Een matige film zien is niet makkelijk. Er zijn drie opties als deze situatie zich voordoet: je loopt weg, je blijft zitten en zucht geërgerd tot het einde of je probeert er maar het beste van te maken. Films zijn uiteindelijk net als het leven zelf en dus geeft de derde optie meestal de meeste voldoening. Toch mooi dat The Emperors Wife deze filosofische verzuchting uiteindelijk nog teweeg kan brengen.
In het fantasy-achtige ‘Land of 1001’ heeft de keizer (Max Beesly) een probleem. Zijn keizerin (Rossana Pastor) heeft na zes jaar geen troonopvolger gebaard en de wetten van het land schrijven voor dat in dat geval een nieuwe keizerin moet worden gezocht. De kamerheer (Jonathan Rhys Meyers) moet haar zoeken en vindt in de Zevende Provincie van het rijk Prinses Sabah; een ‘wilde kat’ die verliefd is op de rebel Thembe (Johnny de Mol) en dus niet zit te wachten op een uithuwelijking. Toch wordt zij een jaar lang opgesloten in het paleis van de keizer om klaargestoomd te worden voor haar functie als nieuwe keizerin. Dat belooft intriges, bloedvergieten en jaloezie!
Het idee en de bedoelingen achter The Emperors Wife komen nog het best tot hun recht op de website: www.emperorswife.com, waar het bol staat van veelbelovende Europese filmsamenwerking, subsidies, uitleg, verwijzingen en foto’s. Het is een mooie site maar helaas: deze film van de Belgische regisseur Julien Vrebos maakt alle verwachtingen niet waar. Misschien ligt het probleem bij de acteurs. Max Beesly speelde eerder een hoofdrol in het geflopte Glitter (2001) van Mariah Carey maar musiceert/componeert verder dermate verdienstelijk dat zijn muziek van The Emperors Wife de Italiaanse EuropaCinema Award won. Zijn geblondeerde kuifje en oogopslag maken echter dat hij als keizer de associatie oproept met een personage uit een waargebeurd drama van RTL4. Ook de rest van de cast, waaronder soapie Johnny de Mol, weet de film niet naar een hoger plan te trekken, ondanks de ronduit meesterlijke sterfscène van de twee Afghaanse windhonden.
Daarnaast zitten veelvuldige montagemissers in deze film, waardoor de toch al gecompliceerde verhaallijn moeilijk te volgen is. Zo marcheert de kamerheer op een bepaald moment dreigend door de donkere catacomben van het paleis op weg naar de kerkers, waarna de volgende scène ineens de keizerlijke sponde laat zien. Je verwacht bloederige martelingen maar nee; plotsklaps is het tijd voor een glas champagne, zijden lakens en een zwoele keizerin die klaar is om een kind te maken. Om nog maar te zwijgen van de houterige dialogen die de acteurs naar elkaar uitspreken. Dieptepunt hierin is Beesly die het over de opgesloten prinses Sabah heeft en deze situatie samenvat met de keizerlijke wijsheid: ‘ze hoeft me niet te zien want dat weet ze al. Ik sta op alle postzegels. Ze heeft me zelfs al gelikt.’ Of zit de irritatie toch in de jaloerse keizerin die om de haverklap ‘Excute him!’ roept, waarna de –inmiddels gecastreerde- kamerheer Jonathan Rhys Meyers voor de zoveelste keer weer te gelaten en te dicht in beeld komt?
De balans is niet best dus, maar optie drie blijft overeind want er zitten absoluut mooie kanten aan deze film. Zo zijn de decors en de stilering van The Emperors Wife ronduit prachtig. De kostuums van de Belgische modeontwerpster Kaat Tilley werden gebaseerd op het hofleven van het oude Perzië en Istanbul, waar een vleugje moderne erotiek à la Marlies Dekkers doorheen lijkt verweven. Het resulteert in fantastisch sexy jurken en theatrale make-up die de film een lust voor het oog maken. Decorbouwers, visagisten, kostuummakers en visuele fetisjisten onder ons: gaat deze film dus zien en geniet. Voor alle anderen is het wellicht raadzaam te wachten tot de Nederlandse co-producent, de AVRO, The Emperors Wife ter zijner tijd uitzendt op televisie.