Titel: Phone booth
Regisseur: Joel Schumacher
Hoofdrol(len): Colin Farrel, Forest Whitaker, Katie Holmes
Datum bespreking: 24-05-03
 

Vlak buiten het binnenhof in Den Haag staat een oude telefooncel. Zo’n vierkante met scharnierende deuren. Vast de laatste in zijn soort. Hij is eens op de regionale tv geweest toen de andere groene ptt-cellen uit Nederland verdwenen. Na dit mediaoptreden is het weer stil geworden rond deze laatste kast. Angstig stil. Alleen als het giet, staat er wel eens iemand in. Met tegen het oor een mobieltje…

In Amerika pakken ze alles grootser aan. Over de laatste cel van New York maakte regisseur Joel Schumacher zelfs een film. Nu is dat ook niet zomaar een phone booth, maar één die opgeëist wordt door hoeren en pooiers, waar je een pizza kunt laten bezorgen en waar Colin Farrel een confronterend telefoontje krijgt van zijn ‘psychiater’. Althans zo noemt hij de onbekende die intimiderend in zijn oor praat. In zijn oor en in die van het publiek, want de speaker-functie staat aan.

0900-OPBIECHTEN

Stu Shepard (Farrell) is pr-man. Hij belt zich in het rondte om veel voor elkaar te krijgen. Kletsen is wat hij doet, af en toe een beetje pochen, misschien een leugentje hier en daar. Maar als hij zijn favoriete aankomende sterretje (Katie Holmes) belt, doet hij zijn trouwring af en stapt hij in een telefooncel. Onschuldig, zo lijkt het tot hij in die bewuste cel wordt opgebeld. De stem aan de andere klant van de lijn eist van hem dat hij zijn geheime verlangens opbiecht aan zijn vrouw. Anders haalt hij de trekker over en is het gedaan met zijn vrouw of met Stu. Na enkele waarschuwingsschoten (een speelgoedrobot en een pooier worden geraakt), begrijpt Stu dat het menens is. De politie (Forest Whittaker), de media, Stu’s vrouw en het sterretje komen opdagen om te kijken, om Stu te pakken of om de beller/scherpschutter te pakken. Als er maar snel een einde aan deze vervelende film komt.

De juiste dosering

De gemiddelde actiefilm duurt mij te lang. Ik kan dat probleem bij mezelf zoeken (ik hou niet van een goede achtervolging), maar ook bij de films (waarin telkens weer de held de achtervolging zal overleven). Een actiefilm kan deze voorspelbare dans ontspringen door goed gedoseerde humor (relativeringsvermogen) of psychologische diepgang toe te voegen. De actiethriller/horror van The Ring (ook al met een telefoon in de hoofdrol) had voldoende diepgang en werkte zodoende op mijn gemoed. Ik werd uit mijn luie - alles komt goed - bioscoopstoel gelicht en voelde nog net het puntje van die stoel om me aan de werkelijkheid te herinneren.

 

De buddymovies (48 hours, Beverly hills cop) zijn qua relativerende humor te ver doorgeslagen, waardoor dit subgenre al jaren uit mijn gezichtsveld is verdwenen (zie als bewijs mijn oude voorbeelden tussen de vorige haakjes). Beter deed het ouwetje Die Hard het of het recente Nine Queens uit Argentinië, waarin de humor subtiel en relativerend een commentaar geeft op de gebruikelijke actiescènes.

Slechte ontvangst

Phone booth gooit het op spanning en een vleugje humor. Dit komt samen in de gesprekken die de beller en Stu samen voeren. Ze kennen elkaar niet, zien elkaar niet en de één heeft de ander in zijn greep met zijn stem. De gespreksstof in de Phone booth is echter erg mager. De sarcastisch opmerkingen van de beller vallen weg bij de ontvanger, die alleen maar angstig is.
De spanning wordt teniet gedaan door ongeloofwaardigheid op meerdere vlakken. Zo had Stu (zeker in het begin) nog zat ontsnappingsmogelijkheden. Daarnaast wordt hij zelf tot de helft van de film aan toe verdacht door de politie, waardoor die politie als belachelijk overkomt. Bovenop dit alles galmt de stem van de beller (24-ster Kiefer Sutherland) door de bioscoopzaal, vast met het idee om in ieders oor aanwezig te zijn. Maar het klinkt enorm NIET als iemand aan de telefoon.

Verkeerde dosering van humor en ongeloofwaardige spanning. En dat terwijl de film vol potentie zit, interessant is bijvoorbeeld het weinige aantal cliché-actiescènes (geen achtervolging gezien). Dit wordt veroorzaakt doordat alle actie zich enkel in en rondom de telefooncel afspeelt. Of de potentie in de regisseur zit, betwijfel ik aangezien Joel Schumacher twee flauwe Batman-vervolgen maakte maar ook aardige films als Flatliners en St. Elmo's Fire. Phone booth bevindt zich dus in middelmatig gezelschap. Van hoofdrolspeler Colin Farrell viel na Minority report, The Recruit, Daredevil niet veel meer dan een aardig koppie en degelijk spel te verwachten, wat hij dan ook levert. Forest Whitaker mag hier als cop zijn culturele bagage (Ghost Dog, Smoke) meenemen, maar krijgt geen ruimte om echt uit de verf te komen.
Belangrijkste troef die de film in handen heeft, is wel ‘de duur’. 81 minuten is voor een actiefilm niet veel. Alhoewel het voor een voorspelbaar telefoongesprekje wel weer wat aan de lange kant is.

Oscar Krieger