Crossing muddy waters

tijdloos eerbetoon

Aan artistieke erkenning ontbreekt het John Hiatt niet: diverse van zijn songs werden in de loop der jaren gecoverd door niet de minste artiesten als Nick Lowe, Bob Dylan, Jeff Healey en Emmylou Harris, en zijn CD's worden overwegend positief besproken in de muziekpers. Voor het grote publiek echter zal zijn naam weinig belletjes doen rinkelen. Nergens ter wereld scoorde de singer-songwriter sinds zijn debuut in 1975 een hit, behalve in Nederland. Dankzij het grote enthousiasme en de daarmee gepaard gaande airplay van discjockey Rob Stenders, destijds werkzaam voor Veronica op radio 3, bracht de prachtige piano-ballad 'Have a little faith in me' het in 1989 tot de elfde positie in de Top 40.
Hiatt is niet cool of hot, conformeert zich niet aan contemporaine muziekstromingen, maar doet gewoon zijn 'ding', het om de zoveel tijd uitbrengen van een album, zonder te voldoen aan het prototype van sex, drugs & rock 'n' roll. Eigenlijk is Hiatt gewoon saai: een gedegen ambachtsman met liefde voor muziek, die kan rekenen op een stabiele CD-verkoop dankzij een trouwe schare fans.

'left me in tears to drown
she left a baby daughter
now the river's wide and deep and brown
she's crossing muddy waters'
(Crossing muddy waters)

Het titelnummer van het album laat er geen enkele twijfel over bestaan: 'Crossing muddy waters' is een openlijk eerbetoon aan blueslegende Muddy Waters, wiens handen op het hoesje door John Hiatt omhoog worden gehouden.
Hiatt schreef weliswaar alle elf nummers van de CD zelf, de invloed van oude blueshelden als Waters, Elmore James en John Lee Hooker is zowel in de muziek als in de teksten onmiskenbaar aanwezig. 'Crossing muddy waters' straalt, mede door de akoestische bezetting, een charmante jaren '50-sfeer uit zonder gedateerd over te komen en wentelt zich rijkelijk in het verleden van de blues, hier en daar verrijkt met een snufje country. Waar andere muzikanten al snel het risico lopen beticht te worden van 'goedkoop plagiaat', weet Hiatt (akoestische 6-string, harmonium, vocals), bijgestaan door Davey Faragher (bass, foot-stomping, tamboerijn) en David Immerglück (diverse soorten mandolines, electrische slidegitaar en akoestische 12-string), zich goed staande te houden met nummers als 'Lift up every stone', de ballad 'What do we do now?' en het titelnummer, die absoluut in niets onderdoen voor sommige klassiekers van eerder genoemde blueslegendes.

Met 'Crossing muddy waters' heeft Hiatt een lekkere, relaxte CD afgeleverd voor de (komende) donkere winteravonden. Hiatt is ook met dit album niet trendy, wel tijdloos. Zoals de man zelf zingt 'oh darling, the faces will change / the names of the innocent / the story at five / oh darling, the places get strange / but only the song survives.' En zo is het! Met zulke sterke nummers van zo'n goede songwriter en zanger moet dat geen enkel probleem zijn.