Exciting

met hart en kloten

"Is dat niet dat bandje met die blije synthipop deuntjes?" vroeg een kennis laatst aan mij. Het gesprek ging over Depeche Mode. Ik vroeg me af waar en wanneer die indruk bij hem gewekt zou kunnen zijn. Hij blijft me het antwoord schuldig. Voordat ik mijn prangende vraag had kunnen stellen was het gesprek alweer een heel andere richting uitgestuurd. Kennelijk is DM niet meer zo spraakmakend als in hun beginjaren. Het moet naar ik aanneem ook in deze periode geweest zijn dat deze kennis zijn misvattingen omtrent DM moet hebben opgedaan. De toenmalige huiscomponist Vince Clarke was immers verantwoordelijk voor de lichtvoetige synthiklanken die DM toen zo deed kenmerken.
   De songschrijverij van Clark's opvolger Martin Gore is van een heel andere orde. Toch kwam zijn vakmanschap pas tot volle wasdom ergens aan het eind van de jaren tachtig. De albums 'Music for the masses', 'Violator' en 'Songs of faith and devotion' zijn daar de niet zo stille getuigen van. Met het voorlaatste wapenfeit van de band ('Ultra' 1997) sloeg Gore een nieuwe weg in. Door het veelvuldig gebruik van schoon klinkende gitaartjes en veel persoonlijkere teksten kreeg het DM-geluid een veel intiemere sfeer. Op 'Exciter' dat sinds vorige week in de schappen ligt, wordt deze ontwikkeling verder doorgezet. In vergelijking met 'Ultra' is 'Exciter' een minder volledig album. Zo heeft men bijvoorbeeld getracht met een tweetal muzikale stukken de plaat te verdiepen. De totale speelduur van de schijf wordt er mee verlengd zodat de fan zou kunnen denken dat hij een klein uurtje kwaliteit heeft aangeschaft, maar niets is minder waar. Voor een aantal andere (kleine) misstappen op dit album houd ik producer Mark Bell verantwoordelijk. 'When the body speaks' bijvoorbeeld wordt professioneel om zeep geholpen door een monotoon repeterend basloopje. Een basloopje van het soort dat zelfs de zenuwen van Harmen Siezen zou kunnen ontwrichten. De single 'Dream on' staat samen met een handjevol andere tracks garant voor de kwaliteit van dit album. 'Shine' is mijn absolute favoriet; zwoele popmuziek met hypnotiserende synthesizerpartijen. De vervormde gitaren in 'The dead of night' klinken zo smerig dat het prachtig aansluit op het thema van het nummer. Het kan haast niet anders dat dit een publiekslieveling wordt bij de komende concerten.
   Depeche Mode is nog lang niet uitgerangeerd. De heren zijn vooral gerijpt uit de heilige rock 'n roll drie-eenheid gestapt en dat is goed te horen op de laatste twee cd's. 'Exciter' is een volgend hoofdstuk uit een spannend boek, waarvan de achterflap vermeldt: waar gebeurd. Elektronische muziek met hart en kloten, zoals DM het voortbrengt, wordt helaas te weinig gemaakt.