Titel: Ballo a tre passi
Regisseur: Salvatore Mereu
Hoofdrollen: Daniele Casula, Caroline Ducey
International Film Festival Rotterdam: Tiger Award Competitie
Datum bespreking: 19-2-2004
 

Voor de eerst keer de zee zien

De Italiaanse film Ballo a tre passi begint met een jongentje dat een zwembroek steelt vanonder een hangend mandje. Samen met drie vriendjes lift hij later op de dag naar de kust. Eenmaal aangekomen kijken ze eerst hun ogen uit om vervolgens met overgave de zee in te rennen. Want wat moet je anders met zo’n giga-plas? Al wonen ze op Sardinië, niet eerder zagen ze de zee.

Lente

Regisseur Salvatore Mereu had geen betere scène kunnen bedenken om de lente weer te geven. Kinderen, een spannende reis, de zee, het aftasten en de overgave. Zijn film Ballo a tre passi, wat zoveel betekent als dans in drie passen, is vreemd genoeg een vierluik. Minder vreemd is het als je bedenkt dat je maar drie stappen nodig hebt om van de lente in de zomer, van de zomer in de herfst en van de herfst in de winter te komen. Want dat is wat de film doet; het toont het gehele leven in een dorpje op Sardinië aan de hand van de vier seizoenen.

Zomer, herfst en winter

De schapenboer die in De lente enkel figurant was, staat centraal in De zomer. Een toeriste landt met een vliegtuigje voor zijn neus, stapt uit en de twee spelen het zomerse spelletje verliefd worden. Een vrijpartij volgt, waarna de schapenfokker op een rots een oerkreet naar de zon toezendt. Maar hij is boer en zij toerist, dus hun wegen scheiden zich.
In De herfst keert een non terug naar haar geboortedorp om de bruiloft van haar zus bij te wonen. De bruiloft dreigt in het water te vallen, tot men beseft dat je ook kunt dansen in de regen. De schapenherder is wederom figurant.

 

Als De winter aanbreekt, zien we een oude man die een prostituee op bezoek heeft. De dame speelt op haar accordeon en samen zingen ze. Ze hebben veel lol, tot de oude man onderuit glijdt in de badkamer.

Seizoensidentificatie

Ondanks de vier verhalen lijkt er in Ballo a tre passi toch weinig te gebeuren. Misschien komt het juist wel doordat het een vierluik is. Meeleven met personages kan maar voor één seizoen, waardoor je telkens weer bij nul begint. De sfeer, de omgeving en gemoedelijkheid van het eilandleven zijn, buiten enkele figuranten om, de verbindende factoren. Van dat gemoedelijke moet de film het ook hebben. Het gaat overduidelijk om fictieve eilandverhalen, maar toch heeft de film een documentair effect. Alsof je doorkrijgt wat er om kan gaan in een jaar (of een heel leven) op Sardinië. Verwacht niet minder maar vooral ook niet veel meer van Ballo.

Voor de laatste keer de zee zien

Nadat de oude man in zijn badkamer onderuit glijdt, volgt een fantasierijk Fellini-achtig slot. Alsof zijn leven als een film aan de man voorbijflitst, keren allerlei personages uit de voorafgaande seizoenen terug. De oude man loopt over het strand, de prostituee speelt accordeon, de non glimlacht. Hij wordt naar een vliegtuigje begeleid, waarin de toeriste hem meeneemt. Hij zwaait nog even en verdwijnt in de nacht. Zo ga je dus dood op een Italiaans eiland.

Oscar Krieger