"Over the top, maar wel zo raak"

In een jaren 50 meisjeskamer klinkt rock & roll, met een borstel als microfoon schreeuwt de hoofdpersoon haar denkbeeldige publiek toe. Over the top geacteerd maar daardoor dubbel zo goed aanvoelbaar. Zonder moeite neem je als kijker het enthousiasme van het meisje over. Of te wel de beginscène van de voor tv gemaakte film Shake, Rattle & Rock uit 1994. Het meisje uit de openingsscène en hoofdrolspeelster is Renee Zellweger, toen pas in haar vierde productie en nog behoorlijk onbekend. Ondertussen is Zellweger uitgegroeid tot een Hollywood-ster, maar hoe begint haar nieuwste film?
In de kamer van een vrijgezelle dame van 32 klinkt de jaren 70 hit All by myself. Op de bank hangt Bridget Jones, ze zingt de longen uit haar lijf. Alles wijst op misère, de tv toont duffe programma's, er is drank en teveel eten in de buurt en het antwoordapparaat geeft 'no messages'. Geen reden om je als kijker te identificeren zou ik zeggen. Het over the top playbacken heeft echter een zelfde soort effect als bij die vrolijke rock&roll-film. Zonder veel moeite neem je de uitgeschreeuwde treurnis over.
   Bridget Jones verscheen voor het eerst in 1995, in de columns van Helen Fielding die ze voor The Independent schreef. In 1996 volgde het boek en in de jaren erna de grote bekendheid (tegen de 5 miljoen exemplaren wereldwijd). De ontboezemingen die Bridget in haar dagboek deed, waren blijkbaar zo herkenbaar dat de hype zich ook via bladen tot een maatschappelijk fenomeen ontwikkelde. Bridget Jones blijkt niet de enige vrijgezelle hogeropgeleide maar toch niet zo gelukkige vrouw. Natuurlijk komt er dan een film, Fielding verkocht echter haar rechten niet aan een gelikte Hollywood producer maar hield het Engels.
Zelfs de uit Hollywood geplukte Zellweger is behoorlijk Brits. Het verhaal gaat dat ze in het vliegtuig naar de opnamen in de UK zoveel Britse pasteitje heeft gegeten dat ze er een cockneyaccent van kreeg. Het overtuigende bewijs hiervan is in de film te bewonderen. Een bekende naam achter de schermen is de co-scenarist Richard Curtis, die eerder werkte aan Four weddings & a funeral en Notting Hill. Hiermee is niet alleen iets van de sfeer weggegeven maar tevens de aanwezigheid van Hugh Grant verklaard. Een onbekende is echter de regisseur Sharon MacGuire.
   Wat is er allemaal mis met Bridget? Na de openingsscéne wordt dat al snel duidelijk. Op bezoek bij ouders, krijgt ze een foute jurk van moeder aan om naar een familiefeestje te gaan. Voor de zoveelste keer probeert moeder haar aan een fatsoenlijke man te koppelen. Het wordt geen succes. Als een enge oom haar vraagt hoe het met haar 'lovelife' is gesteld, grijpt ze naar haar sigaretten drinkt nog wat en wil alleen maar weg.
Terug thuis, alleen met haar dagboek, neemt ze zich voor volgend jaar als een volledig vernieuwde Bridget Jones terug te keren. Als een Bridget Jones die niet zoveel rookt en drinkt, niet zoveel weegt en vooral niet zoveel met de verkeerde mannen flirt. Wat volgt zijn haar pogingen, worstelingen om die andere vernieuwde Bridget te worden. De strijd tussen gevoel en verstand, tussen lekkere trek en de weegschaal, tussen lust en fatsoen, tussen haar baas (Hugh Grant, speelt een foute man maar blijft aantrekkelijk) en Mark Darcy (Colin Firth, op het lijf geschreven na zijn rol van Darcy in Pride & Prejudice).
Of ze haar doelen bereikt en welke man daarbij hoort, is niet zo van belang. De manier waarop ze worstelt met haar ideaalbeeld toont de kracht van de film. En die kracht zit vooral in de stijl van vertellen. Er is niet gekozen voor een te makkelijke comedy, met heldere perfecte personages. Met alle figuren is wel iets mis. Vooral Zellweger laat dat met haar personage zien. Letterlijk en figuurlijk, in haar dagboek en in beeld. De combinatie van soms overdreven comedy met tragiek zorgt voor de juiste vorm van identificatie.
Iedereen neemt zich weleens iets voor, bereikt dit vervolgens niet, of wel maar dan zonder het gewenste effect. Maar om, al zittend in de bioscoop dat toe te geven is wat relativerende humor nodig.
   Dat Bridget Jones uiteindelijk één van haar doelen bereikt, is voor mij niet echt nodig. Het slot had dan ook wel wat eerder mogen komen. Grant en Firth spelen leuk wat er van hen verwacht wordt, maar Zellweger steelt de show. Over the top maar daardoor wel zo raak.