26-05-2000Doe Maar
Ahoy, Rotterdam 25-05-00
In Nederland draaien de oppascentrales deze maand overuren. Doe maar is weer!De schreeuwende pubertjes van weleer, inmiddels zelf 32 jaar, zullen geen kans onbenut laten om hun voormalige helden nog eens aan het werk te zien. Zestien (16!) concerten op rij waren in een mum van tijd uitverkocht.
De sfeer in de Ahoy is die van het soort dat je tegenkomt in de kantine van een middelgrote camping, gemoedelijk en zwanger van verwachting. Plots snap je waarom het zo is fout gegaan met deze fantastische band, de fans, deze fans, hebben ze de das om gedaan. Stoppen was een logisch vervolg. En geef ze eens ongelijk, geen muzikant zit erop te wachten om het podium op te klimmen om vervolgens overschreeuwt te worden door het eigen publiek. Tenzij het bandje waarin je speelt al zestien jaar in de mottenballen staat en ondertussen is uitgegroeid tot monument, er dus een paar centen te verdienen vallen en het je toch eigenlijk ook best wel weer een keertje leuk lijkt; kortom als er een feestje te vieren valt. En een feestje vierden ze, de mannen van Doe maar, als een pasgetrouwd stel op de schouders van de bruiloftsgasten.
Criticasters spraken vooraf over 'zakkenvullers'. De leden van Doe Maar lieten dit gelaten over zich heen komen, spraken het niet tegen maar ontkenden het niet ook. De rol die Doe maar heeft gespeeld in de volwassenwording van de nederlandstalige popmuziek, zal niemand ontkennen. De stuivers die ze (dankzij de wurgcontracten van het voormalige platenlabel) aan deze pioniersrol hebben overgehouden, maakt de reden voor deze 'cashconcerten' heel begrijpelijk. De symphatieke vorm van de concerten doet vermoeden dat in ieder geval de fans op de eerste plaats zijn gekomen. De omlijsting van de concerten was goed uitgewerkt. Niet dat kosten noch moeite waren gespaard, er stond gewoon een solide podium, dat ook voor de mensen op de ring goed te zien was doordat er aan beide kanten twee grote videoschermen waren geplaatst.Tien minuten na aanvang werd het enigszins verbijsterende publiek getrakteerd op een lesje Doe Maar historie door middel van een videoshow van visueel kunstenaar Eboman. Naast vele beelden van de helden van de avond, bestond de show van Eboman uit stotterende presentatoren van zo'n beetje alle televisiepresentatoren uit de jaren tachtig, die zich ooit aan een uitspraak over Doe maar hebben gewaagd. Maar een hoofdrol was weggelegd voor Tineke de Nooij die poserend voor diverse lachspiegels en kleurenfilters ons maar een ding probeerde te vertellen: "Doe Maar is niet meer". Een origineel en bijzonder geslaagd voorprogramma!
Rond halfnegen bestegen Ernst Jansz, Henny Vrienten, Jan Hendriks en Jan Pijnenburg het podium. Naast de vaste groepsleden was de band uitgebouwd met een percussionist, een tweede gitarist, een trompettist, een trombonist en een saxofonist. Deze laatste drie bevonden zich op een apart eilandje en waren een showelement op zich. De heren voerden al hun bewegingen gelijktijdig uit, zodat je overrompeld werd met echoos van een dansende en drinkende blazersgroep; erg grappig.
Opvallend was de rol van Hendriks, die zich vooral als slaggitarist liet gelden en de meeste solopartijen liet spelen door de tweede gitarist. Drummer Pijnenburg -in Doe Maar's vorige leven niet veel aan slag geweest door een auto-ongeluk- viel op door een bijzonder strak gespeelde set met diverse intelligente improvisaties.
Ook Vrienten was op dreef en stond te musiceren met het gemak van een routinier, alsof hij het podium nooit was afgeweest. Maar vooral Jansz dwong respect af, door met een ongelooflijke inzet, zijn wat mindere muzikale capaciteiten volledig te verbloemen. De rasperige kantjes van zijn stem, overduidelijk hoorbaar op de cd Klaar, vielen nauwelijks op. En wat is deze man nu nog populair bij het publiek! Bij elke solo of bijzondere beweging werd hij omarmd door een oorverdovend applaus.In een twee uur durende set speelde Doe maar een flinke greep uit haar omvangrijke repertoire, waarbij vooral de laatste drie cd's (inclusief Klaar) niet ongemoeid bleven. Het titelloze debuut daarentegen werd (helaas) totaal genegeerd. Niet vaak heb ik een publiek de nummers van een relatief jong album zo enthousiast horen meezingen, wat de kwaliteit van het nieuwe album nog eens onderstreept. Het programma was zeer evenwichtig inelkaar gedraaid. Als Jansz een lied vertolkt, staat Vrienten lekker loom aan zijn bas te plukken en lijkt hij zich op te laden voor een volgend nummer. Het publiek in Ahoy kon genieten van prachtige uitvoeringen van b.v: Tijd genoeg, Je loopt je lul achterna, (Vrienten: "even een huishoudelijke mededeling") Alles doet het nog, Hetzelfde meisje en natuurlijk de klassiekers: Smoorverliefd, 1 nacht alleen en Belle Helene. Veel liedjes werden ingezet met een spannend intro, zo de bezoekers nog even in het ongewisse latend, maar als eenmaal de melodie klonk dan veranderde Ahoy in een donderwolk. Na de eerste toegift keerden de heren terug op een klein podium midden in de zaal voor een akoestische uitvoering van 'Bij elkaar', om vervolgens weer terug te keren op het hoofdpodium voor de finale met de nummers De laatste X en De Bom.
Nederland dankt Doe Maar! Voor een prachtige live herinnering en de uitbreiding van het bestaande materiaal met NOG een geweldige plaat. En nu maar fijn met pensioen.
Erwin van Wouw
