Huis is melodie

I

Op weeral een andere prachtige loodgrijze inwisselbare zompige niksdag fiets ik met een kollega naar daar waar het werken begint te werken. De kollega praat en ik luister niet, of maar half. De woorden “wijken”, “werken” en “slokje water” komen in ieder geval bizar vaak terug in zijn praat – zoveel hoor ik al wel. Vooral dat slokje water. Slokje water slokje water slokje water tot ik er gek van word.

En ik probeer aan niks te denken. Alleen maar de lange lege straat te zien, en de deprimerende huizen aan weerszijden ervan (god de huizen. ja. en ook de dingen die in die huizen gebeuren nu).

En dan denk ik toch, ik denk:

Als de lucht zich nog wat meer zou verdichten, konden we zwemmen. Als de lucht zich nog wat meer zou verdichten, zou ik zwemmen. Weg van hier.

II

“Pappa, ik ga bier voor je maken.”

“O lekker jongen. Wat voor bier?”

“Zaans bier!”

“Wat voor bier is Zaans bier?”

“Dat is een soort maïsbier.”

“…”

“Maar je moet het proeven. Je moet het echt proeven, pappa.”

Hij reikt me een plastieken kopje badwater aan. Ik zeg hem dat het het lekkerste bier is dat ik ooit heb gedronken.

III

Ook grijs en koud is de dag dat ik met mijn dochter naar het park ga. Haar broer is naar de peuterspeelzaal en deze ochtend is van ons. Ze zit zo hard te krajen en te wijzen dat ik haar uit de kinderwagen haal en op mijn arm neem.

Ze ziet een grote hijskraan. En kraait, en wijst.

Ze ziet een zwaan aan de waterkant. Kraait, wijst.

Ze ziet loopvogels in het gras. Kraait. Wijst.

Ze ziet een zwerm vogels vormen beschrijven in de lucht. En ze kraait en ze wijst en valt dan op mijn arm in slaap. Zo lopen we de hele weg naar huis. De lege kinderwagen, de grauwe straten, hoe ze ontwaakt van zodra ik over de drempel stap.

Dan zitten we daar.

We hebben nog wel even voor we haar broer moeten ophalen uit de peuterspeelzaal en ik maak koffie en warm onder verwoed kloppen melk op die ik in ruime hoeveelheid met mijn koffie meng.

Mijn dochter eet druiven en een krekker met sjem.

Ook is er mjoeziek. Chloe Charles. With Blindfolds On. Ik kreeg die opgestuurd toen ze net was geboren geloof ik. Een goed jaar geleden. Het is arrenbie ofzo, alleszins een zjanrûh dat niet meteen op mijn onverdeelde aandacht rekenen kan. En het verdween in een spleet in mijn resenseertafel.

Maar deze ochtend schiet de siedie daar spontaan weer uit omhoog. En de ochtend. En de kou. En de koffie. En de melk. En de druiven. En de krekker. En de sjem. En het zitten daar. En lachen, mijn dochter en ik. En snuiten trekken, zij. En wat flarden poëzij mompelen, ik. Nu. Deze ochtend dus. Nu past t. Deze ochtend zit je als gegoten, Chloe Charles.

IV

6:43. De hoeken van de kamer krullen blauw. Achter mijn hoofd zoemen gedroomde woorden terwijl ze verkruimelen.

V

Ik dacht dat ik alleen woonde, ergens. Een whiskykleurig huis met whiskykleurige kamers waarin whiskykleurige meubels. Op een whiskykleurige bank dronk ik port in de avond. Net tuis van werk. Ik wist nog niet of ik koken zou. Alleen wat sardientjes ingelegd in kruiden eten kon ook. Er zou mjoeziek zijn. Chloe Charles. Onophoudelijk schoof de avond door de kamer heen.

Maar ik woonde niet alleen. Er was geen port. Ik stond te koken & mijn kinder overkrijsten With Blindfolds On bij vlagen totaal.

VI

We treffen de wereld aan.

Het is een aangetroffen wereld, vol met aangetroffen dingen:

heras hekwerk & een krantenbezorger met een rare pet & audi bmw renault peugeot kia fiat mazda volkswagen zoef zoef zoef & de mensen die erin zitten & regen & een verlaten speeltuin & een gezien het uur verbazend vol winkelsentrum & water & eenden op dat water & een heel boos kijkende oude vrouw die heel traag fietst & arkitektuur & gras & bomen & verkeersborden & op muren kreten die ons wat willen zeggen

is wat we aantreffen, wij, wij drieën, op fiets, voorop mijn dochter en dan ik en dan mijn zoon en ik denk Ja dit is de wereld jongens & hiermee gaan jullie het moeten doen maar laat hem graag wat mojer achter dan je hem vond.

En later, mijn zoon net afgezet op zijn peuterspeelzaal, ist alleen nog maar mijn dochter en ik op de fiets. En het fietst lichter nu. Niet zozeer omdat we die vijftien kilo achterop nu missen maar veeleer omdat we nergens meer naartoe hoeven.

We kunnen weer naar het park gaan, of een kop koffie gaan drinken bij dit of dat familielid al zijn er niet veel over en weet ik de meesten niet goed wonen. We kunnen op een terras aan ieverans een waterkant een appeltaart gaan eten. We kunnen fietsen tot we de snelweg in de lucht vinden en dan doorrijden tot we aan de maan zijn.

Maar natuurlijk gaan we gewoon naar huis. We ballen een wijle op de vloer. Op de stereo Rafael Toral. Het moet niet altijd Chloe Charles zijn.

VII

De avond is rond, maar de nacht is ronder. the way i am sick van Dakota Suite gaat al een tijdje op riepiet (want het moet niet altijd Chloe Charles zijn). De mjoeziek vult de kamer tot in de uiterste hoeken. Als ik opsta en stappen zet, waad ik erdoorheen. Strijkers strijken langs mijn lichaam. Piano ploinkt op mijn wangen. Dat voelt goed. Deze mjoeziek bewoont mijn huis, denk ik.

Ik schrijf en lees en denk, en woorden lokken andere woorden uit, als ik denk aan iets waar ik (denk ik) eigenlijk iets op zou moeten naslaan. En ik zoek tussen de stapels. De stapels vol dichtbundels seedees papier kladblokken denksels en zegsels. Als een van de stapels omvalt, schiet With Blindfolds On eruit tevoorschijn.

Ik ga op de vloer zitten en kijk een tijdje naar die seedee. De gepozeerde hoesfoto. Het gezicht en de handen. Het is me alles al bijna vertrouwd nu. Ook deze mjoeziek bewoont mijn huis, peins ik, en ook dat voelt goed.

VIII

Verscheidene stasies van huiselijkheid, en daarin. With Blindfolds On soms door de lucht heen geweven, soms maar op de muren getekend. Of iets dat daar had kunnen zijn al was het er niet. In huis. Want huis is een melodie.

Wat voor plaat het nu eigenlijk & helemaal is, dan? Hum. Ja. Brom. Wel. Weetje, xei reeds dat het zoon soort van arrenbie was ofzo. Tikveel. Nieuwerwetse ouderwetse zielvolle soul met van dat koffiebruine stemgeluid enzo, u kent dat wel. Adele is naastebuur hier. In klankleur, in stem, in –ah- zweer of iet.

En het orkest verliest zich in zichzelf en de rest is wel geloofd.

Als zereneuze mjoeziekliefhebber moet je Adele haten geloof ik. Ik haat u nie, Adele. Ik heb nauwelijks een mening over u en uw mjoeziek eigenlijk.

Mijn vrouw vindt dat mooi. Toen we nog geen kinder hadden, draaide ze soms heur Adele-seedees tijdens lange autoritten. Het waren er maar twee ik meen, en ik vond de een al beter te pruimen dan de ander maar haten deed ik ze geen van beiden. Maar ik moet zeggen dat ze er soms ook seedees van Robbie Williams in stopte en die haatte ik evenmin. Ik ben een zeer mild persoon, wil ik maar zeggen.

Nu zou ik With Blindfold On kunnen drajen tijdens diergelijke autoritten. Mijn vrouw zou dat niet haten. De kinder achterin zouden het niet haten. We hadden broodjes mee, en sinaasappelsap, en koffie. En Chloe Charles. Want zoon soort plaat is dit wel.

IX

Hoe de dingen zijn. Nee. Hoe ze verschijnen. Meer nog: hoe ze aan jou verschijnen.

Ik hou niet van arrenbie, en pas toen mijn dertigs ten einde stombelden ben ik langzaamaan soul gaan waarderen. Vooral als ochtendmjoeziek. Toen ik nog alle dagen werkte, en de kinder nog niet geboren waart, zat ik graag. Alleen. Mijn vrouw al weg, en nog zoveel ochtend te gaan vooraleer ik er es op uut moest. Dan hield ik van koffij en soulplaten, en wat roerei misschien. Vaak las ik dan.

X

With Blindfolds On heeft alles dat ik eigenlijk verafschuw. Het is amorf, en zodus voegt het zich naar elke stemming zweer of kleur.

Het is onschadelijk ook. Dat is wat het zo huiselijk maakt.

Het zegt niets. Het suggereert alleen maar.

De violijnen klinken te boterig, en Charles zingt te amechtig en te gemaniëerd uberhaupt. De teksten te obligaat, het glad veel te aal.

Maar altijd als t uit mijn boksen vloejen gaat, is er een dekentje in de kamer, en sedert ik vader ben hou ik er soms van onder een dekentje te zitten.

XI

Iemand noemde de mjoeziek van Tom Waits ooit es “gezellige” mjoeziek. Ik was erstaund.

Hij sprak niet eens van de vroege Waits. Die was dan nog wel nachtclubgezellig, avondlijkeautorittengezellig, houtenkaffeegezellig. Maar de Waits vanaf, laten we zeggen 83, Swordfishtrombones en verder – die kon je toch niet gezellig noemen? Dat was, ahum, avant-garde en avant-garde is per definisie niet “gezellig”. Avant-garde is juist: uit de gezelligheid stappen.

En toch, later. Vatte ik t ineens. Dat donkerbruine kleurtje. Die zachte lampjes. Het deinen. Het wijnen. Ja. Gezellig, zo je wilt. Mjoeziek voor tuis (kep ook nooit veel goesting gehad um live te zien eigenlijk. Die vroege Waits misschien. Die hoorde in de kroeg. Maar dat late werk, hoe tejatraal ook, hoort opgekot. Want huis is een melodie).

Van dit soort gezelligheid is With Blindfolds On niet. Dat is meer warmechocolademelknahetschaatsengezellig of nahetwerknogeveneenportjemeteenkaasjevooraleerikkokenmoetgezellig of eenrustigeochtendmetdekinderengezellig.

Maar huiselijk ja. Want huis is een melodie.

XII

ons huisje bent van mjoeziek gemaakt ah! (ge peinst)

XIII

En ik lig stil, en ik denk aan Olio van Tyehimba Jess, en hoe dat boek bijna te groot was om te delen.

En ik lig stil, en ik denk Könt boeken te groot zijn om te delen?

En ik lig stil, en denk aan de achtentachtig monden van de piano, elk ervan zingt hete kleuren van blijdschap.

En ik lig stil

(tim donker)