Het verhaal is bekend. Kosten: 5 miljoen, opbrengsten 200 miljoen. Dit is sinds Blair Witch project niet meer voorgekomen. Een hit of hype moet het meestal van iets opvallend en vernieuwends hebben. Zoals bij Blair witch de spanningopbouw in de internetcampagne vooraf en in de film zelf. In My big fat greek wedding weinig opvallends of nieuws, of het moet de eerlijkheid zijn die tentoongespreid wordt tussen de vele Griekse grappen.

Het verhaal is bekend. De biologische klok tikt, maar er kraait nog geen geschikte haan naar, laat staan dat er weddingbells klinken. Voor de dertigjarige Toula (Nia Vardalos, die de rol eerst op toneel speelde en het stuk schreef) een probleem, vooral door haar bemoeizuchtige Griekse familie. Heeft ze uiteindelijk een man gevonden, wordt het probleem alleen maar groter, de man is namelijk geen Zorba. Ian is zo Grieks als een Irish stew, maar dan zonder vlees want meneer is vegetarisch. Voor Toula’s familie (tantes, ooms, neven en nichten allemaal Nick geheten) lijkt het een onoverkomelijk probleem. Het lijkt, want na een uitgebreide onderdompeling (hij wordt herdoopt in een Griekse katholieke kerk) in de Griekse gewoonten van de familie staat alleen een puist op Toula’s kin de bruiloft nog in de weg.

Het verhaal is bekend. Zodra er iets serieus aan de hand is, lossen we het op met eten en wegwuiven. Mama komt met een grote pan vlees aan (je hebt geen honger en eet geen vlees, maar nee zeggen heeft geen zin), broodjes en drank (hier veel glaasjes ouzo). En papa leeft in zijn eigen wereld met zijn eigen regels, waarbinnen al het nieuwe zich maar dient te voegen. Wat in Big Wedding typisch Grieks genoemd wordt, is volgens mij algemeen geldend. Vooral voor grote families waar het bij elkaar zijn nog steeds van belang is. Deze herkenbaarheid heeft volgens mij gezorgd voor het grote aantal bezoekers in de V.S. en zal hier ook wel wat mensen trekken. Ik ben alleen bang dat er volgend jaar een film uitkomt met in de titel naast het altijd succesvolle ‘wedding’ een bijvoeglijk naamwoord als ‘italian’ of ‘irish’, ‘jewish’ of noem maar op (alhoewel, waarschijnlijk geen ‘iraqi’). Hoewel clichématig zijn de voedende en zoenende mama’s en tantes leuk en grappig. Echt lachen is het met vader die fantasievol volhoudt dat elke woord afkomstig is uit het Grieks. Daarnaast heeft hij de oplossing voor alle problemen altijd bij de hand. Met zijn flesje ‘glassex’ poetst hij autoruiten, spuit hij puisten weg, maar lost hij ook huidproblemen op (tot ergernis en pijn van Ian die zijn hand heeft opengehaald).

Het verhaal is bekend. Ze krijgen elkaar ‘in the end’. Columnist Bob besprak enkele weken terug de romantische komedie als genre. Volgens Bob is romantiek de combinatie van het verlangen naar een lach en een traan. Bob besluit met: ‘Daar [om dat verlangen te creëren] is uiteindelijk geen komedie voor nodig.’ Een wijze column, maar als ik deze zienswijze toepas op My big fat Greek wedding, gaat het feest niet door. Deze film heeft wel degelijk z’n humor nodig, want er staat te weinig drama het huwelijk in de weg. De problemen lijken onoverkomelijk, maar dat gelooft zelfs de ongetrainde romantische comedy-kijker niet. Gelukkig is de humor rap en wordt er eerlijk en fris geacteerd door onbekende talenten. Logischerwijze is er een vervolg in de maak en helemaal niet verbazingwekkend is het bericht dat er een sitcom van gemaakt wordt voor tv. Met deze twee uur durende film hebben we de eerste vier afleveringen van de geslaagde niets-aan-de-hand-comedy-serie alvast gehad.

Oscar Krieger