Tot slot van het boek bedankt schrijfster Nathalie Emanuels een collega: ‘Clark Accord, die zei dat als hij het kan, ik het ook kan.’ Accord was het vorige Surinaamse schrijfsucces met zijn boek De koningin van Paramaribo. Of Emanuels boek Het hart van Eva net zo’n succes wordt, valt te betwijfelen. Het is niet historisch of waar gebeurd, maar wel weer herkenbaar in Suriname gesitueerd. Voor een instant succes mist het boek echter een directe verwijzing naar de voormalige kolonie in de titel. Daar staat weer een hartverwarmende sfeervolle kaft tegenover. En als je een beetje wil opvallen in de boekhandel gaat het toch om dit soort uiterlijkheden.
Tot zover de commerciële prietpraat, over naar de literatuur, de tekst, het verhaal. Eva is een vrouw van achter in de twintig die in Suriname goed werk doet, Ellen is haar zus die in Nederland goed geld verdient. Op jonge leeftijd zijn ze hun ouders kwijt geraakt en sindsdien beschouwen ze hun tante Jetty en haar vriend Ed als thuis. Eva komt plots op straat te overlijden en Ed, rechercheur van beroep, gaat op onderzoek uit. Ondertussen rouwt Jetty en zoekt zij haar heil bij veel peper en traditionele rituelen. Ook Ellen heeft verdriet, maar moet weinig van winti hebben.
De karakters in het boek zijn voorspelbaar. Sinds Eva’s hart is gebroken zet ze zich in voor de goede zaak en houdt ze haar verdriet geheim. Jetty is de kinderloze moeder met een groot hart voor de kinderen van haar zus. Ed is de goedzak die alles blijkt te kunnen (zo kookt hij met hetzelfde gemak als waarmee hij een grote crimineel oppakt). Ellen is de zus die zich in Nederland schuldig voelt met haar goedbetaalde werk ten opzichte van haar overleden goededoelenzus. Ze is tevens een vrouw die valt voor een foute man. Deze voorspelbare personages bijeen gestopt in een verhaal, leveren niet per definitie een voorspelbaar boek op. Gezien de mysterieuze dood van Eva en de speurtocht van de rechercheur, ligt een detective voor de hand. Het verhaal is echter niet voor de hand liggend. Als de speurtocht net een beetje op gang komt, dwaalt Emanuels af naar de personages en hun relaties met elkaar. Voor een detective is het boek niet scherp genoeg gefocust. Maar ook een dramatisch familieverhaal wil het niet worden. Boven deze genre-eisen uitstijgend, moet een verhaal simpelweg boeien, wat hier niet het geval is. Ik ben niet benieuwd hoe Eva dood is gegaan en ook niet benieuwd hoe het met Ellen en haar foute man afloopt. En toch lees ik door.
Verantwoordelijk voor mijn doorleesgedrag is de schrijfstijl van Emanuels. Deze is onnadrukkelijk en leest daardoor heel natuurlijk weg. Geen opvallende stijlfiguren of grappen, gewoon soepel lopende tekst. Het perspectief hopt met gemak van personage naar personage en hangt gerust ook een hoofdstuk lang boven de gebeurtenissen. Nergens verstoort de stijl je leesritme.
Enkel met een soepele stijl redt Het hart van Eva het niet. Emanuels had een keuze moeten maken tussen een familiedrama (hoe een familie een drama doorstaat) en een detective. Dan had ze meer aandacht aan de spanning en het plot kunnen besteden. Zo had ook haar schrijftalent beter tot haar recht kunnen komen. Nu is niet meer dan een storm in een glas water.