Uitvoerende(n): Etro Anime
Titel: See the sound
Label: Entry 1 Records
Datum bespreking: 06-10-2002
 

Kosheen (gedrevenheid in breakbeats), Hooverphonic (poppy tunes), Lamb (stilering), Cardigans (vooral die stem!), Moloko (afwisseling in arrangementen), Portishead (spanning), Everything but the girl (en andere aartsvaders van de popjazz als Working Week en misschien zelf Shakatak), Beth Orton (woont om de hoek), Roy Hargrove (klinkt door de muren als de breakbeats even stilvallen), Sade (lazyness en sophistication), Astrud Gilberto (kan zuidelijke oorsprong niet verraden)

Zo, genoeg namen gedropt. Bovenstaande artiesten kwamen in mij op bij het beluisteren van de debuut-cd van Etro Anime een nieuw triphop-achtig gezelschap uit New York. De band bestaat uit zangeres Lissette Alea (Cubaans van geboorte), keyboardspeler Ted Birkey en trompet-, sax- en samplerbespeler Dave Fisher. Compleet wordt de band dankzij een drum en basscombinatie van Shambo Pfaff en Tom Welch. Dit zegt nog niets. Het kan nog alle kanten op. Wordt het jazzy, wordt het funky, soulful, misschien zelfs electrorock en roll. Deze triphop is er één van ‘lazy phat beats, soulful grooves en electro jazz’. Althans dat las ik ergens, maar wat schiet je daar mee op. De plaat heet See the sound. Laten we dat maar doen dan.

Open voor alles

Ik plaats mijn koptelefoon op mijn kop en geef de cd-speler een slinger, installeer mij in m’n benauwde kantoor en ontvang Etro Anime. Etro Anime staat voor ‘oneindigheid, in geest en beweging’. Kan ik in deze omgeving wel gebruiken. Maar de muziek overtuigt mij niet bij de eerste luisterbeurt. De muziek verwart mij, is deels opgewonden (breakbeats) en deels relaxed (lazy zang). Wel is de muziek spannend, waar gaat het naar toe, wat doen die jazzinvloeden bovenop die triphopgeluiden? Vandaar dat ik de cd in de herhaling gooi en het raam maar eens openzet; open voor de oneindigheid.

But I never really was the purest one

Though I try to cleanse my soul with every sun

And I just get deeper in the same shit doesn’t everyone

(Purest one)

‘Bij elke zonnestraal neem ik me voor schoonschip te maken’ aldus Lissette Alea in het openingsnummer Purest One. Het nummer is voorzien van opmerkelijke strijkers die de eenvoud doorbreken. Mooi gedaan. Tekstueel gezien zijn er weinig hindernissen, eenvoud troef bij deze inleiding in ‘je openstellen voor anderen en jezelf’. Mij lukt het ondertussen al aardig. Ik wil niet zeggen dat ik in trance raak, maar in de stemming zeker. Een lome vriendelijke stemming, wakker gehouden door vederlichte, maar strakke beats.

Als een stille tornado

Portrait is de oorzaak voor bovenstaande Cardigansvergelijking. Alea lijkt hier net een echo van haar Zweedse collega Nina Persson. Muzikaal zijn er ook wel overeenkomsten, maar dan voornamelijk met het wat oudere werk van de Cardigans, vóór ze meer gitaargeoriënteerde muziek gingen maken. In deze song zijn ook wel wat gitaren aanwezig, maar ze lijken op te gaan in het overheersende rondzingende effect wat ook de zang beïnvloedt. Alsof er een relaxte tornado in mijn kamer aanwezig is, die speelt met het aanwezige geluid. De woorden (tranquility, repeatedly, bliss, humbling)lijken meer uitgezocht als illustratie van de muziek dan, als op zich zelfstaand verhaal.

Pingpongen door de ruimte

Lissete Alea heeft een aanwezigheid die past bij dit soort muziek. Niet daadkrachtig op de voorgrond zoals rockdames, maar ook niet zwoel wegzakkend in het gepiel van een jazzcombo. Ergens ertussen bevindt zich een lichte en tegelijkertijd opgewonden sfeer, die jazzy triphop te noemen is. Het woord licht past zowel bij deze muziek als bij Alea’s stem. In Endless zingt ze over pijn en moeilijke keuzes. Haar relaxte manier van zingen zorgt ervoor dat het lijkt of er weinig aan de hand is, terwijl de coupletten er niet om liegen.

A lifetime of color gone in one blink of black

I’d rather live in gray than go back

(Endless)

De verklaring van haar manier van zingen zit in het refrein. Ze zingt in de wetenschap dat ze een uitweg heeft gevonden. En wel in de zalvende werking van muziek.

I see the sound

I will find my way

It’s endless, it’s endless

(Endless)

Muzikaal gezien is deze song bijzonder geslaagd. Het zit vol met drum, bas en diverse samples, ingepakt in een funky ritme. Bij de refreinen komt daar nog een laag springgeluidjes overheen, die door de ruimte pingpongen. Ondanks deze overdaad aan geluiden, weet Etro Anime de sfeer relaxt en rustig te houden. De song sluit af met een lang laidback jazzy klankpaneel. Had voor mij niet gehoeven maar het rechtvaardigt de titel enigszins.

Een oase van geluid

Ik pik nog één opmerkelijk nummer uit deze sferische plaat. In Diablo gebeurt muzikaal gezien bijzonder weinig. Gelukkig heeft deze lichtvoetige tune een aardige tekst. Leuk speelt schrijfster/zangeres Alea met een ouderwets thema. Hoe maak ik de keus tussen goed en kwaad. Tussen vrijen in de morgen en blijven liggen of niet zwichten voor die foute lover. Begint die duivel te zwaar op Alea’s schouders te drukken of is het tijd voor wat tegenwicht van een engel, maar hoe kom je aan een engel?

Sometimes there’s a devil sittin’ on my shoulder

And I can’t find an angel to help me decide

Oh he’s getting’ heavy as I get older

I’ve got to find me

An angel someday

(Diablo)

Zo valt er tekstueel ook nog het één en ander te ontdekken in de resterende songs, maar Etro Anime moet het meer hebben van een, uit geluiden opgebouwde, sfeer. Sinds ik de plaat draai, is de zon gaan schijnen, zijn de muren uit elkaar geschoven en komen er weelderige planten door het raam naar binnen. De eerste vogeltjes hebben zich al boven mijn hoofd genesteld en tjirpen door de breakbeats heen. Een oase van opgewekte rust neemt bezit van mijn voormalig benauwde kantoortje. Rust.

…

…

…

(All I need)

De instrumental All I need houdt dat gevoel het beste vast, al doet het wel verlangen naar de opwinding van breakbeats en zang. See the sound heeft zich voor mij geopenbaard en levert de eindeloze beelden waar Lissette Alea in Endless over zong. Het enige minpuntje dat ik kan bedenken is het herhalende karakter van enkele songs, zoals Impossible en Danger. Danger verveelt al bij de derde draaibeurt, daar kunnen een sax- en pianosolo niet veel meer aan doen. De song is niet veel meer dan zenuwachtig repeterende onderwatermuziek. Herhaling schijnt echter juist goed te zijn, wil je in trance geraken. Of, om hun groepsnaam Etro Anime letterlijk te nemen; in een staat van ‘oneindigheid, in geest en beweging’. OHMMMMMM…

Ricco van Nierop