In de tijd dat Marilyn Monroe en Elizabeth Taylor halfnaakt op promotiefoto’s verschenen wilde de jongeman uit de fifties juist iets anders; de eeuwige maagd Doris Day als pin-up. Maar als je Rock & roll kan krijgen waarom zou je dan je moeder willen? Was het een Oedipus-probleem, of gewoon het verlangen naar het onmogelijke. De inmiddels oude mannen krijgen hun revanche. Want Doris Day is terug en ze heeft Rock Hudson meegenomen. Weg met de echte liefde, kom maar op met seks à la carte!

Het intro van Down with love verklapt al genoeg. De muziek is swing en de grappige tekeningen kennen we van de comedies uit diezelfde tijd. De hedendaagse Doris heet Renée Zellweger en in de rol van Rock zien we de gentleman Ewan McGregor. Regisseur Peyton Reed heeft goed gekeken naar de drie Doris Day/Rock Hudson comedies Pillow talk (1959), Lover come back (1961) en Send me no flowers (1964) waarin man en vrouw elkaar aanvankelijk niet willen, zich voordoen als een ander en dan willen ze elkaar weer wel, of iets dergelijks. Deze comedies of errors werden gedragen door de twee sterren en de scherpe, op communicatiestoornissen gebaseerde, dialogen. Dit alles voorzien van cleane ‘moderne’ decors vol technische snufjes en pret-a-porter mode.

Zellweger speelt Barbara Novak, een schrijfster die 4 decennia terug in the big apple op zoek gaat naar succes. Haar boek, Down with love (weg met de liefde), beschrijft de nieuwe vrouw; ze is zelfstandig, laat zich niet achter het aanrecht commanderen en heeft seks zonder liefde. Een fout boek volgens haar uitgevers die er dan ook geen publiciteit aan willen geven en hun redactrice nog een koffie laten halen. Dan maar zelf proberen, denkt Barbara. Eerst de sterreporter van het mannenblad Know, Catcher Block, aan de haak slaan voor een coverstory. Maar die man wisselt meer vrouwen dan shirts en heeft geen tijd. Als Judy Garland vervolgens op tv promotie maakt, door de titelsong (!) van het boek te zingen, slaat het boek in als een bom. Elke vrouw wordt zelfbewust, zelfs die vrouwen van Catcher. Ondertussen is zakelijke interesse nog enkel de dekmantel voor Barbara en Catcher om elkaar te kunnen zien. Het kat- en muisspel kan beginnen.

Ik ben geen kenner van mode uit die tijd, of van design of binnenhuisarchitectuur. Toch kan ook ik zien dat de production designer en de costume designer zich enorm hebben uitgeleefd. Vast dezelfde personen die dat ook voor Catch me if you can en Far from heaven deden. Twee films die qua uiterlijk en verhaal ook perfect hun oude voorbeelden volgen.
Het aantal pakjes dat Zellweger mag dragen is net zo groot als het aantal ruimtes waarin haar personage zich bevind. Ze verplaatst zich als een modebewuste kameleon van haar roze appartement in een wit-roodgeblokt pakje naar een feestje in een zilvergrijs penthouse waar ze natuurlijk haar zilveren glitterhes aan heeft. Het verhaal moet wel erg hol zijn, wil ik gaan uitweiden over de kleding. De film moet het vooral van deze allesoverheersende vorm en zijn geestige dialogen hebben. Verder zitten de acteurs goed op hun plek, Zellweger en McGregor doen hun beste Day/Hudson; tuttig en charmant, soms kuis en soms wat minder kuis dan vroeger. Tony Randall, sidekick van Hudson in de drie voorbeeldfilms laat ook zijn neus nog even zien. David Hyde Pierce heeft zijn plek naast McGregor ingenomen. Hij speelt echter gewoon zijn sullige personage die we van hem kennen uit de serie Frasier. Ondanks deze typecasting blijft hij een erg goed komisch acteur.
Down with love is kortom een prachtig vormgegeven ouderwetse film met een flutverhaaltje vol geinige dialogen.

Oscar Krieger