer terug tot de diepte. Zo kruipt het sluipt het bij je binnen tot wekenlater (zo schijnt het je toe) (en hier is dat goed ding) kant twee ten einde is. Inmiddels ben je gaan houden van deze plaat, van de mjoeziekanten, van hun instrumenten, en kleinstwijltjen lang zelfs van het universum in ganzen.

Ik neem mijn hoed af, Maru. Ik neem mijn hoed heel diep af. Je hebt wederom kans gezien de Chmafu-diskografie te verrijken met een handvol unieke, prachtige, heerlijke, wonderschone, onvergetelijke platen. Na dit is geen mens nog dezelfde.

En zelfs de pijn van levend te zijn sterft even weg,

(tim donker)