‘By a nose’ grapte presentator Denzel Washington bij de uitreiking van de oscar voor beste actrice. Nicole Kidman voelde zich niet bij haar neus genomen en nam het beeldje huilend in ontvangst. In vergelijking met de winnares van 2002 (Halle Berry) maakte Kidman er acteertechnisch een potje van. Het huilen was nep, de bedankjes aan moeder en dochter (slecht gecast, maar wel goed voor in de zaal geplaatst) waren slordig ingestudeerd en daardoor niet overtuigend. Tot overmaat van ramp draaide ze haar rug naar de camera uit angst voor mascarawangen. Laat het toch lopen, laat het los, geef je over aan je emoties. Dat overtuigd.

Huilen van geluk is wel het laatste dat bij de film The hours van toepassing is. Als Nicole Kidman (Virginia Woolf) zich overgeeft aan emoties, vult ze haar jaszakken met stenen en loopt de rivier in. Als Julianne Moore (Laura Brown) het allemaal loslaat, staan de pillen al klaar en blijven zoon en man alleen achter. Als Meryl Streep (Clarissa Vaughan) het laat lopen, realiseert ze zich dat ze geleefd wordt en barst in tranen uit.
Schrijver Michael Cunningham bracht de drie vrouwen bij elkaar in zijn boek The hours. Woolf uit de jaren ’20, Brown uit de jaren ’50 en Vaughan uit de jaren ’90. Met als grote inspiratiebron Virginia Woolf’s klassieker Mrs. Dalloway. Hij ontving er de Pullitzerprijs voor.
Regisseur Stephen Daldry, van de prachtfilm Billy Elliot, verfilmde het boek. Over één dag in het leven van drie vrouwen die hun gevoelens lang genoeg opgekropt hebben en dit eindelijk uiten. Over isolement (samen maar alleen), gebrek aan vrijheid en depressiviteit. Daldry schoot de drie verhalen apart van elkaar. Het is aan de kijker om de verbanden te leggen. Of niet.

Ineens heeft ze de eerste zin voor haar nieuwe boek: ‘Mrs. Dalloway zei dat ze zelf de bloemen zou kopen.’ Woolf heeft een eigen kamer om zich te kunnen concentreren. Ze woont met man en bediendes op het platteland. Voor de rust, om de stemmen uit haar hoofd te houden. Maar ze wil terug naar London, terug naar het volle leven. Als dat mag van manlief. Om de depressies tegen te gaan schrijft ze.

Laura blijft in bed liggen, heeft nog geen zin in de dag. Ze leest in Mrs. Dalloway. Eenmaal op, merkt ze dat manlief zichzelf al bloemen heeft gekocht voor zijn verjaardag. Ze bakt samen met haar zoontje een taart, om te kunnen zeggen dat ze van papa houden. De taart ziet er prachtig uit, maar is mislukt in Laura’s ogen. Ze leeft in het gelukkige idee van haar man. Ze brengt haar zoontje weg en vertrekt naar een hotel, met haar boek en haar pillen. Kon ze maar voor even uit dit leven.

‘Ik koop de bloemen zelf,’ gilt Clarissa naar haar vriendin. Ze loopt langs de bloemenzaak en komt even later bij dichter/aids-patiënt Richard binnen met haar bos. ‘Goedemorgen Mrs. Dalloway,’ grapt hij zoals gewoon. Clarissa zorgt dagelijks voor haar terminale vriend. Vandaag organiseert ze een feest voor hem. Tijdens de voorbereidingen en ontmoetingen realiseert ze zich ineens dat ze vergeten is voor zichzelf te leven. Ze bestaat alleen in de zorg voor anderen.

Het zijn drie mooie portretten geworden van drie vrouwen die langs een erg dun verhaallijntje met elkaar verbonden zijn. Verder zijn het vooral kleine dingen die deze depressieve dochters van Mrs. Dalloway delen. Ze slaan het ontbijt over en lopen expres zonder te kijken langs een spiegel. Als er iets kleins misgaat, zakken de vrouwen weg uit het alledaagse in hun depressie. Laura bakt een taart, maar de letters ‘Gefeliciteerd’ raken de rand. Weg met de taart en ineens vraagt ze zich af wat ze in dit leven doet. De vrouwen delen een gepassioneerde kus met een andere vrouw (zus, buurvrouw en partner) die hen alledrie doet denken aan (verlangen naar) mooiere tijden. Regisseur Daldry heeft dit, met dank aan de actrices, goed in beeld gebracht. De kracht van de film schuilt in deze kleine dingen, die overtuigend staan voor het hele leven. Jammer dat de drie verhalen iets te veel apart staan van elkaar. Je ontdekt de overeenkomsten wel, maar je ziet vooral drie indrukwekkende losse verhalen. Waar de film iets te weinig coherent is, verliest het boek zich juist in een overdaad aan verbanden en details. Je kan niet alles hebben.

Ondanks de ophef, kijk ik al snel om de neus van Nicole Kidman heen. Neus, of geen neus, ze speelt fantastisch. Wat eigenlijk geldt voor de gehele cast. Meryl Streep heeft er weer een klassieke Streep-rol bij en Julianne Moore mag het meest aangrijpende deel voor haar rekening nemen. Dat laatste komt vast doordat haar Laura een depressieve moeder is, die de hele dag geobserveerd wordt door haar onschuldig zoontje. Wat bijrollen betreft mag John C. Reilly weer eens de sullige echtgenoot spelen, zet Ed Harris een goede terminale aids-patiënt neer en speelt Stephen Dillane wat slapjes meneer Woolf.
The hours is een mooie literaire film, die mij al heeft aangezet tot het lezen van twee boeken; The hours en Mrs Dalloway. Kom daar maar eens om, meneer Bond.

Oscar Krieger

* Het boek The hours van Michael Cunningham ligt natuurlijk opnieuw in de boekhandel (uitgever Bert Bakker), maar is ook bij de bieb te halen. Mrs. Dalloway van Virginia Woolf is verkrijgbaar voor 2 euri bij de rommelige 2^e hands zaak bij mij om de hoek (alleen nu even uitverkocht).