Toen enkele jaren terug tabaksreclame verboden werd bij popconcerten, stopte het Drum Rhythm Festival en de Marlboro Flashback toer. Vooral dat laatste initiatief tot het coveren van grote helden is een gemis op de podia. Javaanse Jongens was zo slim een eetcafé te beginnen en sponsort nog steeds festivals. Verder wordt het gat in de markt door andere sponsors opgevuld. Zo loopt de helft van de rockartiesten op hetzelfde merk basketbalschoenen. De nieuwste sponsor heeft een oude naam en staat bekend als de ultieme rock ’n roll drank.
The Riplets: kort maar lekker
De Jack Daniel’s Rock Nights starten in het Haagse Paard met drie rockbands van formaat; The Lizards, The League en The Riplets. Alhoewel nog vroeg spelen The Riplets als openers de zaal wel vol. Voorvrouw Janneke gooit er nog wat ouderwetse drank-oproepjes doorheen, maar verder is hun show een stuk beter en strakker dan die ik vorig jaar op Paaspop en de Koningenach mocht meemaken. Ze spelen een mix van hun beide platen, waarvan het materiaal van hun laatste Love special delivery boy (lees ook de recensie elders op de Recensent) opvallend poppy klinkt. Het prijsnummer van die plaat, de cover Mickey is ook live een uitschieter. Jammer genoeg houden ze er na een half uurtje al mee op. Ondanks dat kunnen de vier dames er toch minstens tien songs in kwijt. Ze sluiten in stijl af met hun ode aan hun mecenas voor de avond: Jackie D.
The League: hard maar monotoon
De man die opkomt heeft ongeveer de gemiddelde Riplets-cupmaat. Rude Boy is echter niet bang zijn borst nat te maken en heeft er zin in. De League of Extra Ordinary Gentlemen maken direct duidelijk waar het woord Rock deze avond voor staat. De drumster beukt er op los en de andere muzikanten volgen monotoon met enkele zeer harde songs. Ondertussen heeft Rude Boy de taak van Janneke Riplet overgenomen en gebied iedereen om ‘godverdomme’ eens wat licker (voor hem) te halen. Als dan eenmaal de handen met kleine glaasjes drank de lucht in gaan, zit Rudie zich net lekker in een liedje in te leven en ziet hij geen drank voor ogen. Wanneer de set inzakt, grijp ik m’n kans en giet wat JD’s à 4 euri via mijn lijf door de plee, opgeluisterd door vier zingende dames in de gang. The Riplets gaan gewoon nog even vrolijk door met hun ode aan een zekere Mickey. Terug in de zaal blijft The League vooral hard, ik mis de funk en melodie die deze muziek iets extra’s mee kan geven. Maar net als de band er een beetje inkomt en Rude Boy lekker explosief begint te rapzingen, is hun driekwartier om en druipen ze nog vol energie af.
The Lizards: hard maar melodieus
Zoals gebruikelijk duiken de broertjes Tjon Ajong lang voor hun aantreden tussen het publiek op, geïnteresseerd in wat hun voorgangers te brengen hebben. Hun band Green Lizard heeft al een behoorlijke live-reputatie en ze staan daarom terecht als hoofdact geprogrammeerd. Eenmaal zelf aan de gang benutten ze hun drie kwartier beter dan The League. Zanger Remi weeft zijn lange uithalen over de post-grungerock. Direct rammen ze op het publiek in met hun klare sound. Enkel publieksfavorieten als Under pressure, Turn around, Autumn komen voorbij. Ze bespelen het publiek voornamelijk met goed hard, maar melodieus spel. Qua energieke ruigrockbands staan ze in Nederland op eenzame hoogte, misschien dat alleen Face tomorrow in de buurt komt.
The Connection: het toetje
Een slimme zet van de organisatie om aan het begin van de avond simpele A4-tjes op te hangen waarop de afterparty wordt aangekondigd. Alsof het zojuist was bedacht dat na afloop de beide hoofdacts samen nog wat zouden jammen. De covers die afwisselende leden van The Lizards en The League spelen, klinken derhalve zeer overtuigend. Rudeboy is ondertussen ook opgewarmd en revancheert zich met zeer explosieve songs. Faith no More komt voorbij, Alice in Chains, een gloedvolle uitvoering van I’m the walrus van The Beatles en zelfs het wat softe Suzanne van Weezer. ’T is voor de herrie geen meerwaarde, maar voor het oog absoluut een plezier om te zien hoe de drumster van The League en de drummer van The Lizards simultaan hun partijtjes slaan. Als Rude Boy het publiek oproept om niet zo politiek correct hun dure drankjes op te drinken, maar ze naar het podium te smijten, weten we hoe laat het is. Ik werp mijn glaasje 7up tegen de borst van de opgewonden zanger, zet mijn gesponsorde pet op en stap al Beatle-liedjes fluitend op mijn fiets. The Rock Night at the plaatselijke Whiskey-a-go-go eindigt overweldigend. Nog straten verder hoor ik meisjes zingen: ‘Oh Mickey you’re so fine, you blow my mind, Hey Mickey, Hey Mickey.’
De Rock Nights zijn nog in Zaandam (11-3), Hilversum (12/3) en Zwolle (13/3)