het mooiste meisje ter wereld

Ze was het mooiste meisje dat ik ooit gezien had. Al zag ik dat niet direkt zo, toen. Willem, of all people, zag dat altemaal veel eerder dan little old fucked up me. Willem, met zijn stomme lach en zijn stomme bril en zijn stomme kaalgeschoren studentikoze rotkop. Willem met zijn gezaag altijd. Dat ging maar door en door daar kwam geen einde aan. Wanneer hij A zei overviel mij een allesverlammende grondeloze dodelijke vermoeidheid en dan moest je nog dat hele kloterige zeikverhaal voordat hij eindelijk een keer bij Z aankwam.

De helft van de tijd ging het over meisjes die hij mooi vond. Willem vond haast elk meisje wel mooi. Meisjes die bij ons in de bus zaten meisjes die hij zag op straat meisjes die bij hem een kop suiker waren komen lenen meisjes uit ons jaar meisjes die vrouwen waren geworden en iets deden op tievie. Zelden wist ik over wie hij het eigenlijk had. Zelden gaf ik meer dan een grom terug. Zelden bleef ik na de eerste drie vier zinnen naar hem luisteren.

Eenmaal uit de bus ging dat gewoon door. Binnenin dat deprimerende hogeschoolgebouw ging dat gewoon door. In het trappenhuis ging dat gewoon door. Op het eerste verdiep ging het gewoon door. Of ik dat niet wist. Of ik haar niet kende. Vroeg hij. In de ijdele hoop dat het over iets anders ging dan een meisje dat hij mooi vond, vroeg ik Wat?

Het mooiste meisje van de klas, zei hij, en hij begon een uiterlijke beschrijving te geven en na tweeënhalf woord dwaalde ik alweer af. Ik dacht aan. Aan mosterdsoep, aan het noorderlicht, aan de drie vliegende apen Bing & Chet & Lionel. Ofzo. Weetikveel waar ik aan dacht. Aan weggaan en nooit meer terugkomen, meest waarschijnlijk, aan lopen lopen lopen totdat iemand aan mijn armen rukte en me staande hield.

Het was Willem. Hààr. Hààr bedoel ik. Het mooiste meisje van de klas! Zei hij. Terwijl hij als een maf één of ander bedompt leraarkamertje stond in te wijzen. En ik keek. Ik weet niet waarom, maar ik keek. Ik weet niet waarom ik hem niet gewoon op zijn stomme bek sloeg maar ik keek. Daar stond ze dan. Het mooiste meisje van de klas. Daar stond ze. Daar stond Femke.

(feitelijk vond ik er niet veel aan toen. ik moest eerst dat gemekker van willem van mijn ogen pellen. pas toen ze in mijn bed lag, onder mij, beschenen door het halflicht. pas toen. wist ik. die eikel had verdomme gelijk gehad. die eikel had verdomme alle gelijk gehad. ze wàs het mooiste meisje van de klas. nee. ze was het mooiste meisje ter wereld)

A Death Cinematic is één van mijn feesboekvrienden & ik kan me al niet meer herinneren hoe dat begonnen is. Wie vriendde wie? Ik denk hij mij, want ik had eerlijk gezegd nog nooit gehoord van die hele death cinematic (je dood kan ook filmies zijn mensen. je dood kan ook mooi om te zien zijn mensen).

Maar hij is feitelijk een kunstenmaker dus. Fotograaf. Muzikant. Schilder. Deze mens is gepijnigd. Xie’t aan de photo’s en aan de schetsen ik hoor het aan de muziek ik lees het in de berichten die hij mij af en toe stuurt xie’t aan zijn statusupdates. Laatst postte hij een ongehoord frivole foto op zijn pagina: een fan in een Death Cinematic-shirt. Het was een meisje. Het was een heel erg mooi meisje.

En ineens wist ik het. Ik worstelde al een wijle met deez hier The New World-rievjoe maar ineens wist ik het. A Death Cinematic maakt mojemeisjesmuziek. Muziek voor engiszins duistere & niet presies normale maar niettemin heel erg moje meisjes.

Van die meisjes, je kent ze wel, die toen ze een jaar of zeventien waren zeker en vast een Jeff Buckley-fase doormaakten. En ook hebben ze iets gehad met The Doors ooit, en Nick Cave is voor hun geen onbekende. Van die meisjes dus. Ze groeiden verder & zijn al bijna geen meisje meer maar nog net even wel, en ze lieten de obligate “gequelde” muziek achter zich en doken diepere duisternis in. Voor hen. Voor dezulken. Is een plaat. Als The New World.

En voor aldiegenen die hun lieven, of willen lieven natuurlijk.

Een dood sienematiek. De nieuwe wereld. Gaan opwaarts in een hoek van vijfenveertig graden. Opwaarts in een hoek van vijfenveertig graden. Gaan opwaarts in een hoek van vijfenveertig graden. Wil iemand mijn ontslagbrief ondertekenen?

Als de zon zich ten horizon zet herinneren we ons rivieren. Bergen verstikt met rook laten de bomen vrij neerwaarts hun heuvelkanten.

Zulke dingen weetjewel. Ah. Gij weet wel.

Dingen als dit. Wat dit is. Hoe het is. Neopsychedelica slowcore lofi darkambient noise drones. Bijvoorbeeld. Ik zeg maar wat. De zweer van. Guitaren en ruis. De zweer van. De wereldbrand apokaliptiek. De zweer van. Dreiging. De zweer van. Duister.

Het snerpt en het knierpt waar het gaat. En alles dezolaat. En alles klausterfobies. En alles als eenzaam als de hel. Soms is het noisy, bijna furieus! Geluidsstorm kon een mens zeggen als een mens gaarne belachelijk wenste te klinken.

Het dompelt onder. Het vervreemdt.

Iemand leest een gedichtje voor overheen een treurmuziekje.

Die zweer. Uweetwel. Die past bij wat was, en bij de meisjes die waren. Die zweer van jong en drank en treurnis en zwarte kleding en sex en treurige sex en je zo zo zo verdomde klote voelen en je zo zo zo verdomde goed voelen omdat je je zo zo zo verdomde klote voelt. Je bent het klootjesvolk niet je meisje is het klootjesvolk niet a death cinematic is het klootjesvolk niet. Willem. Die is het klootjesvolk. Ha.

Dit is waarheen A Death Cinematic mij voerde. Ik kijk op en ik weet dat ik dààr ben. Waar ik was toen ik twintig jaar jonger was. Waar ik was toen de duisternis nog iets goeds was. Iets om te koesteren. Iets waarvan ik dacht dat het met apart zette van de massa, en dat dat goed was. Vòòr de duisternis begon te wegen, en te wegen, en te wegen…

Daar waar ik kon zijn, op het twede verdiep van ieverans een studentenkamer, in een hok nee een kot nee een hol nee een nest. Waar ik kon zijn met een meisje en dat dat meisje Femke heette en dat ze mooi was, en niet presies normaal nee en dat dat goed was. Dat zijn daar. In die kamer. Met mij, en met haar.

A Death Cinematic bestond nog niet in die tijd & al had hij bestaan; xou hem niet gekend hebben, maar zijn zoort van muziek, zijn zoort van zweer, had wèl geweest, toen, in die dagen, had erbij gepast, toen, in die dagen, en naar daar neemt The New World mij terug en dus voor even ìs het er: Femke, het bed, het halflicht & The New World. En toen de laatste noot weerklonken had, merkte ik dat ik een roteind moest terugkomen van ieverans een daar & toen naar ieverans een hier & nu.

Een roteind, en dus begon ik te lopen.

Ik begon te lopen.

En op de terugweg dacht ik dat de hele godverdomde klerezooi wel net zo goed in elkaar kon pleuren.

tim donker