Deel twee: langs de gehele Californische kust
Hoe we het voor elkaar hebben gekregen, weet ik niet, maar we zitten krap in de auto. Vlak buiten L.A. hebben we ze opgepikt en al ver voorbij hun bestemming zitten ze nog achterin: American girls Jenny en Rachel. De zomer in hun bol en veel te jong voor hun leeftijd.
American girls, all weather and noise
Playing the changes for all of the boys
Holding a candle up to my hand
Making me feel so incredible
(American girls, met Sheryl Crow op tweede stem)
Michael stopt de Counting Crows in de speler en haalt tegelijkertijd een camper in. Bert houdt zich bezig met de dames achterin, ik kijk op de kaart. Na vier dagen strand en glitter, hadden we het wel gehad in de lichtstad. Leuk om gezien te hebben, maar iets te veel van het goede. Oscar had echter nog lang niet genoeg, vooral niet van de juiste golven en besloot langer te blijven. Zonder veel gezeur maakten Bert, Michael en ik de route. We zullen de gehele Californische kust langsrijden, om Salinas te bekijken, San Francisco en de Hoopa Valley. Gisteravond stonden we nog met de auto op een verlaten stuk strand en keken lang naar de in zee zakkende zon die de concurrentie met de neonlichten van de boulevard verderop makkelijk aan kon. We zetten de deuren van de auto wagenwijd open en telden kraaien voor het slapen gaan.
Is everybody happy now
Is everybody clear
We could drive out to the dunes tonight
Because summer's almost here
I've been up all night
I might sleep all day
(Up All Night, Frankie Miller Goes To Hollywood)
Depressief dansje
Ik doe mijn best naar de teksten te luisteren. Een auto is daar een ideale plaats voor. Maar niet met twee dames achterin en een nerveus Engels pratende Bert. Toch hoor ik dat Adam Duritz van de Counting Crows weer eens de hele nacht op is geweest, weer heeft liggen tobben. Hij staat bekend om zijn zelfbeklag. Goede songs op hun eerste plaat, August and everything after (1993), gaan over hemzelf en over zijn leed. Ook de vrolijke Mister Jones, hun doorbraakhit, is niet meer vrolijk als je goed naar mister Duritz luistert. Het was een goede zet van Michael om met hun nieuwe cd, Hard Candy te komen aanzetten. Niet dat we de Peppers zat waren, maar voor wat meer diepgang zijn we bij de Crows aan het juiste adres. Een Californisch adres, met op de gevel de letters ADAM in neon en eronder meneer Duritz treurend over een verloren liefde. Schrik niet als hij ineens vanuit z'n schommelstoel opstaat en een manisch dansje doet. Na hun meesterlijke debuut, volgde een behoorlijke opvolger en drie jaar terug het iets te depressieve This desert life. Maar ze zijn de woestijn weer uit en hebben de juiste balans weer gevonden. Eigenlijk wel handig dat ze naast treurigheid ook de anti-depressiva leveren in de vorm van vrolijke muziek.
Santa Barbara
Bert is in een discussie verzeild geraakt waar zijn Engels niet goed genoeg voor is. Hij kijkt mij vermoeid aan en verwacht dat ik me er mee ga bemoeien. De discussie begon toen Bert ineens uitriep "Hee, Santa Barbara. Girls, isn't that from tv?" toen de dames vertelden op weg te zijn naar het strand bij die plaats. Jenny vindt dat we een totaal vertekend beeld van de States hebben.
"There's more to the States, than movies and tv-stars."
"You forget the music," vult Bert aan.
"Sure America is more than cowboys and indians," breng ik in. "But we only have four weeks and the country is so fuckin' big. When you visit Europe, you go to ancient Rome and the Eiffel tower and canals in Amsterdam, don't you?"
"Never been there, but okay, you're right."
Michael, die zich er niet mee heeft bemoeid, verandert het onderwerp om te voorkomen dat het een politieke discussie wordt.
"What do you do?"
"For a livin', you mean?"
"Yeah."
"Well, you guess."
Voor ik wat intelligents kan bedenken, heeft Bert de enige mogelijke oplossing:
"You two are waitresses and wannabe actrices."
"How stereotype," antwoordt Rachel. Tot Michaels ongenoegen begint de discussie weer van vooraf aan. Maar ze praten er een beetje omheen wat ze doen voor de kost. Ze zijn in ieder geval niet op weg naar het strand in Santa Barbara, want dat ligt al een uur achter ons. Ze hebben met hun vriendjes in San Fransisco afgesproken vanavond. Wat een toeval wij ook, met elkaar dan wel.
Ouwelullen, nieuwe treurigheid
Ze maken geen vernieuwende muziek, vallen onder het kopje Americana, in Nederland bekend als ouwelullen muziek. Het Amerika dat de Counting Crows bezingen, is echter wel hedendaags en wel degelijk het Amerika dat wij van ver af kennen. Vooral de keerzijde van de glitter and glamour is een geregeld terugkomend thema. Muzikaal worden ze vergeleken met Van Morrison en The Band. En die vergelijking kunnen ze met deze plaat wederom aan. De songs zitten ingenieus in elkaar. Goed gearrangeerd, mooi klinkende instrumenten en een soms lieve en soms ruige stem van zanger Duritz. In het nummer Miami (wat doen we in Californië?) is hij zelfs in de sunshine state op zoek naar de schaduw.
The sundown paints the shadows
Through the daylight, Amy, on what we do
It looks like darkness to me
Drifting down into Miami
(Miami)
Vlak voor het woord Miami, vallen drums en gitaren stil, zodat alle aandacht uitgaat naar het feit dat hij daar zit, off all places. De muziek komt weer op gang dankzij een spaanse castellette. Ze maken er zo iets meer van dan de simpele rocker die het zonder deze aandacht zou zijn. De kracht zit ook in het subtiel gebruik van instrumenten uit de country- en folkhoek als mandoline en accordeon.
Oden aan de doden
De Counting Crows doen het goed bij Nederlandse artiesten als Bløf en Acda & de Munnik (coverde ooit Goodnight Elizabeth). Grappig is dat de Crows aan die laatste lijken te refereren in hun ode aan The Band. Waar het bij Acda & de Munnik ging om John Lennon en het bericht van zijn dood, gaat het bij de Crows om het overlijdensbericht van Richard Manuel (lid van The Band, zelfmoord 1986). Net als hun Nederlandse fans brengen ze het overlijden van een held terug naar hun eigen gevoel. Van algemeen bekend (Lennon, Manuel) naar de individuele ervaring, wordt het uiteindelijk toch ook weer universeel door de tekst. Bij Acda en de Munnik gaat het niet zozeer om Lennon maar om zijn bedoeling met 'Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt'. Duritz grijpt de dood van zijn muzikale held aan om te mijmeren over het verstrijken van tijd, de treurigheid van het ouder worden. Maar een beetje Duritz-song is dubbel interpreteerbaar en al snel hoor ik een biologische klok van een vriendin tikken.
If I could give all my love to you
I could justify myself
But I'm just not coming through
You're a pill to ease the pain
Of all the stupid things I do
I'm an anchor on the line
Of a clock that tells the time
That is running out on you
(If I Could Give All My Love or Richard Manuel Is Dead)
Mister happy go depri
Onderweg naar San Fransisco had ik één must en dat is Salinas, de plaats waar John Steinbeck leefde. Ik heb geen zin om aan onze serveersters uit te leggen wie Steinbeck wel niet was. In Monterrey, vlak voor Salinas moest Michael ze nog vertellen wat voor beroemd festival daar 30 jaar terug plaatsvond. Ik bezoek alleen Steinbecks geheel vernieuwde geboortehuis (toeristenatractie nummer 1 in dit vissersdorp). Bert en Michael vragen me ook niet hoe het was als we weer in de auto zitten. We zetten het geluid hard en rijden de laatste mijlen naar San Fransisco.
Jenny en Rachel vinden bij de tweede keer de Counting Crows plaat al helemaal te gek, terwijl ze bij aanvang helemaal niet op 'mister happy go depri' zaten te wachten. Adam Duritz lijkt het leuk te vinden om met wat pathos zijn zielenroerselen te uiten (met op deze plaat net iets te veel violen als ondersteuning). Toch komt hij mij wel eerlijk over. Alhoewel het misschien wat overdreven is om in wel vier songs aan te geven dat hij 's nachts nog wakker is en weer eens nadenkt over het leven en de liefde en hoe beiden verloren zijn. Black and Blue is een mooie zwaar aangezette pianoballade, met als enige lichtpuntje zangeres Leona Naess. Carriage is rustig en treurig met wederom een gast die de ludduvuddu van Duritz mag verzachten. Don Carter blaast een trompet, waardoor de pijn uitgesteld wordt tot Vergetember. Zo zijn hun ballades nooit helemaal depressief en hun vrolijke songs behoorlijk melancholisch. Eigenlijk zit dat dubbele ook in de cdtitel en het nummer Hard Candy. Een song waar je vrolijk van wordt (net als de single), tot je beter luistert en de melancholie de overhand neemt. De eerste vier regels van de cd zijn gelijk de mooiste:
On certain Sundays in November
When the weather bothers me
I empty drawers of other summers
Where my shadows used to be
(Hard Candy)
Papadapa
Gelukkig komen we lichtvoetig Frisco binnen. Het is een hels karwei om de juiste afslag te vinden tussen al die wegen, maar we hebben de happy side van de plaat (nummers 1, 2, 6, 8, 11 en 12) op repeat staan. Favoriet van de dames is Butterly in Reverse (nummer 6) een Rogers and Hammerstein/Sound of music-achtig orkestgevalletje. Favoriet bij allemaal is het zeer lichtvoetige Why should you come when I call? 'Papadapa papdabadaba' zingen we vrolijk met z'n allen mee, terwijl we de Golden Gate Bridge overrijden. Een helikopter vliegt met ons mee en filmt onze tocht. Dit is het begin van een nieuwe sitcom over drie jongens, twee meiden en een oude Ford in Frisco. Aflevering 1 gaat over Rachel die niet kan zingen, zelfs geen padapada, als je daar niet depressief van wordt, om je te bescheuren. Samen met de dames gaan we uit eten en later zetten we ze af bij hun vriendjes in de stad. We overnachten in het YMCA, omdat Oscar nog alleen (alhoewel?) in de grote tent in L.A. ligt.
Egocentrisch effectief
De volgende dag bezoeken we, hoe stereotiep, een indianenreservaat in het noorden van Californië. Bij de ingang van de Hoopa Valley is Michael zo netjes om zijn cowboyhoed af te zetten. Het is een land in een land, wat we al eerder tegen kwamen hier in de States. Alsof de wereld hier stil is blijven staan, maar toch is iedereen zich dat bewust. Heel vervreemdend, maar je blijft de moderne wereld voelen. In de middag rijden we het hele eind naar L.A. in een ruk. De radio houdt ons gezelschap en we praten wat over cowboys en indianen, meiden en melancholie.
"Die meiden waren toch niet veel," merkt Michael op.
"Nou, die blonde vond ik wel wat." spreekt Bert hem tegen.
"Ze waren alle twee blond."
"I really love the red haired girls," zing ik de Counting Crows na.
We hebben nog een discussie over de Nederlandse varianten van beroemde popplaatsen en beslissen dat Venray dankzij Hallo Venray de beste is, maar geen van ons is er ooit geweest. En ik geef mijn oordeel over de Counting Crow cd en hun vreemde relatie met Nederlandse popmuziek. Als je die gasten van Bløf vraagt naar hun favoriete band zullen ze geheid die zingende kraaien noemen. Nog opmerkelijker is het nummer New Frontier op hun nieuwste plaat. Muzikaal het lelijkste nummer van de cd. Het doet aan Nederlandstalige liedjes van Kadanz of zo denken. Niet qua tekst, maar qua keyboardaanwezigheid. De keyboardriedel zit als een irritante sirene door het hele nummer heen.
Adam Duritz weet in dit nummer echter wel met één zin zijn werkwijze van songschrijven en benaderen van onderwerpen te beschrijven in 'From the outside of everything To the inside of you'. Egocentrisch maar effectief naar buiten toe, in al zijn narigheid.
Goin' south
We komen laat die avond aan in L.A. Oscar zit voor de tent met wat Amerikanen en Fransen, allemaal surfers en skaters. Hij is niet naar bed geweest, heeft gesurfd en gefeest en wil eigenlijk nog wel langer blijven.
I said, "Goodnight L.A."
Cause I'm awake in my room
I been up for 38 hours
And it don't look like sleep's coming soon
(Goodnight L.A.)
De volgende dag hebben we Oscar overgehaald mee te gaan naar Mexico. Goin' south is al exciting op zich en dan ook nog naar Mexico. Misschien pikken we wel weer chicas op. Voor we vertrekken zoek ik in East-L.A. naar een platenzaak en koop stereotiepe ouwelullenmuziek (Los Lobos) als soundtrack voor het volgende deel van onze reis. We rijden Californië uit, nog luisterend naar de Counting Crows die hier ook wel eens weg willen, zo blijkt.
Got no place to go
But there's a girl waiting for me down in Mexico
She got a bottle of tequila
A bottle of gin
And if I bring a little music I could fit right in
We got airplane rides
We got California drowning out the window side
We got big black cars
And we got stories how we slept with all the movie stars
(Holiday in Spain)