De relativering van

'quick & brite'

Sinds de computer zijn intrede heeft gemaakt in de muziek menen steeds meer volstrekt talentloze en a-muzikale nitwits zich bezig te moeten houden met het maken van (in hun woorden) muziek - één vrijdagmiddag luisteren naar de Top 40 en je weet genoeg. Als het om commerciele muziek gaat heb ik daar nog niet eens zoveel op tegen - in goed vertrouwen durf ik U best toe te fluisteren dat ik 'Around the world' van ATC een alleraardigst niemendalletje vind - ècht storend wordt het pas als diezelfde a-muzikaliteit gecombineerd gaat met pretenties die in de regel zelden of nooit waar worden gemaakt, zeker niet op een podium waar deze 'kijk-ons-eens-cool-zijn'-wanabees niet veel verder komen dan het aan en uit zetten van een DAT-recorder, al dan niet omringt door 2 of 3 overmatig blonde en half ontblote dames om het geheel nog enigzins iets te laten lijken.

Gelukkig wil het cliché dat elke regel zijn uitzonderingen kent en één zo'n uitzondering heet 'quick & brite', winnaars in de categorie 'dance' van De Grote Prijs van Nederland 2000, die ook op het podium gebruik maken van een zowat volledige studio. Hun jongste release, uitgebracht op het nieuwe label Supertracks, is geïnspireerd op de Russische variant van Winnie the Pooh en draagt logischerwijs de titel 'The Pooh EP' (ook op vinyl verkrijgbaar). Ondanks het experimentele karakter van de plaat slaagt het duo (bestaande uit Toni Little en Mike.tv) erin een redelijk goed luisterbaar geheel neer te zetten dat, mede door het hoge humoristische gehalte, zichzelf niet verliest in valse pretenties. Aangezien de (vaderlandse) muziekpers zo lovend is over 'Kid A' van Radiohead, toch het meest over het paard getilde, chagrijnige misbaksel van de afgelopen jaren, zouden deze zelfbenoemde muziekkenners eigenlijk gedwongen 24 uur moeten doorbrengen in een isoleercel met enkel een stereotoren en 'The Pooh EP'. Waar Radiohead zichzelf verzuipt in een stortvloed van pretenties weet 'quick & brite' namelijk wèl enige noodzakelijke relativering aan te brengen op hun EP - het enige dat erger is dan mensen die kunst te serieus nemen, zijn kunstenaars die zichzelf te serieus nemen.

'The Pooh EP' telt slechts vier nummers en duurt nog geen 24 minuten, in dit geval een voordeel, want ondanks dat ik met plezier naar de EP geluisterd heb (meerdere malen zelfs) weet 'quick & brite' nog net iets te weinig spanning in haar nummers te leggen om veel langer te kunnen boeien. De dynamische expressie die het duo op het podium, daar bijgestaan door The Hitman, weet uit te stralen ontbreekt op het hier en daar wat bleekjes aandoende album. De eerder geroemde humor wil soms nog wel 's door slaan in flauwe meligheid, terwijl de beats bij tijd en wijle best iets vetter aangezet hadden mogen worden om het album een betere drive te geven.
Vooralsnog echter is 'quick & brite' één van de meest interessante en leukste dance-acts van Nederlandse bodem. Tot wederhorens dus.