Ze noemden zich Joy Division en The happy mondays, maar zo vrolijk ging het er niet aan toe in Manchester tussen 1976 en 1992. Ian Curtis, zanger van de eerste band verhing zich en Shaun Ryder van band nummer twee gebruikte ietwat veel xtc en crack. Daarnaast moesten ze ook nog muziek maken. Michael Winterbottom maakte over deze periode een film met als leidraad het label en de club van muziekpromotor Tony Wilson.
Joy Division werd New Order en het label (Factory) toonaangevend. Wilson kocht een club (Hacienda) en redde het tot na de xtc-golf. In 1992 was zijn geld op en verkocht hij de boel. De Manchester-scene levert genoeg stof voor een interessante muziekdocumentaire, alleen wilde Winterbottom iets meer. 24 hour party people werd een fictieve film losjes gebaseerd op feiten en doorspekt met authentieke beelden. Michael Winterbottom koos voor een droogkomische hoofdfiguur, die af en toe uit de scènes stapt om de kijker toe te spreken alsof hij verslaggever is.
Historisch
In 1976 is hij één van de 42 aanwezigen bij het eerste optreden van The Sex Pistols in Manchester. Op het podium zien we authentieke beelden van Johnny Rotten en vrienden en in de zaal spelen acteurs de diverse later beroemd geworden aanwezigen. Leden van Joy Division, The Buzzcocks, Morrissey (Smiths) en Mick Hucknall (Simply Red). Wilson spreekt over een ‘historische gebeurtenis’ ondanks het kleine aantal aanwezigen. Bij het Laatste Avondmaal waren tenslotte ook maar 12 aanwezigen als je Christus niet meetelt.
Sex, drugs en rock&roll
Het optreden zet Wilson, op dat moment tv-journalist in de regio, aan om zich in de muziek te storten. Het cliché sex, drugs en rock&roll komt voorbij, maar wel zo levendig dat de kijker zich 2 uur midden in de Madchester-scène bevindt. Bandjes, managers, fans komen en gaan, en evenzo de financiële en relationele problemen. Veel aandacht is er voor de opkomst van Joy Division/New Order en voor de Happy Mondays. De hoogtijdagen liggen echter wel zo’n tien jaar uit elkaar en daarom lijkt de film in twee delen uiteen te vallen. Dankzij de vreemde figuur Wilson gebeurt dat niet. Wilson laat mooie singlehoesjes maken, zodat op elk verkocht exemplaar verlies gemaakt wordt, hij koopt een design vergadertafel die het budget totaal niet kan dragen. Hij laat de Mondays naar Barbados gaan om hun 2e plaat op te nemen, omdat daar geen xtc is (wel crack blijkt later, waar de bandleden hun apparatuur voor inruilen). Als ze terugkomen met prachtige muziek, blijkt er op de tape geen noot zang te staan. Ondertussen zit New Order op Ibiza.
De legende, niet de waarheid
Liefde voor muziek is het motto van deze niet altijd zakelijke Tony Wilson. Liefde voor muziek spreekt uit 24 Hour party people. Winterbottom weet een authentieke sfeer over te brengen door die authenticiteit ook te doorbreken. Wilson geeft commentaar op de feitelijke gebeurtenissen en onderstreept in één van zijn praatjes tot het publiek dat hij kiest voor de legende als de waarheid wat saai mocht zijn. Winterbottom heeft de juiste snaar geraakt met zijn mix van documentaire, fictie en humor. Met dank aan een goede droge hoofdrolspeler Steve Coogan. Coogan is vooral in Engeland als komiek bekend (tv: Alan Partridge) en maakt met deze film zijn doorbraak buiten het Britse eiland.
Michael Winterbottom heeft zich in raptempo (zes films in zes jaar) opgewerkt tot één van de belangrijkste Europese filmers. Hij maakte vrolijke en dramatische films, zoals Go Now, I Want You, With or Without You (net als 24 hour party people allen vernoemd naar een popsong). Maar met het doordringende Welcome to Sarajevo en nu deze doorleefde muziekfilm toont hij aan een veelzijdig en rijk regisseur te zijn.