Paaspop in Schijndel is het eerste buitenfestival van het jaar. De aftrap voor een lange hete zomer vol muziek die in augustus met Lowlands eindigt. Een goede gelegenheid om eens te kijken wat dit jaar brengt aan haardossen, trends, t-shirts en, niet te vergeten bandjes.

De programmering is overwegend hard, kent enkele grote namen, de meeste uit Nederland en enkele uit Brabant zelf. Astrosoniq opent het festival in de Masters of Rock tent. De band is pas zeer recent uit de Brabantse klei getrokken, want de moddervette sound spettert er nog vanaf. Een perfecte opener van een hard paasweekend. In samenwerking met de Brabantse poporganisatie staan in de eethal diverse lokale bandjes. Opvallend is bijvoorbeeld Woost (‘Hallo, wij zijn woest’), een band bestaande uit 4 gitaristen (!), die een lekker Pumpkins-achtig geluid optrekken waar de zanger niet erg overtuigend overheen probeert te zingen. Het leuke aan zo’n zaal is dat wanneer je je vette hap binnen hebt, je gerust weer door kunt lopen.
Of niet. Zoals zaterdagavond een zanger aankondigt een Costello-song te gaan zingen. Nieuwsgierig en met angst voor verkrachting blijf ik stil staan. Maar de band (Left) brengt de song ingetogen waar dat moet en gespannen waar dat niet anders kan. En zeer sterk gezongen. Complimenten!

Caesar lijkt wat misplaatst op Paaspop. Dat ze uit Amsterdam komen is nog niet zo erg, maar dat ze wat duf hun nummers doornemen is hen wel aan te rekenen. ‘We houden het beschaafd,’ meldt zanger Roald. Doe dat nou niet, je bent in Brabant. Hun nieuwe plaat mag dan 1 staan in de Moordlijst, pas bij de oude hitjes komt de zaal enigszins in beweging. Situations complications kent de tekst: ‘ Life gets so much easier when you’re stoned’: Gewoon een biertje is ook al genoeg, zal deze dagen blijken.
Ozark Henry heeft met dezelfde halfvolle hal te maken als Caesar. Hun atmosherische triphop, met een vleugje rock, een repeterend door een dame gezongen Moby-achtig melodietje en een vleugje reggae komt niet echt over. Deze goede albumgroep komt vast beter tot zijn recht in een kleine intieme zaal.
Een echte tegenvaller was de komische Belg Kamagurka. Niet zozeer zijn performance of grappen vielen tegen, maar meer de grootte van de theatertent. Voor de gemiddelde act voldoet deze circustent perfect, maar voor de droogste Belg uit België stonden honderden Brabanders en een enkele randstedeling tevergeefs voor een dichte tent.

Paaspop is qua opzet een kleine Lowlands. Een veld met daaraan vijf tenten, twee met rockmuziek, één met lokaal talent en vet eten, één met dance en één met theater. De afwisseling helpt je het weekend door. De Grote Ome Cor Revue brengt onder leiding van Joris Linssen ouderwets amusement. Vermaak wordt leedvermaak bij de smartlapzangers als Arie Passchier en Leidse Joop (valser kan echt niet). Een paashaas doet een wedstrijdje eieren eten met het publiek en een operadiva komt Bohemian rhapsody en Mexico blèren. Onvermijdelijk is de dwerg. Wat Caesar of Ozark Henry niet lukt, lukt Elvis die 1 meter 11 is met gemak; de zaal gaat plat.
Minder plat zijn de rechtopstaande grappenmakers van de Comedytrain. Terwijl het hoofdpodium Kane brengt, zit het theater wederom stampens vol, maar dit keer met mij binnen. Presentator Murth Mossel geeft de aftrap voor een klein uurtje standuppen: ‘Dit is voor de mensen die niet van Kane houden.’ Hij applaudisseert en heeft de zaal voor zich gewonnen. ‘Is het niet gek dat Dinand van Kane een zware zangstem heeft en zodra hij gaat praten klinkt als een smurf.’
De omgeving blijkt een inspiratiebron voor Mossel en ook Roé Verveer. Ze zijn behalve elkaar nog geen andere negers tegen gekomen in dit dorpse Brabant. Steef Cuijpers komt zelf uit Brabant en alleen dat gegeven levert hem al een donderend applaus op. Zijn lokaal gesitueerde humor scoort enorm. Zelfs ik kan mee lachen, terwijl ik toch in de minderheid ben als stedeling. Zouden die Brabo’s dat aan me kunnen zien?

Van de theatertent naar het hoofdpodium is in dit geval geen grote overgang. Als opwarmer voor Within Temptation klinkt Hey Mama van K3. Een volstromende tent galmt mee. Zijn ze het gebruikelijke Nirvana pauzecd’tje voor festivals kwijt, of is die aangepast aan de wensen van de huidige generatie? Tijdens de eerste nummers van Hollands glorie in bange Gothdagen valt er niet om het podium heen te luisteren. Daar zien we enkele middeleeuwse poorten of gewelven, een dubbele trap met een bordes en een keyboardspeler en drummer die twee meter hoger dan de rest van de band zitten. De band bestaat uit mannen met kale hoofden in leren broeken en een sprookjesprinses, die in een witte medieaval bruidcreatie is gestoken en losjes met haar hoofd schudt op de maat van de muziek. Met het effect dat van een grote afstand haar zwarte krullen te bewonderen zijn wapperend voor een lelieblank decolleté. Dit alles omgeven door rook, vuur en licht alsof het een magicshow is. Doorgewinterde goths zullen niet blij zijn met deze ingestudeerde Disneyact, maar doorgewinterde goths hangen vast ook veel te lang aan het verleden en aan de Sisters. Ik ben geen goth, geen disneyfan en zeker geen liefhebber van deze band. Toch lukte het me om de show te vergeten en hoor ik uiteindelijk wat goede songs, waaronder een leuke Kate Bush-cover Runnning up that hill. Als ik vervolgens After Forever in de andere tent zie, valt Within Temptation helemaal mee. De gothmetal van After forever heeft wel geen show, maar wel erg ouwerwetse harde muziek. Een zangeres met een disco-outfit zingt aria’s en houdt duffe sfeerbrekende praatjes tussendoor. Een grunter in leer gromt zijn teksten. Opmerkelijk genoeg zijn er nog genoeg overdreven jaknikkers in de zaal te vinden voor deze trip in het metale verleden.
Zondagmiddag was een goed tijdstip voor wat herijking van de Nederpop. Krezip wordt wat al te poppy dacht ik en verliest haar speelplezier nu ze ouder worden. Maar gelukkig bewijzen ze met dit Paaspop-optreden er nog volop lol in te hebben. 21 staat er op het shirt van de jarige zangeres Jacqueline Govaerts. Krezip is niet alleen commercieel een zeer volwassen band geworden (ze brachten trots hun TMF-award van de avond ervoor mee), ook live is de band gegroeid. Aan het publiek is te merken dat hun tweede plaat nog niet zo populair is dan hun eerste. Vooral bij de oude hits komt de tent in beweging.
Later die middag speelde Green Lizard in de rocktent. Een band waar de verrassing een beetje af leek bij hun tweede plaat. Hun hardcore was beter geproduceerd, de jongens hadden meer ervaring en toch leverde dat geen vooruitgang op. Live kan de band echter nog steeds niet stuk. Hun hardcore grenst aan punk, heeft invloeden uit de funk en de crossover. De mannen raggen er lekker ruig op los. Zanger Remi is perfect bij stem, wat ook wel nodig met die acrobatische toeren die zijn stembanden uithalen boven het gitaargeweld van de rest. Een perfecte band die mooie herrie brengt.

Je moet er even inkomen, vooral als je net uit een rocktent of een theater komt. En voor je binnen bent ontdoe je je van je biertje (ja, afscheid nemen doet pijn) en van je peuken. Binnen krijg je hiervoor een ijswodka en een dun sigaartje terug. Als je geluk hebt is er enkel een dj bezig en niet een stelletje muzikanten (Full Flavoured Dip) die denken dat danceliefhebbers op levende muziek zitten te wachten. En geluk hebben we op zondagmiddag bij Benny Rodrigues. Deze Nigthtown-dj bouwt zijn set goed op en brengt een opgewonden sfeer bij de feestgangers. Ondertussen vertoont een vj zijn caleidoscopische film in vieren op een witte bol. Als het allemaal even teveel wordt kun je je altijd even terugtrekken in de zwarte ruimte alwaar een blacklightclown je rozen aanbiedt. Zijn we nog wel in Schijndel, Brabant?

Het was zaterdagavond het wachten waard. Face Tomorrow uit Rotterdam is wat mij betreft de verrassing van het festival. De Rotterdamse band toont aan dat hardcore nog volop in leven is.
Ondanks dat het geluid te scherp staat afgesteld en daardoor de bekkens pijn aan mijn oren doen, is Face Tomorrow een verademing. Zanger/schreeuwer Jelle verstaat zijn vak en heeft minstens zo’n karakteristieke stem als Remi van Green Lizard. De bandleden hebben er duidelijk lol in en springen als gekken over het podium. Face tomorrow: hardcore voor de toekomst.
Van The Riplets had ik aardig wat verwachtingen en die maakten de dames haast allemaal waar. Dit is punkrock op z’n leukst. Ze doen een lekkere set met meer songs dan enige andere band in een uur kan proppen. En dan hebben ze ook nog tijd om af en toe een biertje tussendoor te drinken. Om hun ruige imago in stand te houden meldt zangeres/bassiste Janneke Riplet wel erg vaak dat haar bier zo goed smaakt. Beetje een pose, die door het al halfdronken publiek met gejuich ontvangen wordt. Zolang ze dit soort simpele punkrockertjes (Porn in the USA, We are so angry) blijven spelen, slik ik die publieksbespeling ook wel.
Op een zonnige zondag in het zuiden mag Rowwen Hèze niet ontbreken. De limbo’s doen het opvallend goed bij het publiek. Terwijl ze het toch aandurven om wat onbekender nieuw materiaal te brengen. Bij de rustige nummers wordt meegedeind, om bij de feestnummer de biertjes en de benen in de lucht te smijten. Bestel maar, bestel maar, bestel maar want het is feest en ik was mijn haren met bier en de dame met krukken strompelt naar voren (onderweg bezoend door bewonderaars) om te dansen. Alsof het niet opkan doen The Dropkick Murphies het feest nog eens heel dik over. Heerlijke heldere herrie met een hanenkam. Folk, punk en meegalmen. Een waardig slot voor een hard weekend Pasen in Brabant.

Het was al aan de programmering te zien: Paaspop is PaasROCK & feest. Het voor 90% Brabantse publiek komt pas los als er wat te feesten valt en als het een beetje hard is. Vandaar de openers Astroniq en Shadon en de afsluiters Peter Pan Speedrock en The Dropkick Murphies.
Voor het komend festivalseizoen voorspel ik veel hanenkammen (ondanks de kippenpest), houthakkershemden, lollige shirts van de Band zonder Banaan (‘Cellentekort door cellentekort’) en schotse rokken. En als ik ze het hele jaar niet meer zie, dan vast weer volgend jaar in het Brabantse Schijndel.

Ricco van Nierop