Toen enkele weken terug de trailers van The Ring in de bioscopen veel gevaar en spanning aankondigde, moest ik denken aan mijn eerste ‘enge’ film.

Ik zit net op de middelbare school en een vriendje neemt me mee naar zijn oom. De man heeft lang haar, is overdag thuis en heeft zijn muren behangen met brinta-pakken. Kortom: een muzikant, die zijn buren te vriend wil houden. Op zich al spannend genoeg, maar oomlief heeft een verrassing voor ons. Hij toont ons op zijn nieuwverworven VHS-videorecorder de lange versie van Thriller als voorafje, en The Shining als hoofdfilm.
Ik kan mij niet herinneren of ik mijn nagels kapot heb gebeten of na afloop nachtmerries heb gehad. Wel zijn mij de beelden uit de film sterk bijgebleven. De schrijver in een verlaten hotel, die zijn vrouw en zoontje achterna zit, met een bijl een deur inhakt en met zijn hoofd door het gat ‘Here’s Johnny’ roept. Grote stromen bloed die door de gangen gutsen. Een naakte dode vrouw in een badkamer. Het zoontje dat op zijn driewieler door de lege gangen rijdt (dat holle geluid vol potentiële angst!!). En tot slot het bevroren hoofd van de schrijver in een doolhof. Dat qua verhaal, spel en beelden alle horror die ik in latere jaren zag tegenviel, is logisch. Het verhaal was namelijk van Stephen King, het spel van Jack Nicholson en Shelly Duval en de regie van Stanley Kubrick. Met zo’n droomteam, levert het genoeg scènes op om een twaalfjarige de stuipen op het lijf te jagen. Ik gok dat mijn vriendje en ik heel wat hadden na te praten op de fiets naar huis.

Ondertussen ben ik behoorlijk gewend geraakt aan enge films. Ik zapte mij door klassiekers heen zoals de Chainsaw Massacre, Friday the 13th, Gremlins en Carrie. Ik zie er de lol niet van in, of beter: ik zie er de lol wel van in, waardoor het z’n schrikeffect verliest. Dit laatste is gelukkig wel de bedoeling bij de tienerhorror van Wes Craven, maar om nu al de vervolgen op I know why you Screamed last summer uit te gaan zitten, gaat mij wat vervelen. Maar er zijn ook nog de ‘betere’ films met horror-elementen. David Cronenberg maakte er enkele en ook David Lynch maakt gebruik van horror in zijn psychologische thrillers. En enkele jaren terug was daar ineens The Sixth Sense. Een stijlvolle thriller over de paranormale gaven en tegelijk angsten van een kleine jongen. Met al deze horror/thriller historie achter ons is de tijd rijp voor een nieuwe klassieker genaamd The Ring. Deze film kent zijn oorsprong in de romans van Koji Suzuki (niet gelezen) en verschillende Japanse verfilmingen (niet gezien).

Vier tieners brengen een weekend door in een verlaten huisje, kijken een video en sterven onder mysterieuze omstandigheden precies een week later. Een journaliste probeert uit te vinden wat er gebeurd is. Zij ontdekt de tape, bekijkt deze en raakt in de ban van de zeven dagen, die ze nog te leven zou hebben. Ze sleurt haar ex en haar zoontje mee het verhaal en het gevaar in. Al snel gebeuren er vreemde dingen, wordt de journaliste geconfronteerd met beelden uit de video. Een ladder op straat is nog redelijk gewoon, maar een telefoon waar bloed uitkomt al minder en een paard op een veerboot die op hol slaat en overboord springt, jaagt haar angst aan. De journaliste (indringend gespeeld door Naomi Watts) is ervan overtuigd dat ze nog zeven dagen heeft om uit te zoeken wat de oorsprong is van de videoband. Volgens horror-clichés heeft het te maken met een dood kind van jaren terug en een nog levende boosdoener.

Ondanks deze clichés, overstijgt The Ring zeker de gemiddelde horror/thriller. Zo wordt gebruik gemaakt van zo onschuldig mogelijke mensen als slachtoffer (kinderen, tieners, een jonge moeder). Toch is de journaliste een veel daadkrachtigere en pientere dame dan de enkele slachtoffer in Friday the 13th die zelf een bijl ter hand neemt. Ze vecht voornamelijk terug met journalistieke middelen. Zo doet ze onderzoek in archieven, interviewt bekenden van eerdere slachtoffers en breekt ze in bij de misdadiger om bewijzen te vinden. Regisseur Verbinski mag dan gebruik maken van horror-clichés, hij doet dat in ieder geval origineel. Sterk en tegen het gebruikelijke in zijn de beelden van dode mensen. De beelden zijn kort - één keer knipperen met je ogen en je hebt een lijk gemist. Het schrikeffect zit daarom voornamelijk in de reactie op het gezicht van observator Naomi Watts. Meeleven lijkt door het sterke spel van Watts gegarandeerd. In het onnavolgbare Mulholland Drive lukte dat haar ook al behoorlijk. Met het iets meer toegankelijke The ring maakt ze terecht naam. De vergelijking met Lynch’s laatste film levert nog een opmerkelijk feit op. Van Lynch zijn we plotpuzzels gewend, maar in het horrorgenre moet alles verhaaltechnisch kloppen. Gelukkig voldoet The ring niet geheel aan deze Hollywood-regel en blijf ik nog met enkele vragen zitten.

Genoeg om thuis terughoudend een videoband in de speler te stoppen en misschien toch even uit voorzorg de telefoon eruit te halen. Zolang je de bioscoopbezoeker met wat vragen achter laat, blijft de mythe in stand en is alles nog mogelijk. Zelfs een vervolg.

Oscar Krieger