Stel je bent een boeddhistische monnik en je woont in een drijvend tempeltje in een bergmeer. Belachelijk natuurlijk, geen Westerling stelt zich dat voor. Daarvoor hebben we de film uitgevonden. Eén van de favorieten op het laatste Film Festival in Rotterdam was de Zuid-Koreaanse film Spring, summer, fall, winter… and spring. En bij die film hoef je je niets voor te stellen, leun achterover en aanschouw het leven van een monnik in een prachtig gefilmde omgeving.
Filmmaker en acteur Kim Ki-Duk staat bekend om zijn gewelddadige films over de Zuid-Koreaanse maatschappij. Het beste voorbeeld daarvan is de film Seom/The Isle uit 2000. Zijn jongste film lijkt wel het tegenovergestelde van de snelheid en hardheid van zijn oudere werk. Spring, summer (originele titel: Bom yeoreum gaeul gyeoul geurigo bom) kent ook harde momenten, maar ze vinden enkel plaats in serene rust.
Spring, summer … vertelt in vijf episoden het leven van een jonge monnik en zijn meester. Zoals het jaar voorschrijft is hij een spelend en lerend jongetje in de lente, een verliefde jongeman in de zomer, een man met zorgen in de herfst en een oudere man die zijn meester verliest in de winter. De cirkel is rond als een jongentje bij hem te vondeling wordt gelegd. Hij is zijn oude meester geworden.
De opgroeiende monnik leert harde lessen. Als jongentje bindt hij een kikker, een vis en een slang touwtjes om met steentjes eraan en wordt door zijn meester hiervoor gestraft. Hij moet met een touw om en een grote steen op zoek naar de getormenteerde diertjes om ze te bevrijden. Ook later in zijn leven is hij nog niet uitgeleerd en sleept hij een boeddhabeeld een berg op om te boeten. Ki-Duk toont het als de enige logische mogelijkheid. Op een enkele buitenstaander na, spelen alleen de leerling en de meester een rol in de film. Door dit afgesloten zijn van de maatschappij missen de handelingen het gebruikelijke referentiekader. Het tempeltje op het meer wordt daardoor een eigen wereld met eigen wetten. Strenge boeddhistische wetten wel te verstaan.
Het verhaal is niet dermate spannend dat het je in de ban houdt, daarentegen fascineren de beelden van de twee personen te midden van de natuur wel degelijk. Door de rustige camaravoering wordt het kijken naar deze natuurfilm haast meditatie op zich. Geheel gelouterd verliet ik de zaal. Spring, summer, fall, winter… and spring is door de beelden, de simpele rechtlijnigheid en de ‘wijze’ levenslessen een geheide filmhuishit.