Zeven meter

zou een debuterend schrijver nekken

"Oei, oei, oei wat een vreselijk gekakel", oordeelde de Recensent bij belezing van het eerste hoofdstuk van 'Zeven meter onder water' - de nieuwe roman van schrijfster Marieke Groen. Het boek opent met de samenkomst van een drietal zussen op de begrafenis van hun moeder. In dit eerste hoofdstuk is werkelijk geen verhaallijn te bekennen. Er zijn verwijzingen naar situaties die de lezer totaal ontgaan. De dialogen zijn van een treurig niveau en de karakters komen voor geen meter uit de verf. Toch vertelt 'Zeven meter onder water' een alleraardigst verhaal, dat gaandeweg steeds meer gaat boeien. Feit is namelijk dat zelfs de Recensent wel eens te vroeg oordeelt. De openingsscène blijkt bij benadering namelijk niet voor niets zo chaotisch geschetst. Groen zet de lezer moedwillig op het verkeerde been, waarna ze met ieder volgend hoofdstuk orde schept in de verhaallijn en de karakters stuk voor stuk verder uitdiept.

Anna, is een bewust ongehuwde moeder die haar dochters opvoed met een groot wantrouwen jegens mannen. Als aanklacht tegen het strakke feministische gedrag van vrouwen uit de jaren zeventig en tachtig, voert Groen de dochters van Anna consequent op als man 'missende' vrouwen.
   'Zeven meter onder water' bevat vier verhalen over vier totaal verschillende vrouwen en hun aanverwanten wiens levens toch onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
   Dochter Isis wordt overstelpt door het zeurende liefdesgeluk van haar vriendje Gijs. Als Isis voor een studie het land verlaat, ruilt ze hun relatie in voor een vrouwelijke minnares. Dochter Gaia ruilt haar voorspelbare leventje in voor een missionarispost in Afrika. En dochter Janne, de enige spruit van een andere (onbekende) vader wordt dagelijks geconfronteerd met het gemis van haar vader. Tientallen vriendjes voeden de onbevredigbare zoektocht naar vaderliefde. Alleen onder water, vlak voordat de verstikkingsdood haar intrede doet, heeft ze even contact met iets of iemand dat voor vader kan doorgaan. De titel 'Zeven meter onder water' verwijst naar deze bizarre relatie die Janne met water heeft. Als ze met moeite is geslaagd voor haar eerste zwemdiploma, roept de badmeester haar na: "Na de grote vakantie gaan we meteen voor je B, ga maar vast oefenen op zeven meter onder water!" 'Zeven meter onder water. Dat is diep, weet ze. Daar kunnen alleen zeemeermannen nog adem halen. Misschien kan ze morgen vast beginnen met oefenen.' Marieke Groen is een meester in de beschrijving van die kinderlijke verbeelding en grapt er wat mee af. Het grootste gebrek aan Groen's schrijversschap zijn de dialogen. Ze doen veelal geforceerd en stuntelig aan. Een smetje op een prachtig verhaal dat stilistisch gezien - op het eerste hoofdstuk na - prima inelkaar steekt.
Hoewel, mijn mening omtrent het eerste hoofdstuk heb ik na belezing van het totale boek enigszins moeten bijstellen. Het is en blijft natuurlijk een chaotisch gecomponeerde draak van een start. Maar de manier waarop Groen in de volgende hoofdstukken orde schept in deze puinhoop vind ik buitengewoon lovenswaardig. Hoe dichter je de achterkaft van het boek nadert en de puzzelstukjes steeds meer inelkaar gaan steken, hoe groter je respect voor dat vervloekte eerste hoofdstuk en het vakmanschap voor de schrijfster groeit. Een gedurfd experiment, niet in de laatste plaats omdat een aantal lezers voortijdig zouden kunnen afhaken maar vooral omdat ook de uitgever voorbij die grens dient te komen. 'Zeven meter' zou een debuterend schrijver nekken.