Titel: City of no limits
Regisseur: Antonio Hernández Hoofdrolspeler(s): Leonardo Sbaraglia, Fernando Fernán-Gómez, Geraldine Chaplin
Datum bespreking: 26-10-2003
 

Aan het einde van de film City of no limits verschijnt de opdracht ‘Á mi padre’ in beeld. De Spaanse regisseur Hernández bevond zichzelf namelijk ooit in een situatie die sterke gelijkenissen vertoonde met deze film. Ook zijn vader stierf na een lang ziekenhuisbed angstig, verward en achterdochtig. Na zijn dood heeft Hernández zich altijd afgevraagd wat er was gebeurd als hij de doodsstrijd van zijn vader destijds anders had benaderd. Hoe waren de dingen gelopen als hij zich beter in zijn vader had verplaatst en hij ervoor had kunnen zorgen dat de man hem was gaan vertrouwen? City of no limits is een mogelijk antwoord op deze vragen.

Tientallen versies en scenario’s gingen de afgelopen twaalf jaar vooraf aan deze film. Uiteindelijk won City of no limits de publieksprijs, de prijs voor het beste scenario en die van ‘Best Supporting Actress’ tijdens het Miami Filmfestival 2003. Ondanks deze lof blijkt uit de film dat de regisseur grote moeite had om duidelijke keuzes te maken in deze autobiografische familiegeschiedenis. Want in eerste instantie lijkt City of no limits een thriller. De film opent met de oude Max, een mooie rol van Fernando Fernán-Gómez, die op het punt staat van het ziekenhuisdak te springen. Door verplegers wordt hij weer naar zijn bed gebracht, maar de oude man blijft zich vreemd gedragen. Hij neemt zijn medicijnen niet en is bang voor het ziekenhuispersoneel en zijn eigen familie. Omdat zijn sterven naderbij komt, vliegt jongste zoon Victor (Leonardo Sbaraglia) vanuit Argentinië naar Parijs, waar zijn vader is opgenomen. Hij herenigt zich met zijn kille moeder Maria (Geraldine Chaplin), zijn twee oudere broers Alberto en Luisito en hun echtgenotes. Victor stuit op zijn ernstig verwarde vader en bovendien op een familie die verstrikt is geraakt in leugens en overspel.

Als Victor het vertrouwen van zijn vader herwint, helpt hij hem uit het ziekenhuis ontsnappen. Zodat ze samen op zoek kunnen naar ene Rancèl, waar de oude Max nog iets mee heeft op te lossen. Maar deze oude kennis zou, volgens moeder Maria, al jaren dood zijn.
Naast dit mysterie uit het verleden is City of no limits tegelijkertijd een treurig stemmend familieportret. De broers kunnen niet van andermans vrouwen afblijven en moeder Chaplin is een hard kreng. Ook Victor zelf is niet zuiver bezig als hij een oude romance met zijn schoonzus nieuw leven inblaast, terwijl hij net zijn nieuwe vriendin aan de familie heeft voorgesteld.

Acteur Leonardo Sbaraglia (Victor) is in Argentinië een geliefd acteur en vrouwenidool. Dit verklaart waarom hij zo veelvuldig close up en als onvervalste ‘womanizer’ in beeld komt. De familieperikelen bieden daarnaast een aangenaam kijkje in de laatste Spaanse mode want iedereen, met name de vrouwen, ziet er flitsend uit. Maar tegelijkertijd leiden alle persoonlijke en amoureuze perikelen erg af van het thema rond de oude Max en maakt dit de film uiteindelijk onevenwichtig. De ontknoping van het mysterie heeft alles te maken met het fascistische regime van generaal Franco, waar Spanje onder gebukt ging in de jaren 1936-1977. Vele tienduizenden mensen werden in deze periode onderdrukt en vermoord. Max blijkt in deze periode een communistisch verleden gehad te hebben, waar de mysterieuze Rancèl, schrijver van het boek ‘City of no limits’, een grote rol in speelde.

Ondanks de sferische muziek van Victor Reyes en het sterke camerawerk van Unax Mendía is City of no limits na twee uur nog steeds niet van de grond gekomen. Een overdaad aan intrige is daar debet aan. Dat is met name jammer voor Antonio Hernández, die met deze film nu eenmaal een eerbetoon aan zijn overleden vader wilde maken. Je zou de man bijna beter toewensen.

Liesbeth Smit