Een jonge vrouw wordt aan de dijk gezet op een tropisch eiland. Onder de klanken van Willeke Alberti’s Telkens weer keert ze verdrietig terug in haar Amsterdamse appartement. Tegenover een vriendin beweert ze nooit meer een man te willen. Twee korte ontmoetingen later grapt haar vriendin: ‘Zeg maar nee, dan krijg je er twee,’ en het verhaal van Liever Verliefd is in gang.
Een teleurgestelde (30+) single in haar appartement op de klanken van een meezingsmartlap. Waar hebben we dat meer gezien? O, ja aan het begin van Bridget Jones’s diary schreeuwt de alleenstaande hoofdpersoon haar treurnis uit bij de klassieker All by myself. Het begin van Liever verliefd maakt een goed gelukte verwijzing naar deze moderne romcom (romantische comedy) standaard. Na een potje campy meejanken, is de kijker klaargestoomd voor veel feelgood momenten.
Die vervelende kriebels
Anna is de vrouw in kwestie, die nee zegt en vervolgens valt voor pianist/klungel Sander en voor bouwvakker/dom blondje Rob. Voortaan zal ze zich als man gedragen, dus niet verliefd worden, maar gaan voor de lol. Maar, hè vervelend, na een tijdje voelt ze kriebels en wordt ze toch weer verliefd. Onhandig genoeg op allebei. Maar het gaat goed zolang de heren het niet van elkaar weten. Dit lijkt ietwat ingewikkeld als je bedenkt dat de heren samenwonen (nee, alleen maar platonisch), maar dat weet Anna op haar beurt weer niet.
Voorspelbaar? Nee hoor
Ja, ik heb me afgevraagd, hoe het af zou lopen en kan daarom de film niet voorspelbaar noemen. Meer nog vroeg ik me af wanneer het af zou lopen. Feelgood vermaak moet in de regel niet te lang duren, maar al helemaal als het vermaak van deze kwaliteit is. De klungel (Romijn Conen) en het domme blondje (Chris Zegers) spelen hun rollen zo overtuigend, dat het haast geen acteren meer genoemd kan worden. Wat ze met dit domme geklungel wel voor elkaar krijgen, is dat Miryanna van Reeden (Anna) zo boven haar middelmatige spel lijkt uit te stijgen. Feelgood vermaak moet het in de regel niet van het verhaal hebben, maar van scherpe dialogen. Qua verhaal voldoet Liever verliefd wel erg goed aan deze regel, qua dialogen is een aardige poging gedaan maar haalt de film lang niet de scherpte van bijvoorbeeld Zus & zo.
Geen taart
Aan Liever verliefd is af te zien waar regisseur Pim van Hoeve (uit de Nijenhuis-stal) naar streefde. Ondanks een veelbelovende start, wordt nergens het niveau van Bridget Jones gehaald. Zelfs het kopiëren van een vechtscène tussen de twee lovers in een restaurant werkt niet. In Bridget Jones irriteren de heren elkaar gedurende het verhaal steeds meer en komt het gevecht als logisch gevolg. In Liever verliefd gaan ze plotsklaps met elkaar op de vuist. Het moment is niet verrassend en zelfs niet lollig. Wel komt het onverwacht omdat het niet bij de zwak opgebouwde flat characters past. Gelukkig komen in deze matte vechtpartij nog net geen slagroomtaarten voorbij.
Naast deze moderne invloeden, is ook gekeken naar de ouderwetse variant. Uit screwball-comedies heeft Van Hoeven niet de scherpe dialogen maar wel het slappe verhaaltje overgenomen in combinatie met het idee van kennisvoorsprong. Wij weten al dat beide heren samenwonen en hun lief delen, ver voor dat zij het zelf weten. Dit inzicht levert in de gemiddelde Gary Grant-film een berg aan misverstandscènes op. In Liever verliefd ook genoeg pogingen hiertoe, maar het lukt eigenlijk maar één keer echt goed. De bouwvakker komt onverwacht een spiegel aan zijn geliefde brengen, terwijl de pianist net uit haar bed/huis vertrekt. Rob stijgt de trap op met een grote spiegel in de hand, Sander daalt diezelfde trap af, zijn haar op orde brengend met behulp van de langslopende spiegel. Natuurlijk zien ze elkaar niet.
Afmaken!
Willeke Alberti zette bij aanvang van de film de toon met haar meezinger. Gruppo Sportivo, Abel, Ben Cramer en nog vele anderen volgen. Een gouden greep lijkt het, maar al snel blijkt het een vervelend maniertje. Vooral omdat de uitwerking niet goed is. Een leuke scène zet in met een herkenbaar liedje en stopt zodra de scène over is. Logisch, maar irritant als dit zo nog een tiental keren gebeurt en vaak met scènes die niet veel langer duren dan een heel refrein. Iets teveel heeft Van Hoeve alleen op de snelheid van de film gelet.
In Notting Hill zit een schoolvoorbeeld van zo’n goed uitgewerkte scène. Hugh Grant loopt (net verlaten door zijn lief) over de markt op de klanken van Bill Whiters A Lovely day. Tijdens zijn wandeling verandert de omgeving van seizoenen, zijn gezicht van treurig naar berustend. De beelden zijn prachtig, het hele liedje wordt uitgespeeld en de scène is een rustpunt in een verder snel gemonteerde film.
In Liever verliefd rent Anna achter Sander aan, waarachter twee mariachi’s al rennend een Mexicaans lied spelen. De stoet kruist een groep Aziatische meisjes (toeristen in tenue) op de fiets en strand bij een gele taxi. Prachtige beelden, leuke contrasterende muziek (romantisch bij een achtervolging), maar ineens is het over. De aanzet is er, maar van mooi afmaken hebben ze niet gehoord.
Voor dit genre hoeft een zwak verhaal geen ramp te zijn. Wel als het verhaal weinig goede dialogen bevat die door klungelige acteurs uitgesproken worden. De enkele mooie scènes en vele niet afgemaakte aanzetten, maken van Liever verliefd een aardige film. En aardig is dodelijk voor een goed bedoelde komische film.