Shawn Mullins

verraderlijk verleidelijk

Laat ik vooraf stellen dat ik niets tegen relipop of andere vormen van gospelmuziek heb. Wel heb ik soms moeite met het feit dat de muzikanten hun muziek teveel gebruiken als vehikel van 'de boodschap'. Als ik luister naar moderne gospelmuziekgenres, bekruipt me altijd het gevoel dat het ze hier puur om 'werkveldverbreding' is te doen - maar dat zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn hopeloos achterhaalde voorstelling van christenjongeren als volwassen kinderen met te korte pony's en tamboerijnen en triangels als belangrijkste wapentuig. Toch voel ik me enigszins verraden als er na een hip intro plots een rapper invalt die mij komt vertellen waar ik in geloven moet (een intro met triangel en tamboerijn klanken geeft je in ieder geval de kans te kunnen ontsnappen). Hoe vervelend het ook is om te moeten generaliseren, ik heb het idee dat dit een gewoonte is die in de christelijke wereld als 'gewoon' en 'nuttig' wordt ervaren. Neem nu een film of documentaire van de Evangelische Omroep. Al zappend ontdek je een interessant stuk televisie en besluit de afstandsbediening even terzijde te leggen. Vervolgens neemt het verhaal heel langzaam een andere wending en voor dat je het weet klinken er violen, zijn de mondhoeken van de hoofdpersoon centimeters omhoog gekropen en - erger nog, is die smile er met geen rondhout meer af te meppen. Begrijp me goed, ik heb niets tegen de E.O, ik laat me tien keer liever overstelpen door de heilige boodschap dan dat ik kopje onder ga in de grijze brij van bijvoorbeeld de grootste familie van Nederland.
   Het is kortom de slinkse wijze waarop je naar het woord Gods wordt geloodst wat me zo tegenstaat. Met de nieuwe cd van Shawn Mullins had ik zo'n ervaring. De beste man had me het afgelopen jaar met zijn top tien hit 'Lullaby' weten te beroeren en ik keek dan ook uit naar de langspeler. Bij de eerste beluistering begon ik te vermoeden waar ik mee te maken had. En toen waren de teksten me eigenlijk nog niet eens opgevallen. De zweem gelukzaligheid die je oren overspoelt vertelde me voldoende. Het is moeilijk uit te leggen wat het is dat relipop relipop maakt voordat er een noot is gezongen. Vergelijk het met de bijzondere kleurstelling in de James Bond films uit de jaren zeventig. Technicolor noemde men dat, meen ik mij te herinneren. Laten we dit fenomeen dan gemakshalve maar 'technicollar' noemen.
   Los van het feit dat 'Beneath the velvet sun' niet alleen relipop bevat, lijkt Mullins me een man die zich niet als een trekpop louter door zijn godsdienst laat leiden. Zijn teksten zijn daar veel te menselijk voor. Zo bekent hij in het nummer 'Valentine' bijvoorbeeld er niet voor terug te zullen deinzen om te moorden ten bate van zijn geliefde. 'Beneath the velvet sun' bevat een uitgebreid palet aan muziekstijlen maar de countryrock is toch wel het meest nadrukkelijk aanwezig. Mullins is een begenadigd zanger met een mooie diepe donkere stem, die tegen het 'zwarte' aanzit. Een stem die veel minder 'technicollar' aandoet dan de muziek die haar begeleid. Wellicht is dit de reden van mijn verleiding? Hier en daar doet zijn stem me aan die van Lenny Kravitz denken. Hoewel hij integenstelling tot deze artiest de hogere noten veel moeilijker weet te bereiken. Dit tekort wordt professioneel weggewist door een vrouwelijk achtergrondkoortje.
   Hoewel Mullins het soort muziek maakt dat niet dagelijks in mijn schuiflade verdwijnt, moet ik objectief vaststellen dat de man wel degelijk in staat is een goede song te componeren. Klassieke popliedjes met een kop en een staart en een vleugje country. Het zal me dan ook niets verbazen als deze cd het goed zal doen in de Verenigde Staten van Amerika. Maar het is niet ondenkbaar dat de plaat daar al op zijn retour is. Het schijfje is immers in 2000 al opgenomen. Waarom het in Europa nu pas is uitgebracht is me een raadsel.