Ouwe-mannen-melancholie

The Tindersticks live. Gezien in Vredenburg, Utrecht op woensdag 24 oktober 2001.

Een woensdagavond in oktober. Buiten grauw oktober-weer, binnen The Tindersticks. [De zon gaat onder. Vijf oude mannen met een verweerd maar vitaal gezicht spelen jeux-de-boule op een Franse esplanade. Er flaneren meisjes - kortgerokt en lachend - langs een appelboom.] Zes mannen van over zee betreden het podium, versterkt door een string ensemble met veel violen en twee cello's. Stuart Staples, de man met het betraande donkerbruine stemgeluid, gaat zitten. En zingt 'can our love, can our love grow any further...' [Vrouw kijkt uit het raam. Ze huilt. Bordeauxrode en vergeelde herfstblaadjes ritselen door de tuin. Een Trakehner hinnikt. De vrouw laat een glas wijn vallen.], de titeltrack van hun laatste album, de soundtrack 'Trouble every day' niet meegerekend. De entourage van de zaal - de prachtige arena-vorm van Vredenburg - sluit perfect aan op de muziek, het zittende publiek luistert naar de ingetogen liedjes, die hun soberte slechts nu en dan prijsgeven aan de aanzwellende violen. Liedjes die hun bestaansrecht ontlenen aan de grote thema's des levens, gedoopt in een mijmerend sausje van sentiment en herinnering. [Een voor een gooien de mensen een witte roos op het graf. Er lijkt stoom te ontsnappen uit hun monden; het is koud. Een rij knotwilgen staat op wacht onder een grauwe hemel.] Heerlijk om thuis bij weg te dromen op een azuurblauwe sofa. Of welke kleur dan ook. Feitelijk is er niet zoveel verschil tussen The Tindersticks op CD of op het podium, op het applaus en het wat spastische dansen van Staples na. The Tindersticks zijn nu eenmaal zijn wie ze zijn: Engelse gentlemen met mooie songs gehuld in nostalgische sigarettenrook.
Saai? Ach.
Kitsch? Beetje.
Mooi? Ja! De liedjes klinken zoals ze moeten klinken, zoals je verwacht dat ze zullen klinken of eigenlijk: zoals je wéét dat ze zullen klinken. En soms is het erg prettig zo'n vaste waarde uit de popmuziek live te horen en te zien. Geen trends, geen vernieuwing, enkel ouwe-mannen-melancholie. Blik op oneindig richting wieg. Morgen zien we wel weer verder.