|
|
|
|
Zomer 1970. Een bonte stoet muzikanten waaronder Janis Joplin, The Band, Grateful Dead en The Flying Burrito Brothers maakt een vijfdaagse tournee door Canada. Dat doet ze per privé-trein die voor deze gelegenheid is omgedoopt tot ‘Festival Express’. Vijf dagen lang jamt, zuipt, rookt en rockt de groep zich van optreden naar optreden, daarbij gadegeslagen door de camera van regisseur Bob Smeaton Het resultaat is een portret van een verdwenen muziekgeneratie boordevol hippie-idealen en andersoortige glorie uit de jaren zeventig.
Het idee van Festival Express is van begin af aan omgeven door protest. Het publiek blijkt bijvoorbeeld onder de leus ‘Free the music… the music should be free…!’ bereid om op de vuist te gaan met de politie vanwege de toegangsprijs van veertien dollar die voor de concerten wordt geheven. Ook de muzikanten raken onderling alsnog in gewetensnood door de explosieve situaties op de concertvelden. Het heeft verouderd aandoende discussies tot gevolg, boordevol thema’s als kapitalisme, muziek en vrijheid in zijn algemeenheid. En zelfs tientallen jaren later blijkt het geruzie nog niet klaar: de originele banden van Festival Express werden namelijk pas in 1995 vrijgegeven, na jarenlange juridische procedures over de rechten.
|
|
Het zal allemaal wel niet voor niets zijn geweest want één ding is duidelijk zijn na het zien van deze film: die rockers van de jaren zeventig waren wellicht dan wel reuze pacifisties en anti-kaptitalisties, maar zeker geen heilige boontjes. Als op een goed moment de drank op is maakt de ‘Festival Express’ dan ook acuut een noodstop bij een opdoemende slijter langs het spoor want zo kan natuurlijk niemand verder. Joplin gaat heupwiegend met de pet rond en hopla: er kan weer voor 800 dollar weggetikt worden. De daarop volgende nacht loopt nogal uit de hand, al kan geen van de betrokkenen zich daar achteraf nog veel van herinneren. Dat hun geheugens daarmee tegelijkertijd het mooiste concert van deze ‘rockumenatry’ hebben gewist, –een gevoelig, maar o zo dronken duet tussen Jerry Garcia (Greatful Dead) en Janis Joplin- weet op dat moment alleen de kijker nog.
Goede oude tijden vol ‘love, peace and protest’ herleven dus in Festival Express. Voor wie houdt van deze tijd en de bijbehorende muziek geeft deze film dan ook een bijzonder vermakelijk kijkje in de tijdsgeest. Los daarvan kan niemand ontkennen dat The Flying Burrito’s nog steeds reuze swingend maar ondertussen reuze belachelijk zijn in hun blitse, gouden pakken. En dat Janis Joplin gewoon een ontzettend stoer wijf was. Zelfs als ze in de trein een beetje ladderzat voor zich uit zat te zingen.
Liesbeth Smit
|
|
|
|
|
