The smashing pumpkins

sukkelen van goed naar buitengewoon goed album

'Rain falls on everyone

The same old rain

And I’m trying to walk with you between the raindrops

(uit: Raindrops + sunshowers.)

Het vorige album Adore deed even vermoeden dat er nog hoop was voor Billy Corgan. Al zal een Smashing Pumpkins plaat nooit klinken als de soundtrack van een bruiloft, de liedjes op Adore klonken warm en hoopvol. Corgan deed op dit album zelfs een poging tot zingen. Warm en hoopvol zijn in het geval van Corgan natuurlijk relatieve begrippen, maar toch.     

                                "Inside where it’s warm,

                                  wrap myself in you.

                                 Outside, where I’m torn,

                                 find myself in two."                       

                                (uit: Pug. van Adore)

Vooral de tempowisseling, van de gitaarmuren op het album Mellon Collie and the infinite sadness naar bedaarde elektronisch getinte stukken van Adore moet vele fans van de band hebben bevreemd en in het ergste geval vervreemd. De rustige sfeer van Adore keert terug op het nieuwe Pumpkins album: Machina, the machines of god. Op wat  keyboardpartijen na moeten de elektronische instrumenten het op dit album ontgelden. Maar voor de opnieuw tot op het bot gekwelde Corgan, blijft dit bandje de ultieme uitlaatklep voor het spuien van zijn hopeloosheid, zoals in de single
Stand inside your love.

‘But for the last time

You’re everything that I want and ask for

You’re all that I’d dreamed

Who wouldn’t be the one you love

Who wouldn’t stand inside your love'

Altijd al eens willen weten hoe The Doors zouden klinken met Billy Corgan i.p.v Jim Morrison als zanger? Het nummer Glas and the ghost children laat het horen. Het lied opent met een lome baslijn en een heuse freaky Robby Krieger rif. Uiterst geïnspireerd klinkt de compositie verder overigens niet. Waarschijnlijk een overblijfsel van een Jamsessie.

Corgan is de personificatie van kwelling, zo lijkt het, in die rol is hij dan ook uiterst geloofwaardig. Sluit de man drie weken op zonder zijn geliefde en je hebt een subliem Pumpkins album, succes verzekerd. Tot de tijd dat de platenmaatschappij dit door heeft, blijft het met de band  sukkelen van een goed  naar buitengewoon goed album. De plaat heeft twee prachtige afsluiters het ingetogen Blue skies brings tears, dat met een zweverige loop prachtig in een zwaar vervormde gitaar overloopt, en het wat meer up tempo Age of innocence, dat vooral uitblinkt door het sterke refrein.

'Desolation yes

hestistation no

as you might have sensed

 we won't make it home'

Het album is voorzien van een aantal prachtige etsen en schilderijen van de hand van Vasily Kafanov. Zijn werk,  met titels als: The soul as living proof, Bracing against the inevitable doubt en The heaven cry her mortal thirst zijn een passende en welkome aanvulling in het boekwerkje van de cd.

The smashing pumpkins leveren met Machina, machines of god een bijzonder album af, dat zich ergens in het midden bevind tussen Mellon collie en Adore. Hoewel ik bang ben dat de nieuwste Pumpkins produktie de gemiddelde die hard fan niet zal kunnen bekoren valt er voor de muziekliefhebber met een open mind genoeg te genieten om tot de aanschaf van deze cd over te gaan. De aanbidders van vroege albums als Gish en Siamese dreams zullen op hun knieen moeten zijgen voor een herhaling van zulks, en niet alleen vanwege de vermeende roddels over het uiteen vallen van de band. Corgan en co hebben met hun laatste albums bewezen dat er leven mogelijk is op het eiland  tussen rock en pop.