Evenement: Music in my head 2004
Datum: 11 + 12-06-2004
Plaats: Theater a/h Spui, Den Haag
Datum bespreking: 13-06-2004
 

Ietwat angstig bekeek ik de line-up van The Music in my head van dit jaar. Wat een onbekende namen allemaal. Maar toen ik nog eens het programma van vorig jaar er bij pakte, wist ik genoeg. Ondertussen kunnen we de programmeurs van dit festival wel vertrouwen. Kashmir, I am Kloot, Dayna Kurtz, Jesse Malin en Lee Sankey waren vorig de vooraf minder bekende uiteindelijke verrassingen. Dus kom maar op met Adem, GEM, Ella Guru, Dogs die in hot cars, Belasco en zZz.

Rag & roll

1/3 deel van het programma bestaat uit oude bekenden, maar daarover later meer. Dat laat 2/3 deel over voor jonge gasten die soms nog niet eens een plaat uit hebben. Zo trapt de veelbelovende Nederlandse band zZz af met een wervelende geluidenshow, waarbij de machine verantwoordelijk voor de meeste herrie het uiteindelijk moet afleggen tegen de muzikanten die de boel kort en klein slaan. Met als gevolg dat hun bij Excelsior uitkomende cd pas in augustus het licht zal zien. Da’s jammer, voor de nieuw verworven fans die direct na afloop richting cd-kraam rennen. Wel daar te vinden, is het debuut van labelgenoten GEM. Rond het Utrechtse GEM gonst het al een jaar. En niet voor niets, zo blijkt uit hun strakke garagerockshow. Met zo’n schorre stem als die van zanger Maurits Westerik kun je niet om de vergelijking met The Strokes heen. De band kan wedijveren met Spider Rico als het gaat om de ruigste ragband van Nederland. Over naar de UK, waar weer eens ouderwets de hipste bands vandaan komen. Dogs die in hot cars brengt heerlijke vrolijke 80’s Buzzcocks-achtige, naar Franz Ferdinand-verwijzende pop. De samenzang tussen zanger Craig MacIntosh en zijn gitarist is puik, maar die keyboardspeelster moet haar mond houden. Wat een schreeuwlelijk en dan heb ik puur over haar vocale kwaliteiten. Want toetsgewijs voegt ze juist een lekker squeeze-achtige riedel aan het bandgeluid toe. De liefhebbers moeten het nog even met die Franz Ferdinand-cd doen; pas in september komt het debuut van Dogs die uit.
The Duke Spirit maakt het nog bonter in de cd-schappen. Eén EP en één singletje en nog niet eens een album in de pijplijn. Gelukkig geven ze een optreden dat lang bij zal blijven. Muziek: garagerock, maar dan met twee spaties gespeld, voorzien van genoeg uitroeptekens om op te vallen: GA RAGE ROCK!!! Frontvrouw Leila Moss heeft een shabby uitstraling (denk aan die keyboardspeelster van The Dandy Warhols), maar komt los als de muziek het van haar vraagt. Met een strot vol extase zingt ze: ‘You’re in my heart.’ ‘Geen probleem,’ schreeuw ik terug en 150 man en 15 vrouw publiek knikt mij instemmend toe, om zich wel snel om te draaien richting de Prinses Leila van de underground. Dat er ook nog vier heren op het podium staan, die voor de herrie zorgen, valt me pas tegen het eind van de set op. De zaterdagse afsluiter heet Belasco, wederom een beginnend bandje uit de UK. Niet de nieuwe Muse, zoals de aankondiging belooft, maar wel degelijk een mainstream alternatief rockbandje voor de toekomst. In Duitsland schijnt het al zover te zijn en gezien dit degelijke plezierige optreden, gaat hun single 15 seconds hier ook nog wel een hitje worden. Aan de zeer sterke, heldere stem van de zanger zal het niet liggen.

Rock & rust

Even op adem komen, na zoveel gerag. Adem is een vijfmansformatie rondom Adem Ilhan. De heren doen een stoelendans na elke song, waarbij gewisseld wordt van klassiek instrument naar nog ouder instrument. Een harmonium, koebel, contras, gitaar, afrikaanse tokkelinstrumenten, zylofoon en zelfs een schootharp komen voorbij. Adem brengt een melancholieke tot depressieve set, waarbij de zanger doet denken aan Rufus Wainwright, Nick Drake en David Sylvian. De heren treden geregeld op met Sun Kil Moon dat even later een saaiere en nog stillere show geeft in de hal van het theater. Over saai gesproken, voormalig slangenhandelaar, drugdealer, kok, surfer, fotograaf en taxichauffeur Jim White kan daar ook wat van. Alternatieve country met een vleugje popjazz is oké, maar kan dat niet wat levendiger? ‘I used to model underwear here in Utrecht,’ meldt de zanger met de tractorpet. ‘Do it again,’ klinkt uit de zaal. En wel direct!

 

Stille muziek kan een stuk vitaler klinken, zo bewijzen de dames en heren van Ella Guru, wederom een beginnend Engels bandje (ook nog geen cd!). Hun optreden is voor de doorzetters en diegenen die inzien dat ook Belle & Sebastian ooit voor twintig mensen is begonnen. ‘Vrolijke trollenmuziek,’ hoor ik ergens. Maar die trollen in kwestie hebben dan wel smaak! Marike Jager is ondertussen geen verrassing meer. Na optredens op Haganum en de [Binne]nach doet ze ook hier een opgewekte set met eigen songs. Dankzij de inzet van een drummer komen de up-tempostukken wat meer tot leven, maar verder blijft het heerlijke luistermuziek. Ze besluit met Focus, dat ze opdraagt aan PJ Harvey, waarbij ze rondkijkt en zich afvraagt of die toevallig aanwezig is. Ook Ane Brun geeft een zeer sterk optreden, precies zoals te verwachten viel na haar mooie debuutplaat Spending time with Morgan. Ze speelt nagenoeg haar gehele plaat, maar ook enkele nieuwe songs. Waarmee ze direct bewijst geen eendagsvlieg te zijn. Jammerlijk druppelt de zaal steeds leger. De rustige songs maken de mannen onrustig: ‘Misschien is er in de andere zaal wel iets rockerigs’ ‘O, ik vind dit wel mooi,’ mompelen de dames als ze mee worden getrokken richting uitgang.

Beat-les

Jong maar toch oud, zo klinken The Stands. De heren staan vrijdag heerlijk te spelen, relaxed grapjes makend met elkaar. Ze zijn een beetje teveel omhoog geschreven door de Engelse media, want brengen niet meer dan degelijke 60’s beat. Om hun hippe status in stand te houden, stoppen ze er al ver voor tijd mee. Een dag later neemt Nic Armstrong het beatstokje over. Met leren jack om de schouders en mondharmonicabeugel om de nek, speelt hij zijn beat tussen folk en blues in. Hij doet een poging te klinken als de jonge Lennon, maar ook The Kinks zijn niet ver weg. ‘The rhythm section died in a big car crash last week’, excuseert Armstrong zich, ‘sorry for that.’ Sorry jongen dat ik dan doorloop naar het echte jaren 60 werk. Roger McGuinn staat een zaal verderop Hey Mister Spaceman te zingen onder luid gejuich, geklap en gezang van een groep 50+ers. Tussen wat nieuwe songs (‘get them for free on dot com’, het blijft een hippie) door speelt hij Byrdsklassiekers als The Sweetheart of rodeo, So you wanne be a rock & roll star en Chimes of freedom. Wat oudbakken zijn de anekdotes, maar wat wil je met een man die in 1962 zijn eerste optredens gaf. Het klinkt goed, maar ik mis de samenzang, de dobro en de banjo die zijn countryrock hun specifieke geluid gaven.

Show-case

Television heeft naam en faam, want beïnvloedde de eerste punkbands en latere groepen als Sonic Youth. Dat is echter moeilijk voor te stellen, als je deze 50ers hun ding ziet doen. En het komt niet alleen door die nette blouses of die langdradige songs of de daardoor ontstane vergelijking met de Dire Straits. Nee, het is hun zeer bedroevende duffe podiumpresentatie waardoor ik thuis de popencyclopedie er maar eens op nasla of ik wel de goede Television voor me heb. De band zou wat optreden betreft nog wat kunnen leren van P J Harvey die vrijdag een dampende ruige rockshow geeft zonder voor de clichés te kiezen. Ze is goed in vorm; zingt, schreeuwt en praat uitgelaten, gespannen of ingetogen al naar gelang de song. En die songs komen van haar laatste plaat Uh huh her (Fuck you is live het prijsnummer) en daarnaast uit de rest van haar carrière. Natuurlijk zijn het vooral de oude songs die goed vallen bij de volle zaal. Een dag later trapt Sarah Bettens af met haar nieuwe lijflied Go. Haar eerste solo-cd komt in zijn geheel langs, maar de set biedt genoeg ruimte voor nog nieuwere songs. Haar nieuwbakken fans juichen om alles. Toch weet ook Sarah Bettens waar haar oude fans voor komen en speelt met twee oude K’s Choiceleden in de band enkele favorieten: Everything’s alright, Almost happy, Everything’s for free en Busy. Alsof het nog niet genoeg is, zingt ze een verstilde pianoballade als toegift. Zo doe je dat dus, een zaal inpakken.
Wederom is The Music in my head een zeer interessant festival gebleken. Met de vele (dit jaar vooral Engelse) jonge bands toont de organisatie durf. En het geeft de bezoekers een vooruitblik op de muziek voor de toekomst. Al waren het alleen al die debuutcd’s van zZz, The Duke Spirit, Belasco en Dogs die in hot cars die nog moeten uitkomen. Op naar meer rag & roll.

Ricco van Nierop