Zakenvrouw Madonna schrijft een kinderboek. En het is nog maar het eerste deel. Ze promoot het boekje met haar kinderen Lola en Rocco op schoot. Ze heeft een bril op als ze voorleest uit De Engelse rozen. Dit is Madonna in haar pose van Engelse moeder die tussen het verschonen van de luiers even haar debuut schrijft. Dit is de intelligente maar warme vrouw, die niet wil weten dat ze al eerder debuteerde met het fotoboek Sex…
Qua cynisme is bovenstaande intro nog mild. Zeker gezien het feit dat ik het boek al gelezen heb. Voor ik uit de bocht schiet in mijn commentaar en daarmee het boek in kwestie eer aan doe, ga ik over op een andere aanpak.
Ik ben een liefhebber van Harry Potter, een groot liefhebber van Joke van Leeuwen en een nog grotere van Snoopy. Literatuur die het kind in mij aanspreekt. Iets dat Madonna met haar boek ook nastreeft, zoals achterop te lezen valt: ‘Deel één in een reeks van vijf kinderboeken (ook voor volwassen kinderen)’ Het lijkt commercieel gezien een logische toevoeging. Misschien zelfs een overbodige, als je bedenkt dat haar meeste fans de kindertijd lang ontgroeid zijn. Maar ik - meer fan van het fenomeen dan van de muzikant - voelde mij wel aangesproken als volwassen kind. Tot ik het boek las en blijkbaar niet het kind ben dat mevrouw de schrijfster in gedachte had.
Gelukkig heeft deze recensent (31) een nichtje die nog aan alle eisen van een kind voldoet: ze is klein, ze weet nu al wie er over vier maanden op haar vijfde verjaardag mogen komen, ze zit op school, ze is gek van boeken en ze staat open voor alles en nog wat, zolang dat alles en nog wat maar roze gekleurd is. Om Madonna een kans te geven liet de Recensent het prentenboek aan deze boekenwurm voorlezen met het volgende resultaat:
Hoe vond je het boek?
Leuk...
Wat was er leuk aan?
Nou, toen ze allemaal dezelfde droom kregen en dat die fee op die boterham van dat ene meisje ging zitten... Dat was wel grappig…
Waar gaat het boek over?
Nou over de Engelse rozen, die hebben een club…
Wat zijn dat, Engelse rozen?
Dat is een meisjesclubje met vier meisjes die altijd dansen. En toen gingen ze hetzelfde dromen. Maar er was ook een ander meisje, Binah, die was heel mooi. Maar de vier meisjes wilde nooit met haar spelen, ze vinden haar niet leuk. Toen gingen ze dromen en kwam er een fee die op een boterham ging zitten. En in de droom gingen ze op zoek bij Binah en die moest koken en de vloer schrobben, want ze had geen moeder meer…
Liep het wel goed af tussen de vier Engelse rozen en het zielige meisje?
Ja, want toen gingen ze nadenken en wel met Binah een taart bakken en haar helpen en ook spelen. En toen kwam alles goed…
Hoe vond je de plaatjes?
Mooi, vooral wanneer alles groen is, dan zijn ook de meisjes groen…
Waarom is dat dan?
Nou, ze zijn woedend en jaloers… Maar die roze kamer vond ik ook mooi…
Eerlijk gezegd ben ik het met het laatste geheel eens. De plaatjes (inclusief die roze kamer) zijn prachtig verzorgd, in een romantische jaren 50 stijl. Veder ben ik het inhoudelijk oneens met de beoordeling (‘Leuk’) van mijn nichtje. Wat koop je voor leuk als het verhaal voorspelbaar is en er zelfs voor de voorlezers geen lol aan te beleven valt. Madonna baseerde zich op de kabbala, de mystieke joodse wijsbegeerte uit de middeleeuwen. De kabbala, ja ja, oude tuttige moralistische sprookjes zal ze bedoelen. De verwijzingen naar Assepoester en Sneeuwwitje zijn overduidelijk. Daarnaast is het hele verhaal een zelfverheerlijking van Madonna die zich, volgens een interview, het meest identificeert met Binah, het zielige maar oh zo mooie en sportieve meisje. Binah, die volgens één van de illustraties alle beroemde kinderboeken in haar verder zo kale kamer heeft staan. Van Grimm, The little princess tot Alice, Anne Frank en The catcher in the rye (!). Benieuwd of de volwassen Binah verder is gekomen dan die eerste twee titels en wat dat op gaat leveren in Madonna’s volgende kinderboeken…
De Engelse rozen is eigenlijk alleen leuk als je een meisje bent van een jaar of 4,5 die van roze houdt en van sprookjes. En die zijn er gelukkig genoeg.
Met dank aan mijn nicht, haar voorleesmoeder en voorleestante.