All that you can't leave behind

U2 terug naar de wortel

Zelden een cd in de speler gehad die zulke tegenstrijdige gevoelens opriep als het nieuwe U2 album 'All that you can't leave behind'. Het is een cd waar ik niet op heb zitten wachten. Maar als fervent liefhebber van het oudere werk van de band was ik bij het verschijnen van de eerste radicaal anders klinkende U2 cd -Achtung Baby - ook niet gelijk overtuigd. Toch classificeer ik dat album nu zonder meer als meesterwerk. Daarnaast hebben de afgelopen tien jaar wel bewezen dat het vrijwel onmogelijk is om op een cd van U2 te gaan zitten wachten. De plaat die je wenst of verwacht maakt het viertal simpelweg niet.
Op 'All that you can't leave behind' is het U2-geluid van de meeste elektronische rompslomp ontdaan en gaan de Ieren terug naar de essentie van de popsong. In vier of vijf nummers op deze cd pakt dit heel goed uit. Maar zo nu en dan ontaardt het ook in ongeïnspireerde commerciële riedels van een stel verveelde miljonairs.

Opmerkelijk is de rol die er voor gitarist The Edge op dit album is weggelegd. Zijn inbreng als tekstschrijver binnen de band is uitzonderlijk gegroeid en als gitarist heeft hij een opvallende metamorfose ondergaan. Zijn herkenbare gitaargeluid is in veel nummers op dit album niet of nauwelijks als zodanig te herkennen. Door het ontbreken van de monotoon repeterende The Edge-rifjes, klinkt U2 plots veel minder herkenbaar als dat we gewend zijn. In het soulvolle 'Stuck in a moment you can't get out of' bijvoorbeeld, waarin voor The Edge een bijzonder volgzame rol is weggelegd, notabene met een 'schone' gitaar. Maar veelal figureert hij alleen met een bescheiden slagpartij. Enige uitzondering hierop is het gedreven klinkende 'Walk on', waarin The Edge ons als vanouds op zijn hoekige gitaarlicks trakteert.
Bono lijkt nog steeds in zeggingskracht te groeien en zijn stem klinkt rauwer dan ooit. De teksten op dit album zijn prima verzorgd al heb ik nergens echte hoogstandjes kunnen ontdekken. In 'Elevation', dat duister opent met een op REM's 'Crush with eyeliner' geënt themaatje, lijkt U2 nog even terug te keren naar de sfeer van het vorige album 'Pop'. 'Beautifull day', de eerste single van dit album, wordt voortgetrokken door een gortdroog ritme van drummer Larry Mullen, alsof Charlie Watts achter de drumkit heeft plaatsgenomen. Een waardige single voor dit album. Samen met 'Kite', 'In a little while' en 'When i look at the world' vormen deze nummers de hoogtepunten van de cd.
'Wild Honey' beschouw ik als het slechtste nummer dat de band ooit opnam. Verveelde ouwe mannen op te sterke koffie, veel meer kan ik er niet van maken. Een missertje zullen we maar denken. De in de inlay aangekondigde samenwerking met Salman Rushdie in het nummer 'The ground beneath her feet', ontbrak helaas op mijn exemplaar.

'All that you can't leave behind' is een cd die het van vier of vijf echt goede nummers moet hebben en daarnaast ook nog eens het slechtste U2 nummer uit haar geschiedenis herbergt. Met een backcataloque van het formaat van U2 ga ik daar niet mee akkoord. Mijn verzameling U2 cd's bevat immers heel wat exemplaren die mij van het begin tot het einde weten te boeien. 'All that you can't leave behind' is een bovengemiddelde plaat maar kon toch niet aan mijn (hoge) verwachtingen voldoen.