Krang

nukkige ritmes en valse gitaarloopjes

Krang is Twents voor binnenstebuiten, achterstevoren en op z'n kop, Krang is gesubsidieerd de wereld verbeteren, Krang is de wederopstanding van de band Fratsen, die vanaf begin jaren negentig in het clubcircuit aan de weg timmerden. Stonden de muziek en teksten van Fratsen nog in het teken van vrolijkheid en plezier, de stijl van Krang is duidelijk somberder met een heel andere kijk op het leven. Als Fratsen lijp was, dan kan je Krang niet anders typeren dan rijper lijp. Krang is dan ook het geesteskind van cabaretier André Manuel, die een berucht imago heeft hoog te houden. In zijn theatershows gaat Manuel uit van een zekere wisselwerking met het publiek en als je snel beledigd bent of snel ergens aanstoot aan neemt, dan staat je een slechte avond te wachten. Krang was zo'n theatershow. De term 'Krang' was voor Manuel waarschijnlijk te kostbaar om zomaar terzijde te schuiven en dus startte hij in 1997 onder deze naam een nieuw muzikaal project. Krang bracht tot nu toe twee cd's uit 'How'(1997) en 'Roes'(1999) en daar kan sinds het begin van deze maand de langspeler 'Ten Aarzel' aan worden toegevoegd.

'Ten Aarzel' is zo'n plaat die je na de eerste beluistering niet meer loslaat. De tien nummers die over een summiere 37 minuten zijn uitgesponnen, zijn niet allen even sterk, maar de drie of vier uitschieters die de schijf bevat zijn van een schoonheid die de aanschaf meer dan rechtvaardigt. Het vijftal maakt gebruik van veel organische muziekinstrumenten, maar schuwt daarnaast ook het gebruik van drumcomputers en samples niet. Het eindproduct dat Krang met deze bijzondere configuratie weet te bewerkstelligen, is een heel divers album, dat qua stijlen het aantal liedjes ruimschoots overtreft. André Manuels' rasperige stem, die ergens het midden houdt tussen Harry Slinger, Peter te Bos en Bob Fosko, doet over het algemeen nogal getergd aan, maar wint gaandeweg de sympathie van de luisteraar door zijn originaliteit. De veel gehoorde vergelijking van de muziek van Krang met Amerikaanse grootheden als Tom Waits en Captain Beefheart gaat maar ten dele op.
Bijvoorbeeld in de plattelandslofzang 'Hoeren', waarin de band, met hun nukkige ritmes en valse gitaarloopjes dan ook wel erg hard hun best doen om als Waits te klinken.
Het titelnummer daarentegen is een spannend opgebouwde horrorsong in de beste traditie van ZZ & de Maskers, waarin ik de keel van Koen Wauters van Clouseau als tweede stem meende te horen.
'Pantani', een lied over de misstanden in de moderne topsport, vind ik een van de mindere nummers. Het refrein komt erg geforceerd over, hoewel de plots opstekende gierende gitaarsolo hier een hoop goed maakt.
'Alle dagen' is een prachtige lome kroegwals over de sleur van het werkpaard.

De afsluiter van de cd is een sterk swingende ode aan de straatmuzikant, met een gejat themaatje van een nummer waarvan me de titel niet te binnen wil schieten. 'Maneman' is een waardig slot van een bijzondere luisterervaring.

In een aantal nummers op deze cd, valt het Krang-puzzeltje mooi in elkaar. Bij deze liedjes is het experiment in de arrangementen juist gedoseerd en neigen de teksten niet zo zeer naar de cabareteske sfeer, die je in veel andere nummers op 'Ten Aarzel' proeft.
Het is jammer dat Krang niet de hele cd lang weet te boeien, daarvoor is in een aantal liedjes het experiment net niet voldoende geraffineerd. Overigens niets om je als band voor te hoeven schamen!