Van mij hoefde het al niet meer. Na de treurnis van De Engelse rozen zag ik helemaal niet uit naar Madonnna’s tweede kinderboek. Even snel dan maar. De appels van meneer Peabody is wederom een prentenboek met een kort moralistisch verhaaltje. In een dorpje honkbalt de meester braaf elke zaterdag met de jongetjes uit zijn klas. Eén van hen denkt dat hij de meester een glimmende appel ziet jatten en vertelt dit door, waarop de meester zijn leerling een lesje leert: woorden moet je zorgvuldig kiezen want ze kunnen schade aanrichten.
Achterliggende biografische verdenkingen mijnerzijds; Madonna als meesteres der fatsoen versus de loslippige jongetjes van de roddelpers (laatste gejatte appel gaat over de veelvuldige pogingen van de diva om een kind te adopteren vanwege vruchtbaarheidsproblemen).
Alhoewel de Kabbalah als inspiratiebron gold, moest ik gelijk denken aan de christenen die ons land regeren. Ik zie vader Piet Hein en moeder Bea al vol overgave dit boekje voordragen aan zoonlief Jan Peter.
Net als bij boek één valt er weinig te klagen over de illustraties. Alhoewel de humor niet zo guitig is, doet het sterk denken aan de jaren 40-50 advertentie-illustraties van Norman Rockwell. Loren Long schept een Amerikaanse dorpje Happville van rond de WOII, vol gemeenschapzin. Naast kleurenprinten, bevat elke tekstbladzij ook een afbeelding van een element uit het verhaal in rode tinten. Bijvoorbeeld een hond, of het gezicht van het jongetje Billy met een traan op zijn wang. Of de pagina waarop verteld wordt over hoe de roddel zijn gang gaat; bovenaan de bladzij kletst een rijtje mensen het verhaal door, van de jongetjes via de kapper naar de theetantes en de mannetjes op het bankje in het park. Deed Rockwell niet ooit zoiets in zijn tekening Gossips met al die hoofdjes?
Moraal van het verhaal: bekijk De appels van meneer Peabody enkel om de glimmende buitenkant, maar neem er geen hap van om tot de kern van het verhaal door te dringen.