In Goodbye Lenin! denkt de familie van de uit een coma komende vrouw dat ze ‘de Wende’ niet aankan en houden ze de schijn op dat het oude Oost Duitsland nog bestaat. De schokkende waarheid mocht de tere vrouw nog eens fataal worden. Al is het een leugen, hoop doet leven. Iets gelijkwaardigs gebeurt in Depuis qu’Otar est parti. Otar overlijdt in Parijs, ver van zijn thuisland Georgië. Om zijn 90-jarige moeder niet te laten schrikken, houden haar dochter en kleindochter het nieuws achter. Net als in Goodbye Lenin! worden leugens op leugens gestapeld tot het fictieve kaartenhuis instort. Moraal van deze verhalen? Een uit de hand gelopen leugen om bestwil, doet altijd nog goed dienst als filmscenario.
Alhoewel de films verder weinig met elkaar van doen hebben, geven ze - als bij toeval - ook beide een goed beeld van een samenleving ten oosten van het westen. Otar speelt in het hedendaagse Tbilisi, de hoofdstad van het voormalige Sovjet-gebied Georgië. Een land dat niet kan loskomen van de armoede. Debuterend regisseuse Julie Bertucelli leerde het vak bij Kieslowski en misschien ook wel bij haar vader Jean-Louis Bertucelli. Ze brengt een Frans element toe aan het grauwe Georgië. De drie vrouwen hebben meer met Frankrijk dan alleen hun Otar die daar werkt als illegale vluchteling. Ze spreken de taal en bezitten een grote Franse bibliotheek. Het werkelijkheidsbesef van de vrouwen is enigszins vertroebeld door deze hang naar het westen
Grootmoeder Eka is 90 en zit te wachten tot de telefoon het weer doet. Net als het licht en het water valt er wel eens iets uit in Tbilisi. Eigenlijk wacht ze op haar zoon Otar. Sinds zijn vertrek idealiseert ze haar zoon. De brieven die hij stuurt met wat geld, geven aan hoe goed hij is. Ondertussen is het haar dochter Marina die voor haar zorgt en moet aanhoren, dat zonen een zegening voor hun moeder zijn. Na het fatale bericht en het geheim dat dochter Marina en kleindochter Ada achterhouden, schrijven ze zelf de brieven, waarin Otar meldt niet meer te kunnen bellen. Als Otar’s vriend, ineens vanuit Parijs, bij hun op de stoep staat met een koffer vol spullen, seint Ada hem in en wordt de leugen voortgezet. ‘Hoe is zijn gezondheid?’ en ‘Heeft hij al een vriendinnetje?’ vraagt oma hem. Onvermijdelijk is het moment dat Ada en Marina thuiskomen en de boekenkasten leeg vinden. Oma pakt haar koffer voor de - met Franse boeken betaalde - reis naar haar zoon.
In Parijs volgt de ontknoping en een mooi repeterend slot. Depuis qu’Otar est parti is een goed verzorgde film, een liefelijk drama. De leugen om bestwil doet een poging om de moeilijke relatie tussen dochter en moeder te verhullen. Marina voelt zich gepasseerd door haar vertrokken broer en moet het gezeur van haar moeder aanhoren. En toch houdt ze die situatie in stand door Otar in leven te houden voor haar moeder. Ze durft de competitie niet aan, uit de angst om het definitief af te leggen ten opzichte van haar broer. Het verhaal wordt gedragen door de drie vrouwen, die stuk voor stuk een goede acteerprestatie leveren. Door het verschil in leeftijd/generatie heeft de film ook nog de handige bijkomstigheid dat het diverse groepen mensen kan aanspreken. Ondanks het feit dat oma’s hoop dood blijkt te zijn, doet hoop nog steeds leven. Dit is te danken aan de warme aanpak van het regisseuse Julie Bertucelli.