Van Corpus Christi, Texas naar Phoenix, Arizona
Hoe kom ik godsnaam op een paard op een range in Pleasanton, Texas. Het paard hobbelt onder me door en ik lig voor de tweede keer in het zand. Verwijtend kijk ik naar Michael die in draf voorbij stuift. Ik raap m’n hoed op en vraag me af hoe ik in godsnaam weer óp dat rotpaard kom.
Early one day morning
I came upon a fine young horse
I mounted up and led him onward
He was grey as the sky above
(Outlaw song – Hungarian traditional)
Met nog enkele reisdagen voor de boeg hebben we onze Ford Taunus ingeruild voor vier paarden. Ik ben daar niet blij mee. Ten eerste heb ik nu al een houten kont. Daarnaast zit er geen cd-speler op het beest waardoor ik niet gesterkt wordt in deze moeilijke tijden. Michael kwam gister aanzetten met de nieuwe Sixteen Horsepower cd Folklore in combinatie met drie cowboyhoeden, maar had nog nooit van de groep gehoord. Hij was enkel op de groepsnaam afgegaan met het doel ons warm te maken voor een Texaans ritje op zestien hoeven. Zijn warming-up vanochtend in de auto hiernaar toe had echter niet het gewenste resultaat.
Warming-up
We rijden Corpus Christi uit richting San Antonio. Jammer genoeg hebben we wat achtergelaten in Mexico; het mooie weer. Vanuit de auto kunnen we in elke richting mijlenver zien. Prachtig, maar alles is grijs. Met de paardenrit in het vooruitzicht kan alleen Michael er de lol van inzien. Hij stopt 16 Horsepower in de speler en roept: "Giddi-up."
On from here walkin dreams awake
I think not I think not
The sky comes king blown in every direction
And of no country
I am straw
It is no mystery
I know my way from here
(Hutterite mile)
Bij de openingstrack Hutterite mile is de organist in slaap gesukkeld, z’n voeten drukken zwaar op de pedalen. Een monotoon kerkorgelgeluid is het resultaat. De enige overgebleven kerkganger is de zanger die vol goede moed de toekomst tegemoet gaat. ‘Look and furrow / It’s only misery / I know my way from here’. Een stemmig begin van de cd. Niet echt wat Michael in gedachten had toen hij de plaat kocht. Outlaw song begint er al meer op te lijken. De song is een Hongaarse traditional, maar door de Horsepowerheren bewerkt tot een gedragen cowboyliedje. David Edwards zal echter nooit een John Wayne worden. Daarvoor is deze cowboy te getergd. 16 Horsepower staat bekend om hun gedreven songs vol god en duivel, accordeon en banjo, folk en blues. Thematisch zijn ze te vergelijken met Nick Cave in zijn latere periode en muzikaal met The Gun Club. Op Folklore eren ze naast god en z’n paard ook hun voorgangers in de folk-hoek. Ze spelen vier eigen nummers, twee covers en vier folk-traditionals.
Geen Lucky Luke muziek
"Wat is dit voor muziek?" vraagt Michael ons, halverwege de cd.
"Je moet ook geen cd kopen alleen omdat er een paard op de voorkant staat. Wees blij dat het niet zo’n gelikt country of bluegrassplaatje is," antwoordt Oscar hem.
"Nou, ik weet niet of ik met deze depri-muziek zo blij ben."
"16 Horsepower is toch echte EO-muziek," merkt Ben op.
"Nee joh, meer iets van de duivel," antwoordt Oscar. "Ik heb ze wel eens live gezien en er gaat een bezwerende werking uit van die zanger. Hoewel het goede muziek is, lekker stevig en goed gespeeld, ging ik toch met een vreemd gevoel van dat concert vandaan."
"Volgens mij is die aanwezigheid van duivel en god juist de reden waarom ze in Nederland zo populair zijn," merk ik wijsneuzig op.
"Zal toch wel gewoon de muziek zijn," aldus Oscar. "Die banjo en accordeon in combinatie met stevige folkblues maakt het apart en interessant. En by the way, wie luistert er nu naar de teksten."
"Volgens mij is Edwards een godvrezend mens en hoort daarbij dat de duivel, heel klassiek, staat voor al het foute dat een mens in gods ogen kan doen."
"Dat kan allemaal wel, maar ik wilde gewoon een leuk lucky luke-muziekje. En wat ik nu hoor is veel depressieve klanken en af en toe een banjo die tevergeefs een grijs paard op gang probeert te krijgen." Michael kijkt teleurgesteld, maar hij mag blij zijn dat we nog steeds mee gaan paardrijden.
We met in the springtime
When the blossoms unfold
The pastures were green
And the meadows were gold
Our love was in flower
(Alone and Forsaken – Hank Williams)
Eén van de twee covers is van Hank Williams. Ondanks een vrolijk en hoopvol begin, wordt het snel winter in de song, zingen de vogels niet meer en gaat het gras in de vallei dood. Het nummer past tekstueel goed binnen het oeuvre van de Zestien Paardenkrachten. Zeker als blijkt dat god de enige is waar de alleen gelaten Edwards (Williams) zijn hand naar uit steekt. Ondanks de aanwezigheid van banjo en accordeon, mis ik toch de gedrevenheid van hun eerdere werk. Het blijft nu erg ingetogen en zwaar klinken. Dit is enigszins jammer, want hoe bevrijd je je nu van die depressief makende religieuze teksten?
Gij zult u niet laten verleiden
Buiten de range hangt een bord met de woorden ‘Bush was here’. Gelukkig zag Oscar het pas toen we onder de poort door waren. Want we houden van Amerika maar alleen van het gedroomde land van celluloid en vinyl. Ondertussen laat ik me door Eve voor de derde maal op mijn paard hijsen. Eve, is precies wat je hier verwacht, twee blonde paardenstaarten, twee vuurrode appelwangen en een houthakkersblouse met een aardige berg borsten erin. Nu ik op haar neerkijk, begin ik het paardrijden al een stuk leuker te vinden.
Single girl, single girl
She’s goin dressed fine
Married girl, married girl
She wears just any kind
(Single Girl – Carter Family)
David Eugene Edwards komt gelukkig wel eens in de verleiding (anders had hij geen reden tot godvrezen). Het vrolijke Single girl is van de Carter Family een countrygezelschap uit de jaren 20-40 van de vorige eeuw. De strekking van de tekst is dat het ongetrouwde meisje alles mag en vooral mooie kleren draagt en dat het getrouwde meisje voornamelijk dingen moet en zomaar wat draagt. Maar als Edwards het zingt, lijk het wel of hij het vervelend vindt dat ‘single girl’s goin dressed fine’. Niet vervelend voor haar, maar voor hem. Blijkbaar wil hij helemaal niet in verleiding gebracht worden.
George op hol
Mijn paard, dat George heet, reageert niet echt op de aansporingen die ik hem geef. Michael is niet meer te zien en ook Bert en Oscar lijken overweg te kunnen met hun paardenkrachten. Eve komt dichterbij en legt wat uit. Ik zou niet weten wat ze zegt, maar blijf haar wel beleefd aankijken. Ze doet wat voor met haar armen en wijst naar een heuveltje met twee bomen. Je bedoelt, dat we daar met z’n tweeën heenrijden en dan neerstijgen in het gras, George wat laten drinken in het beekje en zelf van de schaduwrijke bomen genieten. Ze pakt de teugels en stopt deze in mijn handen. Ik geef een ruk en weg is George. Hé, het lukt. Maar is dit niet ‘in galop’, of hoe noemen ze dat ‘heel snelle draf’. Het lijkt me meer een geval van ‘op hol’. Ik ben de twee bomen allang gepasseerd en zie Eve in geen velden of wegen. Met corrigerende tikken probeer ik het beest te temmen, maar George lijkt van de duivel bezeten en jaagt door de vallei. Dat krijg je er ook van als je je te veel verdiept in de bergen. Wat nu, me laten vallen lijkt me niet slim, het beest gaat minstens 50 kilometer per uur en we rennen ondertussen door the bush. George schijnt de weg te weten, terwijl ik bij god niet weet hoe en waarheen. Ik sluit mijn ogen en overdenk mijn zonden.
O sinnerman where will you run to
All on that day
Run to the mountain
The mountain won’t hide you
Run to the sea
The sea will not have you
Run to your grave
The grave will not hold you
All on that day
Run to the lord
Lord please hide me
Run to the lord
(Sinnerman – American traditional)
David van 16 Horsepower weet waarheen en George, het paard weet waarheen. Maar ik verlies mijn hoofd en de teugels en val. In mijn val zie ik George doordenderen naar het einde van het bos, het licht tegemoet.
In the dream my gray horse speak to me
Find me neath the killing cliff
Find me neath the killing cliff
Hang my skull on the old larch tree
Carve from it’s wood a two string fiddle
Cover over with the skin of my face
String my hair down the neck in place
I will return through you
Strong and gray on mountain high
He come with herd black faces wild
(Horse head fiddle – Tuvan traditional)
George is het bos uit gerend en van de klif afgestort. Ik zoek hem op en hang z’n schedel aan een lariksboom. Ik breek een takje van de boom en steek het in mijn mond. Van alle kanten hoor ik het aanzwellen van diepe mannenstemmen, of ze door Australische pijpen hun geweeklaag tot mij laten komen. Ik fluit wat angstig voor me uit. Het helpt niet. Op de bergen om me heen verschijnen hordes aan zwarte verwilderde gezichten: "George was here" bulderen ze.
Oost best buiten west
Als ik bijkom, zit Bert naast me. Oscar en Michael staan wat verderop. "Waar is George? vraag ik. "En Eve?"
"Doe eens rustig, je was buiten westen en ziet nog erg bleek."
"Buiten wilde westen, zul je bedoelen."
"Erg flauw, maar door deze opmerking weet ik dat je weer bij kennis bent."
I was happy
I knew it
I clapped my hands
Beyond the pale and beautiful
The sweetest song
The saddest thought
Why has no one woke me
Lost in the backwood
You woke and found me there
Setting the woods on fire
(Beyond the pale)
Ik zak op de achterbank van de auto en we rijden onder het uithangbord van de ‘Eve’s range’ door. "Tell your friends," hoor ik haar roepen terwijl ze ons uitzwaait. Ja, tuurlijk, ik zal m’n vrienden vertellen van een op hol geslagen paard genaamd George, van een op hol gelagen hoofd vol dansende bergen in een houthakkersblouse. En m’n beste vrienden zullen me zeker geloven als ik ze vertel van een paardenschedel en donkere stemmen uit Australische pijpen. Ze zullen met hordes tegelijk naar Eve’s range trekken en George de eerste en George de tweede bestijgen.
Foute muziek voor in uw auto
"Dat was best gaaf, Michael," merkt Oscar op. Bert kan dat alleen maar beamen.
"Ja," voegt Bert toe. "Maar ik voel m’n kont en m’n zak wel, wat jij Michael?"
"Nou, nee, niet echt, maar weet je hoe dat komt?"
"Nee."
"Hoe draag jij je kruis?"
"Links," antwoordt Oscar. Bert steekt bij wijze van antwoord z’n rechterhand omhoog.
"Ik ook rechts, gewoonlijk dan," vult Michael aan "maar op een paard draag ik m’n kruis hoog waardoor ik minder last heb. Wat jij Ricco, ook nog last?"
"Klote," murmel ik, maar heb niet veel zin om nog aan die kruistocht herinnerd te worden. Michael, die het liefst morgen weer zou gaan, zet goedgemutst de cd maar weer aan.
"Nee, Mike, alsjeblieft," smeek ik hem. "Ik ben ze helemaal zat die depressieve Edwards en al die rotpaarden."
Ik schijn niet hard genoeg geprotesteerd te hebben, want ze zitten nu zelfs vrolijk mee te zingen met het domineeskindje.
Eigenlijk kan ik niet veel inbrengen tegen deze laatste plaat van 16 Horsepower. Het is een mooi uitgebalanceerd album vol goedgekozen traditionals. De song worden mooi opgebouwd, alleen komen ze niet tot echte uitbarstingen zoals ik van ze gewend ben. Dat is jammer. Hierdoor blijft de plaat erg ingetogen en komt erg depressief over. Ingetogenheid die ik ook wel ken van Nick Cave, maar hij zingt het met een vette stem, waardoor het minder zwaar op de hand ligt. Edwards maakt het zo serieus. De vele donkere klanken (instrumenten en vooral lage koorstemmen) doen denken aan de depri-muziek van This Mortal Coil of Dead Can Dance. Mooie vergelijkingen, maar niet echte automuziek dus. Een kwestie van verkeerde muziek bij juiste situatie. Alhoewel ik persoonlijk deze muziek wel kan aanraden als soundtrack bij een mislukt paardenritje.
Elastiekjes schieten naar de sterren
Het is precies 12 uur voor onze vlucht als Phoenix weer aan de horizon oprijst. De afgelopen dagen hebben we San Antonio en Austin bezocht en reden via het Edwards Plateau en het Stockton Plateau Texas uit. Vreemd genoeg hielden bij de staatsgrens met New Mexico de vergelijkingen met Nederland op. Geen grijze luchten, kerktorendorpjes en bleke bewoners meer. De zon warmt m’n bleke gezicht weer op en doet het asfalt smelten. De anderen hadden het ook gehad met de 16 paarden van Edwards en oude favorieten van de pepers, de kraaien en de wolven draaiden weer vrolijk door de auto. We parkeren de Taunus tien mile voor Phoenix en genieten van het vallen van de avond.
Michael en Oscar zitten op de motorkap en doen wie het verst een elastiekje weg kan schieten. Bert en ik zitten naast de auto in het gras en tellen vallende sterren.
One time late at night while looking at the sky
They saw a shooting star burning silver and so bright
Said could this here be a sign
That it’s time to go back home
(Tony y Maria – Los Lobos)
Al met al tellen we zestien vallende sterren en besluiten die te verdelen onder de gegadigden. We geven de Peppers en de Counting Crows beiden vijf sterren, vier voor Los Lobos en twee voor 16 Horsepower.
"Wanneer gaan we weer?" vraagt Oscar ons.
And when the roads are clear
You head on out of here
And if you’re coming back
I’ll see you in the morning
(Up all night – Counting Crows)
De avond is geheel gevallen en bij het licht van de maan verschijnt op de volgende heuvel een paard met berijder. Verbaasd kijken we naar het paard en haar berijder, eveneens voorzien van paardenstaart. Ze werpt haar lasso in de lucht en trekt met een paar halen de maan naar zich toe. Nu weten we het zeker, het wordt tijd om naar huis te gaan, voor we helemaal van luna worden getikt.
Come again…
To the moon she gave
Another great review
Turn around and look at me i’t really really you
(On Mercury – Red Hot Chili Peppers)