Asian Dub Foundation

is boos!

The Asian Dub Foundation is boos. Heel boos. Dat zijn ze overigens al sinds hun oprichting in 1993. Boos over racisme, over de leugens van politieke leiders, over vervalsde weergave van de geschiedenis, boos over onrecht in het algemeen. Op hun eerste twee albums, 'Facts and Fictions' (1995) en 'Rafi's Revenge' (1998), gaf het Aziatisch-Engelse collectief al blijk van hun woede, in het begin nog in de marge van 'grote broers' Public Enemy en Rage Against The Machine, later, na een tournee met Primal Scream, voor een wat groter publiek dankzij de plotselinge aandacht van de Britse media. Ook hun laatste album 'Music Community', genoemd naar de muziekschool in hartje Londen waar de leden met elkaar in aanraking kwamen, getuigt weer volop van een subversief en een tikkeltje argressief karakter, waarvoor de heren zich min of meer verontschuldigen in 'Commited to life': 'I'll be honest with you: I hate war in all it's forms'. Volgens rapper Deeder Zaman wordt hun woede veroorzaakt door de 'onderdrukkers', daarmee met name doelend op (Britse) politici. In het op single uitgebrachte 'Real great Britain' verwijt de band premier Blair zich te verschuilen achter uiterlijkheden en feitelijk dezelfde koers te varen als Thatcher waardoor het land, volgens de groep, uiteenvalt in arm en rijk. In 'Memory war' wordt de Britse regering beschuldigd van geschiedvervalsing: 'The history they teach you is the voice of the victor' en in 'Colour line' wordt het immigratiebeleid gehekeld met de woorden: 'There is no such thing as illegal immigrants, only illegal governments'. En dan is er nog 'Crash' waarin het Internationale Monetaire Fonds onderuit gehaald wordt wegens vermeend machtsmisbruik.

Op zich zijn de idealen van The Asian Dub Foundation sympathiek te noemen, ware het niet dat de teksten ronduit demagogisch van aard zijn en de nuance dus ver te zoeken is. Mijn grootste bezwaar tegen dit soort links-radicale bands is dat de leden zelden of nooit met een bruikbaar alternatief komen hoe het eventueel beter zou kunnen. Het blijven 'stuurlui aan wal' die (terecht) hard schreeuwen over sociaal-politieke misstanden maar niet in staat zijn een oplossing te fluisteren. Een uitzondering hierop is hun Free Satpal Ram Campaign. Satpal Ram is een Aziatische man die, volgens The Asian Dub Foundation, ten onrechte gevangen wordt gehouden op verdenking van moord. Op hun website hebben ze een actie gestart om de man, die al sinds '86, wordt vastgehouden, vrij te krijgen.
 
Afgezien van de politiek geladen en sociaal geëngageerde teksten biedt 'Music Community' een grote variëteit aan muzikale invloeden. Het album geeft een prettig beluisterbaar elixer weer van jungle, rap, hiphop, ragga en traditionele Aziatische invloeden. Naast het opgefokte drum 'n' bass-geluid van songs als 'Real great Britain' en 'Memory war', zijn er op het album ook enkele (relatieve) rustpuntjes te vinden. Zo verbindt 'New way, new life' jungle met sfeervolle oosterse klanken, laat de groep zich in 'Riddim I like' van een opvallend luchtige reggae-kant horen, combineert 'Collective mode' klassiek met vette hiphop-ritmes, en doet 'Truth hides' denken aan de gedragen recitatieven van Anne Clark. Het instrumentale 'Scaling new heights' is een waardige afsluiter dat de luisteraar even laat bijkomen op indolente break-beats.
 
Met 'Music community' hebben bassist Dr. Das, rapper Deeder Zaman, DJ Pandit G, gitarist Chandrasonic en technicus Sun-J in muzikaal opzicht letterlijk en figuurlijk een wereldalbum afgeleverd. En wat de teksten betreft: met een beetje relativatie zijn de populistische, links-radicale aforismen best te pruimen.