Sarah Morton is een Engelse detectiveschrijfster met een writer’s block. Haar uitgever stuurt haar ter inspiratie naar zijn tweede huis in Frankrijk. Sarah geniet van de rust in het alleenstaande landhuis. Wat nu alleen nog hoeft te gebeuren is de ontdekking van een lijk in de kast en de kijker heeft zijn film en de schrijfster haar volgende boek. Maar niet een lijk, maar de rebelse dochter van de uitgever verstoort Sarah’s rust en geeft haar uiteindelijk de gewenste inspiratie.

François Ozon maakte Sous le sable, Sitcom en vorig jaar de whodunnit-musical 8 Femmes. Als je deze films kent, heb je niet meer reden nodig om naar een Franse film te gaan. En dan is zijn nieuwste, Swimming pool nog voornamelijk Engels gesproken ook. Voor degene die bovenstaande films niet kennen, volgt hier een pleidooi voor een filmmaker die weet wat het is om een lijk uit te stellen.

Ozon weet dat de kijker een lijk verwacht als hij eerst de ingrediënten ‘detectiveschrijfster met writer’s block’ en ‘verlaten landhuis’ opdient. Als uiteindelijk dat lijk komt opdagen, is de eerste gedachte: hèhè, dat werd tijd, nu kan de detective in de schrijfster op onderzoek uit. Sarah Morton doet dat ook, maar al snel verlies je als kijker interesse in die zoektocht en komt een tweede gedachte op: hoe zit het met de verhouding tussen de geïrriteerde schrijfster en de losbandige dochter. Ondertussen sleept Ozon de kijker mee in een broeierig verhaal over het loslaten van de remmen. De schrijfster zit letterlijk vast in haar verhaal, maar ook figuurlijk in haar leven. Door haar te confronteren met een tegenpool, toont Ozon ons hoe Sarah in elkaar zit.

Sarah’s tegenpool, de dochter van haar uitgever heet Julie en duikt in één keer naakt het zwembad in. Sarah zelf test eerst de temperatuur met haar tenen en laat haar badpak aan. Julie duikt elke avond eerst de kroeg en dan haar bed in met een andere man. Sarah irriteert zich aan dit gedrag, maar kijkt wel stiekem toe vanachter een beslagen ruit. Waar Sarah zich inhoudt, laat Julie zich gaan. Deze tegenstelling levert meerdere botsingen. Maar langzaamaan leert ook Sarah dingen los te laten. Pas dan komt de inspiratie terug en vraagt Sarah zich af wat de reden voor Julie’s losbandigheid is.

Om niet alle credit voor Swimming pool aan regisseur en scenarist Ozon te geven, nog even aandacht voor de dragers van zijn ideeën. Naast het verhaal en de beelden zijn dat vooral de twee sterke hoofdrolspelers. Charlotte Rampling speelt Sarah Morten en doet in haar rol enigszins denken aan haar vorige Ozon-creatie in Sous le Sable. Ze is teruggetrokken en geniet in het geniep van kleine dingen en geeft zich langzaam bloot. Als Sarah aan het eind terugkeert naar Engeland en haar uitgever ontmoet, is ze door de ervaringen met Julie zichtbaar veranderd. Nergens komt haar ontwikkeling onnatuurlijk over wat vooral te danken is aan Rampling’s spel. Haar tegenspeelster heeft ook al ervaring met Ozon. Ludivine Sagnier (Julie) speelde in Gouttes d’Eau sur Pierres Brûlantes en een kleine rol in 8 Femmes. Sagnier geeft zich, zoals haar rol voorschrijft, niet langzaam bloot. Ze dendert het scherm binnen met heel haar lichaam en pas als de schrijfster wat mysteries achter deze façade ontdekt, komt Sagnier haar spel meer naar boven. We kijken met Sarah mee hoe Julie zich innerlijk blootgeeft, wat op de lange termijn een grotere impact heeft dan het uiterlijk vertoon van Sagnier.

Oscar Krieger