Het andere muziekprogramma

Televisie en muziek zijn nooit elkaar grootste vrienden geweest. Desondanks probeerden en proberen programmamakers deze bijtende honden te verenigen, een huwelijk te smeden dat in 9 van de 10 gevallen gedoemd was/is te mislukken. Toppop en Countdown staken elkaar de loef af om het oppervlakkigst te zijn, Wintertijd laat nostagische VVD-ers hun hippie-tijd overdoen en Jan-Douwe Kroeske melkt nog steeds op een of andere onbekeken commerciële zender zijn twee-meter-sessies-koe uit, terwijl het arme beest al jaren rijp is voor de slacht.
TMF en MTV fungeren slechts nog als muzikaal behang, onderwijl een door Nike en Ben lauw opgediende way of life suggererend die vrolijk overgenomen èn betaald wordt door 14- en 15-jarige pubers met een identiteitscrisis.

Er is echter nog een muziekprogramma op de Nederlandse buis. Een programma dat er wel in slaagt een perfecte symbiose te bewerkstelligen tussen muziek en televisie. Een programma dat werkelijk ergens over gaat en derhalve geheel conform de door politiek Den Haag opgelegde regel 'voor twaalf uur 's nachts mag het nergens werkelijk over gaan op de TV', na middernacht wordt uitgezonden.
Dat programma heet Lola Da musica, sinds jaar en dag de hoop in bange dagen van muziekminnend Nederland, afgelopen woensdag het nieuwe seizoen inluidend met een special rond AC/DC, de Australische band die met hun laatste album 'Stiff Upper Lip' heeft laten weten nog lang niet klaar te zijn om in Kroeske's kerk een twee-meter-sessie op te nemen. Zoals een van de bandleden zegt: 'Als je iets doet wat je altijd al hebt willen doen, moet je niet na een paar jaar iets anders gaan proberen.' Hij heeft gelijk. Net zoveel gelijk als toetsenist en producer Bugge Wesseltoft, waar Lola Da Musica in aflevering 2 een kijkje neemt in zijn Bugge's Room - een smeltkroes van muzikanten in Oslo die een eigenzinnig, experimenteel amalgaam presenteren van jazz en dance. Het is met name in deze aflevering dat Lola Da Musica er goed in slaagt de beelden en muziek elkaar te laten aanvullen. Prachtig camerawerk registreert niet alleen de werkwijze van de muzikanten, maar ondersteund tevens het verhaal wat ze vertellen (let op de beelden van het lokale fanfarekorps) en hun muziek. Logica? Jazeker, maar desondanks (te) weinig vertoond op het beeldscherm.

Lola Da Musica in 2001 toont mooie, soms intieme portretten van muzikanten en volgt nieuwe trends op de voet, helaas, en dit is het enige minpuntje, met een nauwelijks kritische ondertoon. De grote kracht van Lola Da Musica zit in haar eclectische karakter en haar eigenzinnigheid. Net zo 'makkelijk' een uitzending over traditionele, onverslijtbare rock 'n' roll, als een uitzending over experimentele jazz-musici of het sociale en politieke engagement van Spearhead-voorman Michael Franti maken, waarin de man zich letterlijk en figuurlijk blootgeeft, het is niet iedereen gegeven. Lola Da Musica doet het. Elke woensdagavond, zoals gezegd omstreeks middernacht, bij de VPRO op Nederland 3 met meestal boeiende uitzendingen (De mistap van aflevering 4 over het prototype singer-songwriter Jim White - cowboyhoed, weggerend van de drugs en nu in de Heer - buiten beschouwing latend) die iedere èchte muziekliefhebber gezien moet hebben.