Huilde Halle Berry echt toen ze de oscar ontving namens alle niet-blanke actrices van Hollywood? Ik dacht van wel, maar na het zien van de film Monster's Ball twijfel ik. Ze kreeg de oscar niet voor niets. Ze overrompelt met hysterie en verplettert met verstilling. Als dat geen acteren is. Een huilscène moet dan ook geen probleem zijn.

Chocola

Leticia (Berry) poetst thuis haar tanden wit, terwijl haar man in de gevangenis wordt geëlektrocuteerd. Zoonlief neemt stiekem een hap van een chocoladereep. Terwijl haar man elf jaar op 'death row' zat, werd haar zoon steeds dikker op de bank en dronk zij zichzelf verder in de problemen.
Ze ontmoet Hank (Billy Bob Thornton), die elke dag een bak chocolade-ijs eet in het restaurant waar ze werkt. Ze vinden elkaar in het leed dat ze beiden meemaakten. Dankzij wat drank durft zij voor te stellen: 'Make me feel good.' Wat volgt is ruwe onhandige sex waarin ze elkaar voor even bevrijden van de pijn van het verlies. Hank is de middelste van een geslacht van gevangenisbewaarders. Dit houdt hij geheim omdat hij, in die functie, haar man naar de elektrische stoel heeft begeleid. Hank betert zijn leven, hij groet zelfs zijn zwarte buurman, alles lijkt beter te gaan, tot Leticia ontdekt wat Hank achterhoudt. Na de schok, volgt de helende werking van de liefde en van eten. 'Welke smaak ijs wil jij?' 'Chocolade,' antwoord ze.

Depressief

De film is vijf minuten aan de gang en ik haat Hank. Billy Bob Thornton speelt op voortreffelijke wijze een racist en vooral een onmenselijke afgestompte kerel. De kijker ziet hem achtereenvolgens z'n hulpbehoevende vader uitschelden, z'n zoon afkafferen (hij is een te softe cipier) en zwarte buurjongetjes wegjagen met een geweer. Het eerste half uur is serieus om depressief van te worden. Het volledig in beeld brengen van Leticia's man in de elektrische stoel vormt het dieptragische, maar realistische dieptepunt. Rapper Sean 'Puff Daddy' Combs levert sterk spel als ter dood veroordeelde. Hij is wat mij betreft geslaagd voor zijn omscholingscursus. Dus P. Diddy voortaan geen cd's meer maken, maar films. Als ik het toch over rappe acteurs heb; wil L.L. Cool J. zich per direct terugtrekken van het witte doek en weer eens een goede plaat maken. En rap een beetje.

Moraal

De haat voor het personage Hank gaat niet weg. Hij blijft een asshole, ook als hij zijn leven betert. Dit komt vooral doordat hij een geheim achterhoudt. Leticia kan wel op sympathie rekenen. Zij is niet fout, eigenlijk alleen maar getroffen door rampspoed en daardoor zielig. Dat personages zoveel teweeg brengen, zegt iets over het sterke spel van Thornton en Berry. Berry is overtuigd hysterisch en doet je hart stilstaan als ze in shock is. Het is alleen jammer dat het scenario het niet toelaat dieper bij de personages naar binnen te kijken. Waarom houdt Hank zolang het geheim voor zich? Het komt vast door schuldgevoel en angst haar te verliezen, maar dat wordt mij niet duidelijk. Waarom is Leticia alleen maar zielig? Natuurlijk is ze lamgeslagen door rampspoed, maar wat minder passief terugvechten had geen kwaad gekund. Als zij achter zijn geheim komt, is ze in de war en kwaad, maar met een bakje chocolade-ijs wordt de boel mij iets te snel gesust.
Kort gezegd is zij het zielige zwarte vrouwtje en is hij de witte redder in nood, die ook nog eens, hoe nobel, zijn racisme overwint. Tegen zo'n moralistisch scenario kunnen Thornton en Berry nog zo hard opacteren, maar ik hou er een wrange smaak aan over.

Oscar Krieger

Als toetje nog een rijtje psychologische inkoppertjes:

• bevrijdende sex met een open vogelkooi op achtergrond;
• chocola, ijs en sex ter verdringing, ter compensatie;
• Hank eet chocolade-ijs, onbewust wil hij sex met zwarte vrouw;
• Hank straft zoon vanwege softe houding t.o.v. zwarte ter dood veroordeelde man en tegelijkertijd straft Leticia zoon vanwege chocola eten met de woorden 'je kunt in Amerika niet zwart èn dik zijn'.