Witzier & weemoed

een gekunstelde combinatie

Het televisieprogramma Memories is, volgens het webportaal van de publieke omroep het meest romantische liefdesprogramma van de KRO. Zo'n slogan zet je aan het denken, is dit gegeven iets om trots op te zijn? Niet het meest romantische liefdesprogramma ooit gemaakt of het meest romantische liefdesprogramma van de Nederlandse televisie, nee het meest romantische liefdesprogramma van de KRO. Toch spreekt zo'n understatement me wel aan, maar tegelijkertijd legt het ook de zwaktes van het programma bloot. Het feit dat de KRO het nodig heeft gevonden externe romantiek toe te moeten voegen, bijvoorbeeld. Iets dergelijks toevoegen aan een serie portretten met de liefde als onderwerp, is wellicht goed voor de kijkcijfers maar desastreus voor de serieuze kijker. Dramaseries als Dolverliefd en Late liefdes van de Humanistische Omroep maar ook diverse afleveringen van de stadstriptiek Urbania van de NPS hebben zo langzamerhand toch wel bewezen, dat er ook zonder smartlappen en slowmotionscénes levensvatbaarheid is voor liefde op de buis. Memories lijkt een gat op te willen vullen, tussen de 'All you need is love- achtige shows' en de bovengenoemde documentaire aanpak. Een gat dat helemaal niet lijkt te bestaan, waardoor je als kijker vooral veel overlap constateert en nergens iets nieuws of verfrissends ziet.

De presentatie van Memories is in handen van Anita Witzier. De voormalig Veronica-omroepster staat alweer bijna vijf jaar onder contract bij de KRO. Naast Memories presenteert zij voor deze omroep ook de Aso Show, 10 voor taal en Hints.
Anita: Wat het programma voor mij aantrekkelijk maakt is de universele emotie die er aan ten grondslag ligt: het gevoel verliefd te zijn, van iemand te houden, je eerste zoen, is iets wat ieder mens meemaakt in z'n leven. Het is prachtig om van mensen te horen op welke manier zij dat hebben beleefd en nog steeds beleven. Dat maakt het een heel persoonlijk programma. Na het eerste portret van de wat naïeve Edith die haar Ali nooit meer zag, omdat hij haar nooit een verhuisbericht heeft gestuurd, stapt Witzier de straten van Antwerpen in, op zoek naar de visie van het winkelend Vlaams publiek over de liefde. Een oudere heer heeft een aardige anekdote over een postorderbedrijf dat ooit eens adverteerde met Het ultieme middel voor vrouwen om hun man thuis te houden, 'Het was gewoon een kookboek dat ze opstuurden! Echt gebeurt', voegt hij eraan toe. 'Gewoon een kookboek om de man met lekker eten thuis te houden'. Het fragment wordt afgesloten met een shot van Belgische pralines, met de tekst 'I love you' erop, op de achtergrond klinkt een hartverscheurende ballade en floep we zijn weer terug in de studio.

Het volgende filmpje gaat over Els en Job, die elkaar in 1955 in Rotterdam hebben leren kennen. De relatie liep ooit stuk door Els' watervrees. Job, als stuurman op de binnenvaart, kon zich een leven zonder water niet voorstellen. Els heeft onlangs een levensechte droom gehad waarin Job verdrinkt. Van een kennis hoort ze later dat hij echt verdronken blijkt te zijn. Om de waarheid te kunnen achterhalen schakelt ze 'Memories' in. Het verhaal wordt voor de kijker gevisualiseerd dmv veel zwart-wit beeldmateriaal, dat vaak niet eens ter zake doet, maar gewoon nostalgisch oogt en dus goed bij een verhaaltje uit de jaren 50 past. De voice-over breekt plots in: het duurt een tijdje voor Els weer verliefd wordt. Maar haar leven gaat verder. Ze trouwt en krijgt twee kinderen. 40 jaar later brengt de gedachte dat Job niet meer zou leven, haar in verwarring, maar pas waarneer ze alleen komt te staan, vindt ze de tijd om daar over na te denken. De fundamenten van het programma worden hier blootgelegd en zien er in deze gedaante heel bekoorlijk uit. Het gegeven 'vrouw ontmoet na ruim 40 jaar haar eerste vriendje weer', kan echt wel mooie televisie opleveren, denk ik dan. Vies of vals sentiment is zowat uitgesloten omdat het toch allemaal meer om nostalgie draait dan om liefde. Is het mogelijk om na 40 jaar, nog van je eerste vriendje te houden? Of is het puur het versteende beeld, van die persoon waar nog om gegeven wordt? Interessante vragen die Witzier aan de betrokkenen zou kunnen stellen, maar nalaat. Ze nodigt Els uit terug te gaan naar de dansschool waar de voormalige lovebirds elkaar hebben ontmoet. En de voice-over gaat van: wat Els niet weet is dat we Job ook hebben gevraagd om te komen. Jammer, dat die showelementen steeds weer moeten terugkeren. Opmerkelijk detail is dat wanneer het koppel hernieuwd contact heeft gemaakt, de taak er voor Memories opzit. Iets wat je niet vaak ziet in reality-shows. Alsof de KRO wil zeggen: de liefde heeft gezegevierd, wij gaan. Een nobel streven!