Stories from the city, stories from the sea

Harvey's mislukte metamorfose

Het eerste dat opvalt bij beluistering van 'Stories from the city, stories from the sea', het nieuwe album van Polly Jean Harvey, is het -relatief- melodieuze karakter van de songs en de -eveneens relatief- positieve inslag van de teksten. De van oudsher beroepspessimiste predikt op haar nieuwe album niet louter hel en verdoemenis maar heeft het 'grote universele leed' veelal omgeruild voor 'klein particulier leed' Soms lijkt er zowaar hoop te gloren aan de spreekwoordelijke horizon en heel sporadisch valt er zelfs een milde muzikale glimlach te ontdekken. Polly Jean zelf ziet er op de foto's van het bijbehorende boekje buitengewoon vitaal uit. Waar ze vorig jaar tijdens een concert in Vredenburg er nog uitzag als een goedkope heroïnehoer ('I love looking like a tart and thinking like a politician'), kijkt ze je nu vanaf de albumcover zelfverzekerd en levenskrachtig aan.
   Uit bovenstaande constateringen mag niet geconcludeerd worden dat Harvey zich heeft overgeven aan commerciële feestmuziek: haar muziek zal nog altijd geen poloniase te werk stelligen. Het leven volgens Harvey is en blijft overwegend een lijdensweg en dat zullen we weten ook:

Aldus Polly Jean in het recht-toe-recht-aan openingsnummer 'Big exit'. Het meest essentiële verschil met voorgaande albums is dat de dertigjarige zangeres op 'Stories...' de luisteraar een intiem kijkje geeft in haar persoonlijke zieleroerselen, waar ze zich normaliter verschuilt achter een religieuze dekmantel van universele 'waarheden'. 'One day I know we'll find a place of hope' vertrouwt ze ons toe in 'A place called home', in het ingetogen 'Beautiful feeling' bezingt ze bijna moralistisch de schoonheid van het leven en in 'We float' klinkt het berustend 'But one day we'll float, take life as it comes'. In tekstueel opzicht is het album dan ook zonder twijfel haar meest persoonlijke en eerlijke tot nu toe.
   Harvey nam 'Stories... ' gedeeltelijk op in New York (Stories from the city), waar ze enkele maanden verbleef, en gedeeltelijk in het Engelse graafschap Dorset (Stories from the sea). Op het album wordt ze bijgestaan door multi-instrumentalist Mick Harvey (van Nick Cave & The Bad Seeds) en drummer Rob Ellis, die eerder al te horen was op het debuutalbum 'Dry' en de opvolger 'Rid of me.'
Special guest is Tom Yorke van het zwaar overschatte Radiohead. Hij zingt (nu ja, zingen, 'huilen' is hier een beter woord) met Polly Jean het traag voortzeurende duet 'This mess we're in' en verzorgt op twee andere nummers de backingvocals.

'Stories...' mag dan weliswaar Harvey's meest intieme album zijn voor wat betreft de songteksten, in muzikaal opzicht valt er aanzienlijk minder te beleven. Waar vorige albums als het absolute meesterwerk 'To bring you my love', 'Dance hall at louse point' (met John Parish) en haar voorlaatste 'Is this desire?' bij elke luisterbeurt iets meer prijsgaven van hun enigmatische schoonheid, klinkt 'Stories...' bij elke luisterbeurt saaier en voorspelbaarder.
   Het album is zeker niet als 'slecht' te bestempelen en zal waarschijnlijk de weg vrij banen naar een (nog) groter publiek. Voor de echte P.J. Harvey-apostelen valt er echter bitter weinig te beleven. Alles heeft ze al een keer eerder en vooral béter gedaan. 'Stories from the city, stories from the sea' mist de passie, de wanhoop, de agressie, en de woede die haar eerdere albums tot een authentiek en mysterieus pandemonium maakten. De 'duivel' lijkt een 'engeltje' te willen worden en dat is meer dan jammer.