Robin Hobb is het pseudoniem van de schrijfster Megan Lindholm (1952). Ze studeerde communicatiewetenschappen aan de universiteit van Denver en debuteerde in de jaren ’70 op het gebied van fantasy. Met De boeken van de Zieners vestigt ze zich in de jaren ’90 als oorspronkelijk fantasyschrijver.
De zieners
Toen ik jaren geleden het eerste Boek van de Zieners instapte, was ik verrast door de originaliteit. Niks geen standaard fantasy met als motto ‘als er maar elfjes in zitten’ en andere hocus-pocus. Het boek zette voor mij dan ook een nieuwe standaard. Eén met een zekere realiteitszin, met in dit geval de dromen en angsten van een opgroeiende jongen. Doordat de hoofdpersoon een zogenaamd onbelangrijk karakter uit de hofhouding is, kost het geen moeite je als lezer te identificeren. Saillant detail daarbij is dat deze persoon in het geheim opgeleid wordt als spion annex moordenaar.
De schepen
Aan het einde van deze trilogie was het duidelijk dat het verhaal nog niet ten einde was. Groot was dan ook mijn blijdschap toen er een nieuwe trilogie werd uitgebracht. Helaas was mijn teleurstelling nog groter toen bleek dat dit een geheel ander gebied bestreek. Het verhaalt namelijk over een deel van het koninkrijk waar Fitz (hoofdpersoon uit de Zieners) nog geen relatie mee heeft (en ook niet zal krijgen). De trilogie van de Levende Schepen is een mooi uitgedacht verhaal over een vreemdsoortige cultuur maar het verhaal an sich wilde mij maar niet in z’n greep krijgen. Na anderhalf boek heb ik deze trilogie dan ook afgedankt.
De narren
Maar toen dienden de Narren zich aan. Met het onmiskenbare talent van Hobb nog steeds in mijn achterhoofd, gaf ik deze nieuwe reeks het voordeel van de twijfel. Opnieuw was ik een paar honderd bladzijden lang niet bereikbaar voor de buitenwereld. Maar verwijzingen naar het voor mij onbekende verleden van de nar, dat zich klaarblijkelijk afspeelde in De Boeken van de Levende Schepen, bracht me toch weer terug naar deze reeks. Hongerig naar die onmisbare kennis werd ik ditmaal wél gegrepen door het verhaal.
De laatste nar
Het laatste boek van de Nar verhaalt van de reis naar de buitenlanden waar Fitz de jonge prins van Hertenhorst bijstaat in een queeste om het hoofd van de zwarte draak te vergaren. Deze queeste is het vervolg van de uitdaging van de prins zijn verloofde. Een verloving die tot stand is gekomen om een verbinding te smeden met de vroegere vijand. Alle relaties die Fitz in de vorige delen heeft opgedaan worden eindelijk tot een goed einde gebracht, behalve die ene met de nar…
Naar dit 9e boek van Hobb heb ik met spanning uitgekeken. Met de continuïteit van het verhaal van de Nar wil het in begin maar niet vlotten. Het boek komt traag op gang door minder intrigerende en niet volledig uitgebouwde verhaallijnen. Daarnaast is Fitz’ trouwe metgezel ‘Nachtogen’ (een wolf) omgekomen, waardoor de lezer een referentiekader met diens diepste gedachten mist. Pas na ongeveer 1/3 deel beland ik weer in een onvervalste mythologische Hobbs-vertelling: onvoorspelbare plotwendingen, zorgvuldig opgebouwde spanningsbogen en goed uitgewerkte karakters.
Dit laatste deel van de trilogie rondt ogenschijnlijk alle verhaallijnen af, hoewel nieuwe vragen rijzen zodat er altijd een opening blijft voor nieuwe trilogien. Welk nieuw land er ook aan haar hersens ontspruit, ik reis mee.